Regelmatig lees ik op het forum hoe lastig het soms is om thuis te wonen. Onbegrip dat uitmond in een ruzie. De ruzie wordt omgezet in verdriet, wat weer zijn weerslag heeft op het wel of niet eten. Relativeren op zo'n moment is lastig. Je voelt je gekwetst, je bent boos en gefrustreerd. Maar toch blijven het je ouders/familie. Is het werkelijk onbegrip of is het liefde en zorg vanuit een ouder? Hoe zou jij reageren als je ziet dat je kind niet gelukkig is?

Naast je eigen "problemen" speelt er vaak meer binnen een gezin. Welke weerslag heeft dit op jou? Hoe ga jij hier mee om? Hoe lukt het jou om voor jezelf te blijven zorgen terwijl er zoveel binnen je gezin speelt?

" Bijna altijd heb ik ruzie thuis. Ik weet eigenlijk niet eens waarover. Misschien kan ik beter zeggen: waarover niet? We hebben overal ruzie over. De meeste ruzies gaan over wat ik wel en niet doe en wat ik wel en niet eet. Gek word ik ervan. Ik voel me al rot en deze ruzies zorgen ervoor dat ik me nog rotter voel. De sfeer thuis is hierdoor bijna nooit fijn. Ik zou zo graag een gezellig en warm thuis willen hebben. Soms als ik buiten wandel in het donker, kijk ik door de ramen van huizen waar licht brand. Ik zie families aan tafel zitten, samen eten, spelletjes spelen of op de bank een film kijken. Waarom kan dat niet bij ons thuis? Waarom is er altijd ruzie? En als er geen ruzie door mij is, dan is er ruzie tussen mijn ouders. Ik ben pas 15, maar zou willen dat ik nu al op kamers kon wonen. Of ik zou bij iemand anders willen wonen, gewoon bij dat ene perfecte gezellige gezin. Adopteer me maar ;)"  anoniem

Blijven praten kan helpen aan een oplossing. Uitspreken hoe jij je voelt, wat het met je doet en hoe jij de dingen ziet. Bouw niet die muur om je heen maar laat het aan je ouder(s) weten. Is dit herkenbaar ?