"Lang heb ik getwijfeld over of mijn probleem wel groot en belangrijk genoeg was. Ik had het niet zo heftig als anderen, of ik kwam er zelf wel uit. Bovendien, wanneer mag ik hulp vragen? Mag het pas wanneer anderen opmerken dat het niet goed gaat? Mag het pas als ik ondergewicht heb en echt ziek genoeg ben? Maar ook spookten vragen door m'n hoofd als: Hoe vraag ik dan hulp? En zullen anderen me wel serieus nemen?"

Vaak overheersten deze gedachtes en weerhielden ze me er weer van de stap te zetten om hulp te vragen. Mijn eetprobleem, lage zelfbeeld, somberheid, perfectionisme en onzekerheid weerhielden me hiervan. Al zag ik al deze aparte dingen niet. Ik dacht dat ik het was die dat dacht. Maar ik ben al die gedachtes niet. Ik ben mijn eetprobleem niet en alle gedachtes die het met zich mee brengt, ben ik ook niet. Bovendien merkte ik dat ik moest gaan relativeren. Want al die vragen bleef ik beantwoorden met de negatieve gedachtes, maar dat die meer aanwezig waren, wilde niet zeggen dat de goede gedachtes er niet meer waren. Dus ging ik op zoek naar de positieve gedachtes. Ze zaten diep verborgen en soms leek het zoeken de moeite niet waard te zijn. Maar ik weigerde te accepteren dat ze er niet waren.

In die zoektocht naar helpende gedachtes, mag je best anderen vragen wat ze vinden. Dit heb ik ook gedaan, dat maakt het een stuk makkelijker. Vraag bijvoorbeeld aan je ouders of een vriendin of aan mensen op proud2bme wat ze ervan vinden. Ook kun je -wanneer je het vragen moeilijk vindt- je proberen te verplaatsen in een ander. Vanuit een ander oogpunt kijken en doen alsof jij naar een vriendin kijkt en eerlijk tegen jezelf zijn wat je tegen haar zou zeggen. Of je kunt wat proberen te vissen.

"Maar zullen anderen mij wel serieus nemen?"
Wanneer je bang bent dat anderen je niet geloven, omdat jij jezelf altijd voordoet als een vrolijk persoon, onafhankelijk en vrij van problemen. Probeer dan na te gaan of jij anderen om je heen ziet die zich hetzelfde voordoen. Denk je dat bij hen alles vlekkeloos verloopt? Bovendien is het niet voor niks voordoen als! Het is niet hoe jij je echt voelt en dus ook niet waar ze naar moeten kijken. Vind je het een eng idee om te vertellen dat het niet goed met je gaat? Laat het ze dan zien, schuif dat masker iets af en laat maar wat meer zien van hoe jij je echt voelt. Bovendien, jij weet wat je voelt. Het is belangrijk dat jij dat gevoel zelf ook serieus neemt.

"Is mijn probleem wel echt?"
Een eetstoornis, depressie of een ander psychisch probleem is altijd echt. Het gaat niet om de vraag: "Is het erg genoeg voor een stempel?" Maar om hoeveel last jij ervan hebt. Maar laat de eetstoornis niet voor jouw bepalen hoeveel last jij ervan hebt. Bepaal dit met de positieve gedachtes en blijf deze ook zoeken. Nogmaals, wat zou je tegen een vriendin zeggen als zij met deze problemen te maken had?

"Hoe vraag ik dan hulp?"
Hulp vragen kan op meerdere manieren. Je kunt naar je ouders, een/je vriend of vriendin of naar een vertrouwenspersoon op je werk of school. Ook kun je naar de huisarts gaan. Wanneer je het heel eng vindt, kun je het vertellen via een brief. Probeer uit te leggen wat je voelt en wat er in je hoofd omgaat. Wanneer je dit in een brief doet kun je alles punt voor punt neerzetten. Maar je kunt er ook een verhaal van maken. Doe wat voor jou fijn voelt. Als je het eng vindt alleen naar de huisarts te gaan, kan je vragen of een ouder, vriend of vriendin of broer of zus mee gaat. Besef dat je er niet alleen voor staat.

En wanneer je twijfelt of het wel ‘ernstig' genoeg is, onthoud dan dat je beter voor niks kan gaan dan dat je het voor je houdt terwijl het achteraf al veel eerder opgelost had kunnen worden. Wat ook kan helpen is een lijstje maken met wat het je allemaal biedt als je hulp vraagt. En hoe het je toekomst verbeterd.

Hulp lucht op en iedereen heeft er recht op, ook jij!

Hoe heb jij hulp gevraagd?