Gedurende de weg naar herstel van een eetstoornis kom je veel uitdagingen en obstakels tegen. Dit begint met het (h)erkennen van je eetstoornis, besluiten om er iets aan te doen en hulp te zoeken. Het beginnen aan een behandeling kan allerlei gevoelens oproepen, waarbij angst toch wel het meest gehoorde gevoel is. Gedachten als "hoe moet dat nu als ik mijn eetstoornis niet kan/wil loslaten?", "straks moet ik al die gevoelens en gedachten delen met mensen" en "komt het ooit goed?" kunnen door je hoofd gaan als je het besluit hebt genomen om in behandeling te gaan. Echter, ook aan het einde van een behandeling kunnen dezelfde gevoelens en gedachten weer opspelen; "kan ik het wel alleen?", "hoe moet dat nu zonder mijn behandelaren en/of groepsgenoten?", "kom ik ooit wel helemaal van mijn eetstoornis af?''.

Bron

Toen ik zelf aan mijn behandeling begon, hoopte ik, naast mijn angst over het aan moeten gaan van mijn angsten en het kwijtraken van de veiligheid van mijn eetstoornis, dat ik helemaal eetstoornisvrij zou zijn als ik uit behandeling zou komen. Toen ik eenmaal in behandeling was en het einde ervan in zicht kwam, merkte ik dat mijn eetstoornisgedachten nog lang niet helemaal weg waren. Dit maakte me op dat moment best onzeker: zou ik het na mijn behandeling wel allemaal zelf kunnen? Wat nu als ik terugval? Ben ik wel sterk genoeg?

Zelf heb ik tijdens mijn herstel gemerkt dat ik gedurende mijn behandeling meer geleerd had en dat ik sterker in mijn schoenen stond dan ik in eerste instantie dacht. Ik was er nog lang niet helemaal, maar mijn gedachten waren in al die tijd wel een heel stuk veranderd; ik wist dat ik uiteindelijk eetstoornisvrij wilde worden en ik had de handvatten gekregen om dat te kunnen bereiken. Dit betekende overigens niet dat ik dit continu dacht. Ook aan het einde van mijn behandeling had ik regelmatig gedachten over dat ik weer terug naar mijn eetstoornis zou willen. Het verschil was alleen dat ik er positieve tegengedachten tegenover kon zetten, zodat ik niet meer handelde naar die eetstoornisgedachten.

Na afronding van een intensieve behandeling wordt er niet van je verwacht dat je vanaf dat moment een perfect leven moet hebben waarin er niets meer mis gaat. Je mag een misstap maken en je mag terugvallen, dat is heel normaal en hoort bij het proces van herstellen. In behandeling heb je geleerd hoe je met je eigen gedachten en gevoelens om moet gaan en hoe je jezelf (sneller) weer op de goede weg kunt krijgen. Het gaat erom hoe je met je misstappen en eventuele terugvallen omgaat; dat je er iets van leert en weer op de goede manier verder gaat.

Dit alles hoef je niet helemaal alleen te doen. Over het algemeen wordt je behandeling afgebouwd en word je vanuit een intensieve behandeling verder begeleid met een nazorgprogramma. Die nazorg is er niet voor niets; het geeft je net dat duwtje in de goede richting op het moment dat je het nog even moeilijk hebt; die ene keer per één of twee weken waarin je samen met je behandelaar kunt checken of je nog op het goede spoor zit en vooral ook hoe je op dat goede spoor kunt blijven!

Bron

Morgen, zondag 13 december, is er een themachat over het onderwerp nazorg en einde behandeling. Als dit onderwerp op dit moment een rol speelt voor jou, dan ben je tussen 19.00 en 21.00 uur van harte welkom om hier verder over te praten. Hopelijk tot dan!