Wat is er nu leuker dan samen met je vriendinnen te gaan lunchen, uit te gaan met vrienden of met je familie een weekendje weg? Niks toch...?! Tja, dit is hoe ik er nu over denk, maar een aantal jaren geleden was dit wel anders. Ik wist toen nog niet hoe belangrijk die sociale dingen voor mij waren en hoezeer die belemmerd werden door mijn eetstoornis.

Tijdens mijn kinderjaren was ik een vrolijk en spontaan meisje die veel vriendjes en vriendinnetjes had. Bijna elke dag werd er na schooltijd wel wat afgesproken en ik genoot van ieder verjaardagsfeestje waarvoor ik was uitgenodigd. Lekker taart eten en kletsen en feesten totdat je bijna letterlijk niet meer op je benen kon staan.

bron foto

Dit vrolijke en spontane meisje dat genoot van alle sociale activiteiten in haar leventje veranderde in haar puberteit in een verlegen en teruggetrokken persoon. In groep acht kreeg bijna iedereen uit de klas een groeispurt, behalve ik. Door mijn medicijnen die ik gebruik voor mijn astma heb ik last van een groeiachterstand en hierover werd ik heel erg onzeker. De vragen die door mijn hoofd spookten, zorgden ervoor dat ik uiteindelijk belandde in een eetstoornis.

In de jaren dat ik een eetstoornis had, kwam mijn sociale leven op de achtergrond te staan. Ik durfde niet meer naar verjaardagen van familie en vrienden te gaan, omdat ik dan bang was dat ik taart moest eten of allemaal andere ‘verboden' dingen kreeg aangeboden. Ook sprak ik nog maar zelden af om iets leuks met een vriend of vriendin te ondernemen, omdat ik er gewoon geen energie meer voor had en altijd die angst had dat ik iets moest snoepen tegen mijn zin in. Kortom, mijn leven werd totaal geïsoleerd door die vervelende gedachten. Hoe moest ik hier weer uit zien te komen?

Op een gegeven moment ben ik, weliswaar met veel tegenstand, opgenomen in een kliniek om mijn eetstoornis weer de ‘baas' te worden. In het begin was mijn motivatie ver te zoeken en ik wilde eigenlijk helemaal niet beter worden en aankomen in gewicht. Waarom en voor wie zou ik dat doen? Niemand ziet mij toch staan, dacht ik. Totdat ik op de school waarop ik die periode zat weer nieuwe vriendinnen kreeg en ik zag hoe blij en gezond zij waren. Ik wilde ook weer zo worden en ging alles op alles zetten om te genezen.

bron foto

Ik werd langzaam maar zeker weer dat vrolijke en spontane meisje. Natuurlijk heb ik nog tegenslagen gehad, maar de kracht en levenslust die mijn vriendinnen als voorbeeld aan mij gaven en de steun die ik kreeg van mijn familie was sterker dan de eetstoornis. Ik kan nu weer volop genieten van een middagje bowlen met een vriendin en na afloop lekker een milkshake halen bij de McDonalds en heb mijn eigen ‘ik' weer teruggevonden.

Het leven is te mooi om niet te mogen genieten van gezelligheid en vrienden om je heen en als dit even niet lukt, ga dan niet alleen in een hoekje kruipen maar ga het gevecht, met steun van je vrienden en familie, aan. Samen sta je sterker en nooit alleen.

Herken jij jezelf in dit verhaal of wil je graag meepraten over het thema sociale relaties en een eetstoornis, chat dan vanavond mee in de themachat hierover. 

♥