Waarom ik stopte met zelfbeschadiging

 

Ik weet heel goed waarom ik mezelf voor het eerst beschadigde. Ik was depressief en voelde me ontzettend slecht. Het leven leek uitzichtloos en ergens voelde ik een soort drang om alle spanning uit mijn lichaam te krijgen, maar ik had geen idee hoe. Die behoefte om mezelf pijn te doen, kwam toen ineens naar boven. Ik had er weleens van gehoord of over gelezen, maar ik had het nog niet eerder gedaan. Het luchtte op, hoewel ik ook goed wist dat het niet ok was wat ik deed. Ik kon heel goed bedenken dat jezelf pijn doen om je uiteindelijk beter te gaan voelen twee dingen waren die niet echt samen konden gaan. Toen ik echter begon, kon ik er niet meer mee stoppen.

Voor mensen die zichzelf niet beschadigen of hier gewoon helemaal niet bekend mee zijn, kan dat gek klinken: hoe kun je nou niet stoppen met jezelf opzettelijk pijn doen? Waarom zou je daar niet mee kunnen stoppen? Het is toch ontzettend naar om jezelf bewust pijn te doen? Ja, dat is het ook. Het is volkomen onlogisch om jezelf pijn te doen om minder pijn te hebben. Toch deed ik het en ging ik ermee door omdat ik op sommige momenten het gevoel had dat ik het nodig had om de wereld aan te kunnen en om te kunnen overleven toen het zo slecht met me ging. De emotionele pijn moest er als het ware gewoon uit maar ik wist niet hoe, behalve door mezelf te beschadigen.


Bron

Mensen vragen weleens wat je voelt vlakt voordat je jezelf beschadigt. Als ik terugdenk aan al die keren, dan vind ik het lastig om één gevoel eruit te pikken. Misschien was het wanhoop, angst, woede of gewoon heel veel verdriet. Uiteindelijk denk ik dat het een mix is van dat alles en tegelijkertijd voelde ik vaak genoeg ook helemaal niets.

Iedereen automutileert om verschillende reden en daarom is het ook zo moeilijk uit te leggen. Het is denk ik belangrijker om het te hebben over stoppen met zelfbeschadiging. Ik ben er uiteindelijk mee gestopt. Ik kan me niet herinneren dat het een bewuste keuze was. Ik herinner me enkel dat ik na verloop van tijd merkte dat mezelf beschadigen niet meer voldeed aan mijn behoeften. Ik had telkens meer nodig om even te kunnen ontspannen. Het werkte bijna verslavend en ik kon niet in die behoefte voorzien. Hierdoor ging ik me niet meer beter voelen van zelfbeschadiging, het zorgde er juist voor dat ik me slechter ging voelen.

De opluchting die ik eerder voelde, die was er niet meer. Ik ging zelfs twijfelen of ik die opluchting überhaupt ooit gevoeld had of dat ik dat gewoon zelf verzonnen had om goed te praten wat ik mezelf aan deed. Ook kwam er daarna een stuk schuldgevoel en schaamte los omdat ik wist dat mensen om me heen de leugens over wonden en pleisters niet geloofden, los van de fysieke pijn die ik nadien had. Dat alles woog niet langer op tegen die zogenaamde tijdelijke ontlading van spanning, wat ook maar een illusie bleek te zijn.


Bron

Ik stopte met mezelf beschadigen omdat het simpelweg niet werkte en ik leerde dat ik niet doodging als ik negatieve emoties voelde. Gevoelens gaan uiteindelijk ook weer weg, hoe dan ook. Ik leerde dat ik me niet voor altijd verdrietig zou voelen als ik er niet alles aan deed om dat gevoel weg te maken en ik leerde bovendien dat gevoelens anders zijn dan feiten. Ik voelde me soms ontzettend slecht maar ik was geen slecht mens.

In therapie leerde ik gezonde copingmechanismen om om te gaan met alles wat er zich vanbinnen afspeelde. Ik leerde dat ik naar mijn vriendinnen toe kon stappen als het niet goed met me ging om me bij hen te uiten zonder dat dit negatieve consequenties zou hebben. Ook kon ik gewoon even gaan wandelen, lezen of met mijn hondje knuffelen. Allemaal dingen die me zowel op de korte als op de lange termijn niet kapot maakten, in tegenstelling tot zelfbeschadiging.

