Ik zou echt liegen als ik zeg dat ik niet bezig ben met gezond leven. Ik vind het ook gewoon belangrijk. En met vlagen vind ik zelfs dat ik aardig bezig ben. Ik sport, eet gezond genoeg en zo vers mogelijk. Ik maak mijn huid schoon, hou mijn huis opgeruimd en smeer me suf met verzorgingsproducten. En toch, ondanks dit rijtje, kan ik me soms schuldig voelen. Het gevoel bekruipt me dan dat ik nog van alles aan moet passen, want het kan altijd beter. Mijn gezondheid kan altijd beter. Mijn leven kan dus altijd beter. Maar word ik dan ook gelukkiger?

Al maanden roep ik dat ik wil beginnen met yoga en mijn meditatie-oefeningen heb ik ook al ruim een jaar niet meer in de praktijk gebracht. Ondertussen lees ik steeds meer over hoe alcohol een sluipmoordenaar is, dat koffie slecht is voor je hart, dat zitten het nieuwe roken is en dat een satijnen kussensloop echt de must-have is tegen rimpels. Ik baal van mezelf dat ik eigenlijk alleen flos als het mij uitkomt en ik kan soms ook nog eens heel blij worden van Cola, Red-Bull en toegevoegde suikers. Maar diezelfde week lees ik dat ik daarmee mijn eigen ondergang aan het bewerkstelligen ben. Ik doe het goed, maar nooit goed genoeg. 

Ik ben nog maar 26, maar ik heb heel vaak het gevoel alsof dit de tijd is om te investeren in een lang en gelukkig leven. Dat het altijd beter kan, ik elk jaar iets aan moet passen en vooral veel vertrouwde of nieuwe gewoontes af moet leren. Niet omdat dat echt moet natuurlijk, maar omdat ik bijna het gevoel heb dat ik mezelf daarmee tekort zou doen als ik het niet doe. Dat ik mezelf daarmee een lang en gelukkig leven ontzeg. Dat ik snel en ongezond oud word als ik niet oplet. En dat wil ik toch niet? Ik wil toch gezond oud worden en zo lang mogelijk mee? 

Ja, zonder twijfel. Maar tegelijkertijd voel ik de drang opkomen om een pleidooi te houden voor het ongezonde genieten. Omdat ik daar ook een groot voorstander van ben. Dat voelt tegenstrijdig, maar ik vind helemaal niet dat het één het ander uit hoeft te sluiten. Natuurlijk geniet ik als ik een gezonde smoothie drink, maar ik word tegelijkertijd ook niet ongelukkig van een wijntje. Wat ik vooral merk is dat ongezond en ongegeneerd genieten een hele grote rol speelt in hoe ik mijn leven, nu en in de toekomst, voor me zie. Vooral van dingen die slecht in het nieuws komen kan ik ongelofelijk genieten. Vooral de dingen die we minder zouden moeten doen, wil ik heel graag blijven doen. Nou en? Hoe erg is dat eigenlijk?  

Genieten

Niet omdat ik mezelf de vernieling in wil helpen, maar omdat die balans (misschien soms een beetje disbalans) ook veel levensvreugde mee kan brengen. Dat kan hem natuurlijk in heel veel dingen zitten, maar dus net zo goed in dingen die niet per se heel gezond voor je zijn. 

Om eerlijk te zijn voel ik aan de ene kant de druk om er zo lang mogelijk jong uit te zien. Om alles te doen om gezond te zijn en zodat je dat ook nog een beetje aan mij ziet. Maar aan de andere kant voel ik net zo goed de behoefte om heel erg te genieten van ongezonde dingen die mij ook heel erg gelukkig maken. Als ik mijn leven zo optimaal mogelijk voor me zie, zijn dat eigenlijk dingen die niet mogen ontbreken. Misschien niet eens omdat ik niet zonder zou kunnen leven, want dat kan ik prima. Maar omdat ze symbool staan voor hele fijne momenten. De keuken die we in de zomer ombouwen tot Gin-Tonic bar, de fles wijn tijdens een donkere winteravond, die veel te korte nacht dankzij een creatieve uitspatting... Het zijn momenten waar ik heel veel stress om kan hebben, omdat het niet gezond voor mij is. Maar het zijn ook momenten waar ik ontzettend van kan genieten. 

Omdat het momenten zijn waarbij je even aandacht hebt voor jezelf, of juist voor elkaar. Omdat het momenten zijn waarop je jezelf bewust verwent en er even niets belangrijkers is dan dat. Omdat ik dan, meer dan ooit, het gevoel heb dat ik leef. Het is mijn leven en het is allemaal best wel prima. Dat gevoel, dat bij die momenten hoort, is misschien wel één van de meest gezonde dingen om na te streven. Omdat het voelt als een duurzaam moment van geluk en tevredenheid. 

