Je zit bij je therapeut. Eindelijk heb je die ene doorbraak waar je zo op zat te wachten. Eindelijk durfde je je open te stellen en heb je het over dat ene moeilijke onderwerp wat je al zo'n tijd wilde bespreken. Het heeft je het grootste deel van de afspraak gekost, maar het is nu echt een goed gesprek. Je therapeut luistert aandachtig, stelt goede vragen en denk mee, maar je merkt op dat ze af en toe met haar ogen naar de hoek van de kamer beweegt. In die hoek hangt een grote witte klok met dikke zwarte cijfers en na een aantal minuten zegt ze "Sorry, de tijd is om."

Heb jij zo'n scenario ook wel eens meegemaakt? Ik wel. Net als ik dacht tot de kern van iets te komen was de tijd om. Het had me een heel uur gekost om mezelf open te stellen en bij m'n gevoel te kunnen komen en dan werd het plots afgekapt, omdat de volgende afspraak alweer zat te wachten. De agenda's van psychologen kunnen soms erg vol zitten en dan zitten ze vast aan strak tijdschema. Het is belangrijk dat er zo veel mogelijk mensen geholpen kunnen worden, maar het kan ook best lastig zijn om aan zo'n tijdslimiet te zitten. De ene keer heb ik nou eenmaal wat meer tijd nodig dan de andere keer.

Bron foto

Het meest lastige was dat ik dan de volgende week pas weer een gesprek had. In die week kon er weer van alles gebeurd zijn of was ik alweer vergeten waar we het de vorige keer over hadden gehad. Het was belangrijk voor mij hier toch bepaalde maniertjes in te vinden die mij zouden helpen beter om te gaan met de beperkte zijn van therapie. In deze blog leg ik een aantal van deze manier uit.

♥ Met omgeving bespreken
Wanneer ik thuis kwam had ik nooit meteen zin om over therapie te praten. Ik was ook altijd best wel moe na zo'n gesprek met m'n psycholoog. Je moet niet onderschatten hoeveel energie het kost om aan je eetstoornis te werken. Het lijkt misschien alsof je alleen maar stil hebt gezeten, maar het werken van je hersenen kost ook echt veel energie. Zeker wanneer je gespannen bent, je zorgen maakt of problemen probeert op te lossen. Toch is het wel goed uiteindelijk met iemand ergens over te praten. Het hielp mij om met mijn vriendinnen sommige thema's die in therapie voorkwamen weer opnieuw te bespreken. Op deze manier kon ik ze afronden en konden we eventuele ervaringen delen. Hierdoor voelde ik mij ook vaak minder alleen erin staan. 

♥ Tussentijds mailen
Mijn psycholoog had me verteld dat als er nou echt iets was ik haar altijd kon mailen. Ze kon niet beloven snel te reageren, maar beloofde wel het mailtje te lezen. Als ze reageerde was het vaak beknopt en omdat het niet een gesprekssituatie was vond ik het toch lastig er echt iets mee te doen. Wanneer ze niet reageerde nam ze mijn mailtje mee naar de volgende therapie sessie. Al waren beide gevallen niet op het moment zelf inhoudelijk even helpend, toch had ik er iets aan. Ik kon op deze manier even van me af schrijven en wist dat mijn woorden in goede handen waren. Ik kon op deze manier niet meer vergeten het in therapie te vertellen en mijn psycholoog had het van te voren al in haar op kunnen nemen. Op deze manier hadden we meteen iets te bespreken wanneer het gesprek begon. 

♥ Van tevoren opschrijven wat je wilt bespreken
Als ik boodschappen ga doen en geen boodschappenlijstje maak, vergeet ik altijd de helft. Dit is ook zo met geplande gesprekken. Ik doe het nogsteeds wel wanneer ik bijvoorbeeld naar de huisarts ga. Vaak weet ik van tevoren wel waarom ik die afspraak heb gemaakt, maar vergeet ik dan tijdens het gesprek de helft te vertellen van wat ik eigenlijk wilde zeggen. Door steekwoorden of korte zinnen op een briefje te schrijven weet ik altijd nog precies wat ik allemaal wilde zeggen tijdens zo'n gesprek. Dit kan je ook doen als voorbereiding op een gesprek met je psycholoog. Misschien ben je heel gespannen of heb je gewoon veel om te bespreken. Op deze manier kan je er in ieder geval altijd bij en kan je het meeste uit je gesprekken halen.

♥ Tijdens of achteraf opschrijven wat je hebt besproken
Tijdens groepstherapie hamerden mijn behandelaren er altijd op dat we in ons boekje vanalles moesten bijhouden. Dit deed mijn behandelaar tijdens individuele therapie niet echt, maar toch is het ook daar goed om te doen. Door je doelen, gesprekken en vragen op te schrijven is het makkelijker iets te onthouden of het later nog eens op te zoeken. Je hoeft niet het hele gesprek woord voor woord op te schrijven, maar werk bijvoorbeeld met steekwoorden. Je zou dit dan even kort door kunnen lezen wanneer je je volgende gesprek hebt. Kijk of je je doelen hebt gehaald of waar je mee verder zou willen gaan. Iets anders wat ik fijn vond aan het bijhouden van gesprekken was dat ik mijn vooruitgang gedurende de tijd kon zien. Soms zijn de stapjes die je neemt zo klein dat je ze stuk voor stuk niet door hebt, maar wanneer je naar een aantal maanden terug kijkt, blijk je eigenlijk al een heel eind te zijn gekomen. Dit motiveerde mij altijd wel door te blijven gaan. 

♥ Een dagboekje bijhouden
Naast schrijven tijdens of vlak na therapie hield ik ook doordeweeks een dagboekje bij. Oefeningen die ik tijdens therapie deed herhaalde ik thuis en besprak ik dan weer de volgende keer dat ik mijn psycholoog sprak. Wederom hoeven dit niet hele verhalen te zijn als je niet zo'n schrijver bent. Het kan met steekwoorden, maar ook met tekeningen of schema's met kleurtjes. Tegenwoordig heb je ook apps waarin je vanalles bij kunt houden. Kijk wat bij jou past en waar jij het meest aan hebt. Dat wat ik in het dagboekje bijhield kon ik dan weer gebruiken om in therapie te bespreken. Er kan zo onwijs veel gebeuren in een week of een paar dagen. Ik vond het dan erg fijn het zwart op wit te hebben, anders ontvloog het me zo weer.

Bron foto

Deze punten hielpen mij goed om voor mijn gevoel het meeste uit mijn therapie te halen. De laatste drie lijken erg op elkaar, maar ik vond het toch de moeite waard ze apart te benoemen. Al had ik een hekel aan die eeuwige g-schema oefeningen opschrijven en vond ik het ook lastig het echt elke dag vol te houden, heb ik toch stapels schriften volgemaakt. Het is ook helemaal niet erg als het je af en toe niet lukt of als je niet elke dag even veel of uitgebreid schrijft. Toch vond ik het belangrijk mezelf hier af en toe een beetje in te pushen wanneer ik er geen zin in had, want het hielp me uiteindelijk echt. Je krijgt maar een bepaalde tijd in therapie en daar moet je het meeste uit zien te halen. Maakt daar gebruik van, want voor je het weet is de tijd om. 

Heb jij nog manieren die zouden kunnen helpen?