In de tijd dat ik een eetstoornis had, vond ik het heel lastig om te bepalen hoeveel eten mijn lichaam nodig had. Soms dacht ik het wel goed te weten, maar zodra ik dan iets meer of minder bewoog, wist ik het niet meer. Moest ik dan ook wat extra eten? Zo ja, hoeveel dan? En als ik minder bewoog, maar wel hetzelfde at, zou ik dan niet meteen aankomen?

Op sommige dagen beweeg je nu eenmaal meer dan op andere dagen. Sommige dagen zat ik bijvoorbeeld alleen maar op school, maar op een andere dag was ik de hele dag op pad. Vanzelfsprekend beweeg je dan dus ook de ene dag meer dan de andere dag. Als je dan heel minimaal eet, is het heel lastig om zo’n actieve dag vol te houden. Ik merkte dat in ieder geval goed aan mijn lichaam. Ik was snel moe, futloos en humeurig. Eigenlijk moest ik wel extra eten, maar ik durfde dat niet.

Angst speelde hierbij altijd een grote rol. Ik had angst voor wat het extra eten met mijn lichaam zou gaan doen. Ik vertrouwde mijn lichaam niet en was bang dat ik er heel veel van zou aankomen. Bovendien vond ik het zwak van mezelf als ik toegaf aan extra eten. Dat terwijl mijn lichaam aan alle kanten schreeuwde om eten.

Ik onderschatte soms dus hoeveel eten mijn lichaam nodig had. Ik vond alles eigenlijk al gauw te veel voor mezelf. Ik keek wel naar wat andere mensen aten als we bijvoorbeeld een dagje weg waren. Dat was toch anders dan normaal. Vaak werd er ook wat meer gegeten. Dat was voor mij lastig om te begrijpen.

Sommige dagen zat ik dus bijna alleen maar op school. Zulke dagen vond ik lastig, omdat ik dan dus veel stilzat, maar kon ik ook wel weer relativeren. Ik moest tenslotte naar school toe fietsen, tussen de lessen door liep ik van het ene lokaal naar het andere lokaal en soms had ik ook nog gym. Daar had ik dan wel vrede mee en kon ik het eten ook wel goed relativeren. Ik bewoog dus alsnog wel redelijk wat.

Dat relativeren werd echter lastiger op dagen dat ik met de bus naar school ging in plaats van met de fiets of wanneer ik bijvoorbeeld proefwerkweek had. Dan bewoog ik dus minder. Ik was ervan overtuigd dat ik het eten dan niet nodig zou hebben of dat ik op z’n minst minder zou moeten eten. Het ging er bij mij gewoon niet in dat ik niet aan zou komen als ik dan hetzelfde zou eten als dat ik op andere dagen deed.

Tijdens de proefwerkweek was ik thuis en was ik dus aan het studeren. Dit was echt een drama voor mij, omdat ik hele dagen stilzat en dus bijna de deur niet uitging. Het liefst at ik op zulke dagen niet, omdat ik vond dat ik dat niet nodig had. Gedurende de dag merkte ik echter dat ik gewoon niet kon leren als ik niet at. Mijn maag knorde en het enige waar ik aan kon denken was: ETEN!

Uren kon ik hierover nadenken. Waarom gaf mijn lichaam aan dat ik moest eten terwijl ik de hele dag ‘niks’ deed? Ik heb niks hier tussen haakjes gezet, omdat dit natuurlijk niet klopte. Leren kost ook energie dus ik deed wel degelijk wat, maar mijn eetstoornis maakte me wat anders wijs. Ik voelde me een dikzak als ik at en dat was een heel naar gevoel.

Een ander voorbeeld is ziek-zijn. Vreselijk moeilijk was dat. Ik was ziek en lag dus de hele dag op bed of op de bank en bewoog ik dus niet. Opnieuw dacht ik eten niet nodig te hebben, omdat ik niks deed terwijl ik gewoon ziek was. Mijn lichaam had eigenlijk energie nodig om weer aan te sterken en beter te worden, maar zo kon ik dat niet zien. Ik dacht alleen maar aan de calorieën die opgeslagen zouden worden als vet, omdat ik niet bewoog…

Het mag duidelijk zijn dat ik het dus onwijs lastig vond om in te schatten hoeveel eten mijn lichaam nodig had. Het heeft ook best een tijd geduurd voordat dat makkelijker werd en ik vind het eerlijk gezegd ook lastig om hier echt concrete tips voor te geven. Toch heb ik er wel een paar kunnen bedenken. Deze zal ik hieronder met jullie delen:

Mij heeft het geholpen om een voorbeeld te nemen aan andere mensen en dus te kijken naar wat zij aten. Dit was wel echt een drempel die ik over moest, omdat ik dus het vertrouwen moest hebben dat ik al die dingen ook gewoon kon eten zonder meteen dik te worden. Er is mij geleerd dat je alleen maar kan leren door iets te doen en te ervaren. Dat deed ik dus dan maar ook. Als ik bijvoorbeeld een dagje wegging met mijn familie keek ik naar wat zij allemaal aten en probeerde ik zo goed mogelijk mee te doen.

Als ik twijfelde of ik iets wel of niet moest eten, hielp het me ook om het gewoon aan iemand te vragen. Om het voorbeeld van ziek-zijn er weer bij te halen: eten voelde dan dus al gauw als te veel, maar door het te vragen aan mijn ouders wist ik dat het niet te veel was. Ze konden mij garanderen dat het normaal was wat ik at. Ze hielpen me met relativeren.

Ik weet dat het heel lastig is om op gevoel te gaan eten. Probeer ook te luisteren naar je lichaam. Als ik te weinig eet, word ik bijvoorbeeld heel moe. Ook kan ik duizelig of rillerig worden of ga ik uit mijn mond stinken. Dit zijn zomaar wat signalen van mijn lichaam dat ik dus wat extra moet gaan eten. Die signalen krijg ik dus ook op dagen dat ik weinig beweeg of juist voldoende beweeg maar niet genoeg eet. Probeer deze signalen bij jezelf te onderzoeken.

Weet ook dat alles wat je doet gewoon energie kost. Natuurlijk kost sporten energie, maar ook een dagje winkelen, naar de dierentuin, schoonmaken, studeren of zelfs op de bank liggen, kost energie. Je lichaam heeft eten nodig om te overleven. Je doet je lichaam dus echt tekort als je niet eet op dagen dat je wat minder beweegt.

Fotografie: withbeautiful