Was ik maar blind
Het gaat om het innerlijk, niet om het uiterlijk. Een advies dat ik vaak kreeg toen ik slecht in mijn vel zat en mezelf niet mooi vond. Ik begreep wat de mensen om me heen bedoelde, maar op de één of andere manier lukte het me niet om verder te kijken dan het beeld dat de spiegel aan me teruggaf. Ik nam het mezelf kwalijk dat ik zo veel waarde hechtte aan mijn uiterlijk. Dat vond ik best oppervlakkig. Toch was het voor lange tijd ontzettend belangrijk voor me en mijn eigenwaarde hing ermee samen. Ik wilde wel graag focussen op dat innerlijke, maar soms lukte dat niet. "Was ik maar blind", dacht ik dan weleens.
Natuurlijk wilde ik niet echt blind zijn, maar het leek me best prettig om eens niet zo bezig te hoeven zijn met mijn uiterlijk. Ik leerde later pas dat bezig zijn met eten, mijn gewicht en mijn figuur een copingmechanisme was voor hele andere problemen. Het ging niet echt om dat uiterlijk, dat was eigenlijk slechts een afleidingsmanoeuvre die ervoor zorgde dat ik niet naar binnen hoefde te kijken.
Misschien is het veel makkelijker om met je innerlijk bezig te zijn als je niets kan zien. Wie weet is het veel simpeler om erachter te komen wie je echt bent als je niet gehinderd wordt door gedachtes over je uiterlijk en je voorkomen. Zou een puistje of vetrolletje meer of minder dan nog wat uitmaken? Grote kans dat je daar helemaal niets om geeft wanneer je blind bent.
Ik heb feitelijk geen idee hoe blinde mensen denken of hoe zij de wereld om zich heen ervaren. Toen ik me vroeger weleens voorstelde hoe het zou zijn om niets te kunnen zien was dat meer omdat ik eigenlijk naar een oplossing voor mijn problemen zocht en daar dacht ik veel over na. Natuurlijk was dit niet het antwoord, maar het gaf wel aan dat ik behoorlijk in de knoop zat met mezelf.
Toen ik een eetstoornis had, vergeleek ik mezelf constant met andere mensen. Het ging dan echt om het uiterlijk, want ik vergeleek me ook met mensen die ik helemaal niet kende, maar die ik gewoon ergens zag op straat. Gek eigenlijk, want iemands uiterlijk hoeft helemaal niets te zeggen over hoe die persoon van binnen is.
"Het uiterlijk is toch het eerste wat je ziet", hoor ik mensen soms zeggen. Ik denk dat dit betekent dat iemands uiterlijk, hoe je het ook keert of draait, een bepaalde indruk achterlaat, of je dat nou wilt of niet. Misschien heb je hier wel helemaal geen last van als je niets kunt zien. Zonder zicht is het misschien wel veel makkelijker om iemand echt te zien omdat je bij een ontmoeting gelijk kennis maakt met het innerlijk?
Je afvragen hoe het zou zijn als je blind was, is eigenlijk gewoon een gedachte-experimentje. Het herinnert mij eraan dat er meer is dan alleen ons exterieur. Een veel groter deel van wat en wie we zijn zit toch echt aan de binnenkant.
Soms, als ik een dagje ontevreden ben over hoe ik eruitzie, probeer ik mezelf hierop te attenderen. We zijn zo veel meer dat alleen dat schilletje waarin we leven. Zorgen om mijn uiterlijk komen letterlijk van binnenuit en dat is dan ook waar vaak het echte probleem zit. Het is de kunst om bij jezelf te blijven en niet je problemen te projecteren op allerlei andere dingen, zoals je uiterlijk.
Om er erachter te komen wie je bent zal je niet alleen verder moeten kijken, maar vooral verder moeten voelen.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Woorden kunnen inderdaad ook een masker zijn. En vertrouwen is iets wat je moet leren en opbouwen.
Om meer zelfvertrouwen te krijgen, is blind zijn echt de slechtst denkbare optie. Contact maken met anderen is vele malen moeilijker. Of alleen interessant 'voor even', en daarna voor veel mensen teveel gedoe. En als mensen wél aardig zijn of je ergens mee complimenteren, denk je standaard dat dit 'toch alleen maar is omdat je blind bent'. Wat vaak net zomin waar is als onzekere eetstoornis-gedachtes, maar als net zo waar gevoeld wordt!