Jezelf voeden

Moet het perfect? Moet het in mijn gezondheid ook perfect? Moet zelfzorg perfect? Stiekem heb ik soms mijn twijfels of het dan ook echt leuker wordt. Natuurlijk wil ik goed voor mezelf zorgen; dat is voor mijn eigen geluk erg belangrijk. Maar bij datzelfde geluk hoort ook een glas wijn. Bij datzelfde geluk hoort ook een reep chocola en soms meerdere stukken taart op een dag. Bij datzelfde geluk hoort ook een Red-Bull tijdens een lange autorit. Voor mezelf zorgen betekent ook dat ik ongezonde keuzes mag maken en niet perfect hoef te zijn. Dat ik mag leven. Dat ik mezelf niet alleen op gezond vlak hoef te voeden, maar ook op emotioneel vlak. Dat ik mezelf mag voeden met mooie momenten, zonder me schuldig te voelen en zonder het te zien als iets destructiefs. 

Moet het altijd beter?

Ik ben nu jong, strak en gezond. Daar ben ik heel blij mee en er gaat ongetwijfeld een moment komen waarop ik hier naar terug verlang. Er gaat een moment komen waarbij het ineens allemaal wel wat jonger en strakker kan. Maar moet dat dan ook? Moet ik dat dan ook willen? Dat weet ik nu natuurlijk nog niet, ik heb geen idee hoe ik dan ga reageren. Maar juist omdat ik alleen invloed heb op vandaag, kan ik ook alleen investeren in dingen die mij vandaag de dag gelukkig maken. Het voelt namelijk ook zonde om mezelf dingen te onthouden, alleen maar om iets in de toekomst te voorkomen. Terwijl ik dus nog geen idee heb of dat wel zo erg gaat zijn?

Soms fantaseer ik er wel over, over later. Als ik mezelf dan voor me zie, als oudere vrouw, zie ik iemand in een veel te wijde hippiejurk. Een beetje verwilderd ook wel. Die zingend, met een groot glas rode wijn, een lekkere vette pasta aan het maken is. In mijn fantasie ben ik altijd ineens een heel bourgondisch persoon. Er staat muziek op en ik zing luidkeels mee. Ik schenk mijn wijn nog eens bij en ik heb inmiddels flinke kraaienpootjes naast mijn ogen. En lach-rimpels, die je ook een beetje blijft zien als ik alweer gestopt ben met lachen. 

Dat is hoe ik mijzelf inbeeld, op mijn aller-gelukkigst. Of misschien eerder; het meest tevreden. Dat beeld heb ik denk ik niet voor niets. Dat heb ik al als klein meisje zo in mijn hoofd, ik denk omdat het mij een gevoel van zorgeloosheid geeft. Het leven is natuurlijk helemaal niet zorgeloos, ook nu niet, maar ik probeer zoveel mogelijk van die elementen in mijn leven in te bouwen. Omdat je zelf uiteindelijk toch moet zorgen dat het zo leuk mogelijk is, dat leven vol zorgen waar je niet omheen kunt. 

Vergevingsgezindheid

Misschien is dit uiteindelijk vooral een pleidooi voor meer vergevingsgezindheid. Ik wil alles goed doen, zo gezond mogelijk zijn en er zo goed mogelijk uitzien. Ik mag best fouten maken, maar alleen als ik ze weer herstel en ervan leer. Maar misschien mag ik ook gewoon minder streng zijn in het algemeen? Hoef ik niet op alle vlakken een topprestatie te leveren, maar is het met tachtig procent ook prima? Mag ik gewoon falen, punt. Zonder dat ik dat recht hoef te trekken of hoef te herstellen. Dat het dan ook goed is en dat ik dan ook goed ben. Die vorm van vergevinggezindheid tegenover mijzelf lijkt mij op veel vlakken een enorme bevrijding. Misschien wel de belangrijkste en meest effectieve vorm van zelfzorg die je jezelf cadeau kunt doen. 

Vergeet niet te leven

Ik wil vooral dat er geen regels zijn. Dat ik het, voor mijzelf, niet fout kan doen. Ik wil mijn zelfzorg en mijn gezondheid tot in de puntjes kunnen uitwerken. En tegelijkertijd wil ik dat op momenten lekker los kunnen laten. De teugels laten vieren. Misschien omdat gezondheid heel belangrijk is, maar dat het ook wel uitmaakt wat ik met die gezondheid doe. Ik ben gezond genoeg om regelmatig te dansen tot de zon opkomt. Misschien takelt mijn lichaam eerder af en krijg ik daar zeker eerder rimpels van. Maar wat heb ik aan die optimale gezondheid als ik er minder plezier uit kan halen? 

Ik wil, tussen al die goede voornemens en gezonde gewoontes, vooral niet vergeten te leven. Niet vergeten te genieten. Als ik eenmaal oud en verrimpeld met een doos bonbons op schoot in mijn stoel zit, denk ik waarschijnlijk niet terug aan de avonden dat ik zo lekker op tijd naar bed ben gegaan. Dan denk ik waarschijnlijk terug aan de momenten die niet per se gezond waren, maar die mijn leven wel het meeste kleur hebben gegeven. 

♥