Toen het niet zo goed met me ging en ik een eetstoornis had hoorde ik vanuit mijn omgeving wel eens dat het allemaal ging om het vinden van de juiste balans in mijn leven. Ze adviseerden me dan om opzoek te gaan naar een bepaald evenwicht dat voor een rustiger en beter leven zou zorgen. Dit vond ik destijds ontzettend aantrekkelijk klinken, vooral omdat ik er in mijn hoofd een perfect plaatje bij had van een dunne vrouw in yoga pose met een chocoladereep in haar hand. Zo iemand die altijd genoeg water drinkt en nooit stress ervaart. Toen ik me hier bewust van werd, voelde ik een soort boosheid: Weer iets wat ik moet doen. Weer een ideaalbeeld waar ik nooit aan kan voldoen.

Het klinkt zo ontzettend mooi, een gebalanceerd leven met genoeg tijd voor jezelf. Hard werken, maar ook ook ontspannen. Voldoende afspraken plannen, maar ook tijd alleen doorbrengen. Niet te veel geld uitgeven, maar jezelf wel af toe verwennen met iets leuks. Hoe bewuster ik hierover nadenk, hoe moeilijker het eigenlijk lijkt te worden. Het klinkt goed, maar eigenlijk is het behoorlijk vaag allemaal. Hoe weet je dan wanneer je zover bent? Wanneer je leven echt in balans is?

Ik heb het gevoel dat mijn leven helemaal niet altijd goed in balans is. Ik ben nu eenmaal iemand die soms door het dak schiet van enthousiasme en soms te veel hooi op haar vork neemt. Ik ben nu eenmaal iemand die de ene dag super gestresst kan zijn, maar de andere dag gemakkelijk alles van zich af laat glijden. Is dat vervelend? Ja soms wel, maar het is nog veel vervelender om krampachtig te proberen mezelf in het gareel te houden.

Is een perfect gebalanceerd leven, echt een beter leven? Als ik denk aan wat ik allemaal gedaan en meegemaakt heb in mijn leven komen als eerst de meest intense periodes en herinneringen naar boven. De gebeurtenissen in mijn leven die me het meest zijn bijgebleven zijn eigenlijk die van uitersten. Het zijn dagen waarop ik me verschrikkelijk gelukkig voelde, maar ook periodes waarin ik veel te hard heb gewerkt en alles heb gegeven. Het zijn dingen waar ik me suf om heb gelachen, maar ook de donkere periode van mijn eetstoornis. De dagen waarop ik braaf op tijd naar bed ging en geen emotionele uitspattingen had kan ik me eigenlijk nauwelijks herinneren.

Misschien is mijn leven onder de streep alsnog best gebalanceerd, wie zal het zeggen? En is dat eigenlijk belangrijk? Ik weet zelf dat ik me best prima voel bij hoe het nu gaat. Ja, soms loop ik mezelf nog wel eens voorbij of doe ik iets impulsiefs, maar ergens is dat ook wel wie ik ben en dat houdt het spannend.

Balans is voor iedereen anders en alleen jijzelf kan daarover oordelen. Zelf adviseer ik hier op Proud ook wel eens aan bezoekers en leden om op zoek te gaan naar balans, maar daarmee bedoel ik geen balans zoals je dat ziet in drinkyoghurt reclames. Ik bedoel daarmee dat je durft te kiezen voor wat jij echt wilt. Dat je durft te doen wat echt goed voor je is. Wat ik niet bedoel is dat je vanaf nu exact acht uur per nacht moet gaan slapen en per se een half uur moet gaan bewegen per dag, of zo. Niet dat ik dat afraad, maar gebalanceerd leven zou geen extra stress met zich mee moeten brengen.

Als we spreken over iets wat 'uit balans' is, dan heeft dat eigenlijk best een negatieve lading. Uit balans lijkt wel gelijk aan 'niet goed'. Het voelt als een waardeoordeel over het leven van iemand anders, of dat van jezelf, maar waarom zou het een beter zijn dan het ander? Een work-a-holic met een klein sociaal leven zou je uit balans kunnen noemen, maar wat als die persoon volmaakt gelukkig is daarmee?

Het perfecte evenwichtige leven bestaat naar mijn idee niet. In ieder geval niet in het plaatje zoals dat voorgeschoteld wordt door de media. Bovendien mag je jezelf afvragen of streven naar een perfect gebalanceerd leven wel echt is wat je wilt. Is het niet juist de kunst om te stoppen met over-analyseren?

Onthoudt dat jouw leven meer is dan een opeenvolging van gebeurtenissen waar je controle op uit moet oefenen. Het leven mag je best eens laten gebeuren. Gaat het daar uiteindelijk niet om?

Fotografie: pexels.com

♥ Liefs,
Lotte