Het klopt dat een veel groter deel van wat en wie we zijn aan de binnenkant zit. Maar juist blinden, en andere mensen met een zichtbare handicap, worden veelal op de buitenkant beoordeeld. Het kost veel mensen moeite om door de handicap heen te kijken, en de persoon daarachter te zien!
Bovendien hebben ook blinde mensen weegschalen. Dus kun je je net zo goed op dat getal fixeren. Bovendien wordt de strijd in je hoofd er volgens mij niet minder op, als je het eten niet kunt zien en dus lastiger kunt inschatten hoeveel energie het bevat. Dan weet je des te slechter wat je wel of niet 'mag' eten, en doe je het voor de zekerheid maar niet.
"Misschien is het veel makkelijker om met je innerlijk bezig te zijn als je niets kan zien. Wie weet is het veel simpeler om erachter te komen wie je echt bent als je niet gehinderd wordt door gedachtes over je uiterlijk en je voorkomen. Zou een puistje of vetrolletje meer of minder dan nog wat uitmaken? Grote kans dat je daar helemaal niets om geeft wanneer je blind bent."
Ik weet niet waar je die 'grote kans' vandaan haalt, maar ik vind dit een kortzichtige gedachte. Ten eerste omdat je genoeg zintuigen over om jezelf te ervaren. Alsof je puistjes en vetrolletjes niet zou kunnen voelen...Ten tweede omdat een eetstoornis juist gaat om het jezelf excessief zorgen maken om, of twijfelen over iets wat er eigenlijk niet is (nl. het in jouw ogen lelijke lijf). Dat doe je tóch wel, ook als je het zelf niet ziet. Een eetstoornis zit in je hoofd...niet in je ogen!
Bovendien heeft iedereen zijn eigen strijd in het leven...of de hobbels nou psychisch of lichamelijk zijn. Het heeft hierbij geen enkele zin om te gaan vergelijken, of jezelf een andere beperking te 'wensen'.
Gedachten-experimenten zijn vast heel leuk...en voor jou blijkbaar helpend. Maar neem dan ook de moeite om je in de andere kant van je 'wens' te verdiepen!
En dat bedoel ik niet aanvallend naar jou toe...want je weet zelf ook wel dat dit een 'zieke' gedachte was uit je eetstoornistijd. Maar besef je wel dat dit soort vergelijkingen ook mensen kunnen kwetsen.
En natuurlijk mag je dat soort gedachtes hebben. Maar denk dan ook na bij de 'andere kant' van de wens die je bedenkt...Al snap ik dat dit moeilijk is als je vastzit in een eetstoornis of depressie. Dan lijkt íedereen het beter te hebben dan jij.
Jouw probleem zou bovendien niet opgelost zijn als je zelf niets kon zien, want je zou je druk blijven maken over wat anderen dan wel zouden kunnen zien..
En ook op blinde personen maak je een eerste indruk. Met andere dingen dan je uiterlijk misschien. Met je stem, met je manier van stappen, met je geur, ... ook allemaal dingen waar je onzeker over kan worden als je er langer bij stilstaat.
was ik maar terminaal
zoveel mensen die ongeneeslijk ziek zijn en nog willen leven
ik zou mijn leven voor hun dood willen inruilen.
een keer te horen krijgen
dat het lijden binnenkort gaat stoppen
dat het einde in zicht is
een jong mens da last heeft van psychische problemen, die niet meer wil vechten met zichzelf die er klaar mee is, bieden ze geen euthanasie aan ... eerst alle behandelmogelijkheden proberen en daarna het liefst nog een keer alleen maar om die belastingcenten eruit te trekken ??
Op een gegeven moment gaan ook nog eens alle deuren dicht als het om 'behandelingen' gaat. Dan mag je gewoon domweg ergens niet meer beginnen en wil niemand meer echt naar je luisteren. Je zoekt het dan maar uit met je eetprobleem. Dan geeft niemand meer een zak om jou, ben je te oud, ben je echt afgeschreven. Dan zegt de samenleving. We hebben alles geprobeerd. Als je dan doodgaat aan je eetprobleem, zal het hen een rotzorg wezen, want zij blijven er dan bij dat ze ALLES hebben gedaan.
Niet meer jezelf op kunnen maken of je haar doen, kleding uitzoeken... straks loop ik voor gek.
Kan ik net zo goed weer met mijn eetstoornis beginnen en doodgaan.