De belangrijkste les is misschien wel dat ik leerde dat mijn leven het waard is om geleefd te worden en dat mijn lichaam het waard is om goed voor te zorgen, niet om in gesneden te worden. Net als dat van jou. Ik hoop dat jij ook kunt bedenken waarom je er mee zou moeten stoppen en dat je dat heel snel gaat lukken, het liefst vandaag nog. Vandaag, dinsdag 1 maart 2016, is het namelijk Self Injury Awareness Day (SIAD). Deze dag is bedoeld om aandacht te vragen voor zelfbeschadiging aangezien hier nog steeds een groot taboe op rust. Hoe mooi zou het zijn als dit ook de dag is als jij er mee stopt. 

 

Gerelateerde blogposts

07
OKT
Het spijt me
29

Reacties

xirisjeexx - Dinsdag 1 maart 2016 19:08
Mooi geschreven. Zelf ben ik nu bijna 6 maanden gestopt
xirisjeexx - Dinsdag 1 maart 2016 19:08
Mooi geschreven. Zelf ben ik nu bijna 6 maanden gestopt
S - Dinsdag 1 maart 2016 19:15
Heel mooi, Volgende week 9 Maart ben ik 2 jaar clean het was het zeer en zeker waard om te stoppen.
Lala - Dinsdag 1 maart 2016 19:16
Ik wil even mededelen dat er meerdere vormen va zelfbeschadiging bestaan.
Veel mensen denken bij zelfbeschadiging alleen aan de vorm van snijden in je huid (of branden).

WakeMeUp - Dinsdag 1 maart 2016 19:57
Ik ben al heel lang gestopt en ondanks de drang af en toe, weet ik zeker dat ik het nooit meer doe.
Wederom mooie blog, Sandra
damagedbutterfly - Dinsdag 1 maart 2016 20:05
wow egt goed geschreven sandra ik heb precies dezelfde reden waarom ik het doe maar ik probeer er ook mee te stoppen ik ben al 1 1/2 week clean en ben er trots op alleen ik wil het wel tegen me moeder zeggen dat ik er nog steeds mee struggle alleen ik weet niet egt hoe en ik ben bang hoe ze reageert.... heb je miss tips heb jij het ook tegen andere in je omgeving gezegt en hoe dan?? en hoe ging je er mee om met die reacties (eerste reactie van me psycholoog was vreselijk me ervaringsdeskundige weer niet ik kan meteen met haar praten erover en het voelt niet gemakkelijk en fijn maar het is bespreekbaar daar :D)
N. - Dinsdag 1 maart 2016 20:41
Al weer een zeer mooie blog Sandra! Dankjewel. Vandaag 60 dagen clean:)
memari - Dinsdag 1 maart 2016 20:50
mooie blog.
Ik heb moeite het bespreekbaar te houden bij mijn spv-er.
ze toont boosheid ipv de bron vd problemen aan te pakken.
of mijn pijn verdriet boosheid minderwaardigheid depressie te zien.
maar gelukkig lijkt mijn psychiater dat nu wel op te pakken.
Anne 93 - Dinsdag 1 maart 2016 22:08
Mooie blog!! Dankjewel!
K wil zeker proberen om clean te worden......
Melissa Otterman - Dinsdag 1 maart 2016 23:15
Ik ben nu 2 weken clean en dat is een (groot) record voor mij! Heb nu nog meer motivatie om het niet meer weer te doen :) Hele goede blog Sandra! X
meisjexx - Woensdag 2 maart 2016 14:06
Fijn blog, dankjewel!
Ik lees het dus op 2 maart, één dagje te laat. En laat ik nou net vannacht weer de fout in zijn gegaan na een aantal dagen... :(
Anomiens - Woensdag 2 maart 2016 21:09
ik ben al zo'n 3 jaar gestopt. Ik vind het eht super vreemd om het clean te noemen. Is dat wel correct?? Als iemand stopt met nagelbijten noem jedat toch ook niet clean
maartje - Woensdag 2 maart 2016 23:22
Na de keuze om ook een punt achter mijn zelfbeschadiging te zetten zette ik tegelijkertijd een punt achter een deel van me depressie. Dit mede dankzij mijn vriendin. Ik heb nog veel littekens diegene links op me boven been daar zeg ik nog steeds "ohja daar verloor ik een dierbaar iemand. Die nacht was denk ik een van me hefstigste nachten ooit gehad.
L - Woensdag 18 november 2020 20:49
ik kan niet stoppen. zo veel redenen. het sloopt me