Ups and downs, high and lows, don’t give up. Als ik één ding in al die jaren dat ik een eetstoornis heb, heb geleerd is het wel dat een eetstoornis onvoorspelbaar is en met ups en downs komt. Een aantal dagen gaat alles goed, zit je lekker in je flow, lekker in je vel en lijkt alles je voor de wind te gaan. Je staat voor de spiegel en denkt: Heuj! Ziet er aardig uit! Hobbelt langs de winkel, scoort een nieuwe broek waarvan je denkt “Damn, die zit awesome”, gaat een keer uit eten zonder door te slaan naar een eetbui of onwijs te compenseren of obsessief te gaan sporten en zit vooraf eens niet in de stress… Het voelt alsof je de hele wereld aan kan. Wegen? Weegschaal? Wat is dat? Ik heb al de hele week niet gewogen, dikke doei! Wie maakt mij wat! Woohoooo.

En dan, ineens, zomaar, vanuit het niets…. komen die negatieve gedachten weer op. Loop je langs de spiegel en vang je een glimp van jezelf op. Je kijkt nog eens iets beter en waar je een paar dagen (of zelfs uren) geleden nog dacht “Who’s awesome?! You’re awesome!” denk je nu “Meh. Dikzak. Die broek kun je beter uit doen, je lijkt wel een rollade en je haar zit ook ruk” Zonder het door te hebben, heb je in minder dan 3 minuten tijd je dag laten verpesten.

Ineens ben je elke dag weer bezig met het checken van je lichaam, zowel in de spiegel als het fysiek voelen aan je lichaam, het afwegen van je eten, het stressen om iets te moeten eten wat je niet kan tracken of wat gewoon veel caloriën bevat, het wegen van jezelf en het gewicht op de weegschaal. Die broek waarin je je een aantal dagen geleden nog geweldig voelde bekijk je nu met afschuw. Je voelt je er een dik varken in en no way dat je die ooit nog aantrekt.

Totdat je volgende up weer komt. Alleen duurt die up nu een fractie langer dan de vorige keer. In plaats van 2 dagen voel je je nu 3 dagen goed. Drie dagen zonder die nare afkrakende zelfdestructieve gedachten. Drie dagen zonder dat je jezelf vertelt dat je lelijk, dik, dom, raar en simpel bent. Drie dagen zonder dat je jezelf weegt, met afschuw in de spiegel bekijkt en constant met je lichaam of voeding bezig bent. Drie dagen dat je zelf de touwen in handen hebt en bepaalt welke koers je vaart. Drie dagen je leven terug….

Tot de volgende down.

De down die heftiger is dan de vorige. Niet qua duur, maar qua negatieve gedachten en qua streng lijnen. Nog minder eten, strakker je eten tracken, meer sporten en bewegen en gedachten die nu de hele dag in je hoofd blijven malen en je maar niet loslaten. “Varken, dikzak, simpele ziel, luiwammes,  zie je nou wel je kan ook niks, dit red je niet, stop met eten, prop je vol alles is toch al verloren nu!” Je stemming die compleet omslaat… “from zero to sixty in 3.5”

Tot de volgende up.

Vier dagen in plaats van 3. Het besef komt lichtelijk dat je door moet gaan. Je weet dat na deze up een nog hevigere down komt. Één die nog negatiever is. Éen met nog zelfdestructievere gedachten. Maar je weet ook dat dat enkel is omdat de eetstoornis terrein verliest. Elke up duurt steeds langer. Je voelt je elke keer beter, sterker en zelfverzekerder…

Er komt een up die blijvend is. Waarin de negatieve gedachten alleen nog schimmen op de achtergrond zijn die je niet meer kunnen raken en niet meer in paniek kunnen brengen. Die je niet meer voor hun karretje kunnen spannen, omdat jij nu permanent de controle in handen hebt.

Ga door. Geef niet op. Dit is winbaar. Zolang je maar niet opgeeft!

Fotografie: Hamza Butt

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl