Waar haal ik de kracht vandaan om te herstellen van een eetstoornis? Een ingewikkelde vraag die ik lange tijd ook niet heb kunnen beantwoorden. Ik zocht de kracht overal en wilde zo graag dat het me zou lukken. Iedere ochtend werd ik wakker met nieuwe voornemens, met nieuwe energie en nieuwe kracht. Iedere ochtend was ik ervan overtuigd dat dit de eerste dag was van een nieuwe start. Iedere avond was ik teleurgesteld in mijzelf, in mijn eigen kracht en veelal ook in de afwezigheid van steun van mensen om me heen. Wat ik ook deed, ik kwam nauwelijks een stap vooruit...

Na maanden vechten wist ik gewoonweg niet meer waar ik de kracht vandaan moest halen om iedere keer die verdomde strijd opnieuw te leveren. Bestond er geen krachtfabriek waar ik kracht kon kopen? Ik verloor met de dagen niet alleen kleine beetje hoop dat ik dit gevecht kon winnen, maar door het ongezond omgaan met mijn lijf, verloor ik ook letterlijk fysieke kracht. Ieder ochtend werd opstaan uit bed lastiger en wandelen met de hond zwaarder. Ik verplichtte mijzelf bepaalde afstanden te lopen. Ik wilde daarnaast hoe dan ook fulltime blijven werken. Ik zou niet opnieuw waardevolle dingen verliezen door deze verdomde ziekte. Dat was me eenmaal overkomen en wilde ik nu kostte wat het kost voorkomen.

Het was hard werken en echt iedere dag de eindjes aan elkaar knopen. Dit in combinatie met slecht slapen putte me met de dag fysiek meer uit. Tegelijkertijd haalde ik er ook psychische kracht uit. Het voelde goed om aan het werk te blijven, ondanks mijn problemen mee te blijven draaien in de maatschappij. Het hield mijn zelfwaardering een beetje in stand en ik voelde me niet zo afhankelijk van de hulpverlening. Het gevoel van afhankelijkheid van de hulpverlening heeft me vroeger vrij veel negativiteit opgeleverd. Het zorgde voor een extra deuk in mijn zelfvertrouwen en maakte dat ik onnodig lang in therapie bleef en hierdoor deels mijn problemen zelf in stand hield. Niet bewust, maar het gebeurde wel.

De keuze ooit om naast therapie een studie te gaan volgen in deeltijd was een goede. Het zette me met 1 voet in de 'normale maatschappij' en leverde me toekomstperspectief. Het deed me daarnaast een 'normaler' mens voelen, iets dat zeker heeft bijgedragen aan mijn eigenwaarde. Natuurlijk heb je niet altijd de mogelijkheid en draagkracht om een ernaast studie te gaan doen. Nu moest ik de kracht uit andere dingen halen. Maar waaruit? Er speelde aardig wat onzekerheid in mijn leven en de steun die ik kon halen uit het zogenaamde 'systeem' was ook vrij klein. Hoe oud je ook bent, je blijft op kwetsbare momenten in je leven een bepaalde hoop houden, een stille wens koesteren. Een verwachting bij mensen die dichtbij je staan, maar je al veel vaker hebben teleurgesteld in het bieden van steun, liefde en geborgenheid.

Waar haal je de kracht vandaan als je je alleen voelt? Door mijn positie voelde ik niet de vrijheid om naar Jan en alleman te gaan voor hulp. Ik schaamde me en beperkte mezelf hierdoor flink in het openstaan voor hulp. Dan was er nog een handjevol mensen dat niet wist, begrijpelijk, hoe om te gaan met de situatie en een aantal mensen die bewust afstand hielden en het welbekende hoofd in het zand staken. Wanhopig zocht ik alsnog om me heen naar alle kleine krachtbronnen die ik kon vinden en liet me met regelmaat, mede door mijn eigen toedoen, teleurstellen. Wellicht zocht ik ook naar iets waarvan ik wist dat ik het niet zou krijgen. Daar was ik bekend mee van vroeger en dat voelde onbewust misschien wel veilig. "Ik kan er niets aan doen, want...." Ik was het slachtoffer en om me heen schoot iedereen zogenaamd tekort.

Ik kreeg te weinig kracht van mijn omgeving en had naar mijn idee daarom te weinig kracht om te herstellen. Deze denkwijze zorgde ervoor dat ik iedere dag een beetje meer het vertrouwen in mijzelf verloor. Tot het moment waarop ik er zelf bewust voor koos om te stoppen met wachten voor kracht op mijn omgeving. Ik ging roeien met de riemen die ik wél had. Een tijdje leek het de verkeerde kant op te gaan. Mijn roeiboot was verrot, hij lekte aan alle kanten en sloeg nog net niet om. Tot dat moment waarop ik vanuit mijn bootje vooruit keek en me besefte dat alleen ik die boot kon laten drijven en dat niemand me zou redden als het ding nu zou zinken.

Als ik ergens wilde komen met mijn bootje, dan moest ik dat zelf gaan doen met de steun en hulp die er wél was. Ik kon nog 100 tips krijgen, nog 1000 adviezen, 25 perfecte eetlijstjes samenstellen of 10 keer opnieuw het aanbod van een opname of een andere hulpverlener of instantie krijgen. Het ging me niet dichterbij genezing brengen. Alleen IK kon die stap naar genezing zetten. Er was geen sleutel, geen 1 perfecte tip of 1 ultiem advies dat dit alles voor me zou oplossen.

IK moest kiezen voor het leven, voor een toekomst. IK moest stoppen met wachten op redding, want dat zou me uiteindelijk de verdrinkingsdood opleveren. Ik moest gaan leven voor mijzelf en voor niemand anders. Ik moest de kracht uit mijzelf gaan halen en dat was wat ik vanaf die dag deed... Ik had die kracht in me om te genezen en ik moest die kracht uit mezelf halen. Ik kon mijn eigen #krachtvoer maken, bereiden en opeten en zo overwinnen.

"What if I fall?
Oh but darling, what if you fly...?"

We zijn inmiddels wat weken verder en ik voel me als een vogel die zichzelf langzaam bevrijdt uit een kleine kooi waar die zonder dat ze het door had, zelf in is gaan zitten. Het voelt heerlijk om mijn vleugels iedere dag ietsje verder uit te kunnen slaan en weer meer van de wereld om me heen te kunnen zien en het leven letterlijk en figuurlijk te proeven. Spannend, maar goed...

Waar haal JIJ de kracht vandaan?