Eindelijk leek het me gelukt te zijn. Al twee maanden zonder eetbuien of braken en ik voelde me goed. School ging lekker, ik deed leuke dingen m'n vrienden, ik had m'n huishouden voor elkaar, zorgde goed voor mezelf en had een mooie balans tussen inspanning en ontspanning gevonden, maar plotseling overviel die bekende onrust me weer. Een eetbui? Nu? Nee, nee. Niet doen. Ik voel me best wel dik eigenlijk. Zal ik niet wat afvallen? Nee, het gaat net goed, maar voor ik het wist had ik tijdens de lunch meer gegeten dan gepland. Een eetbui volgde. Had ik een terugval? Was ik zo zwak?

Ik was vastbesloten om het dan hierbij te houden. Één eetbui, wat voor schade zou dat nou aanrichten? Ik wist het wel, in theorie. Het zou helemaal niks uitmaken. Geen gevolg hebben voor mijn gewicht. Mijn lichaam kan dit wel hebben. Misschien voel ik me morgen niet zo lekker, maar mijn lichaam zal die balans wel weer vinden. Ik heb al zo lang gerommeld met eten, dus wat zou deze ene eetbui nog voor roet in het eten kunnen schoppen? Dit komt goed. Laat je niet gek maken.

Ik probeerde mezelf met man en macht te overtuigen, maar iets in mij was getriggerd. Die dag ging het nog goed, maar toen ik de volgende ochtend met een vies gevoel wakker werd was het niet moeilijk om toe te geven aan dat vieze gevoel. Ik voelde me teveel. Het moest eraf! Er moest iets van mij af! Ik besloot extra weinig te gaan eten vandaag, maar de stress en de spanning die ik ervoer lokte een nieuwe eetbui uit. Dit keer kon ik het niet laten om het te compenseren. Ik voelde me al vies genoeg. Ik was teruggevallen.

Wat ik hier omschrijf is me wel meer dan eens overkomen. Moedeloos werd ik ervan. Wanneer het eindelijk goed leek te gaan werd ik na een tijdje weer keihard de grond in getrapt. Ik zal je eerlijk bekennen dat ik de moed op gegeven moment had opgegeven. Het lukte me niet. Elke keer weer opnieuw proberen en dan na een bepaalde tijd toch weer terugvallen. Het leek haast een vaste regel. Ik had me er bij neergelegd. Ik zou nooit herstellen van mijn eetstoornis. Ik kon hier niet aan ontkomen. Ik was te zwak.

Zwakte. Gebrek aan doorzettingsvermogen. Geen discipline. Dit is hoe het toentertijd voor mij voelde. Nu ik terugkijk op die tijd in m'n leven begrijp ik het wel, maar toch vind ik dat mijn gevoel niet terecht was. Terugval is helaas een heel bekent fenomeen bij mensen die herstellen van een eetstoornis. Een eetstoornis is zo hardnekkig. Het dringt door tot elke vezel in je lijf en beïnvloed je gedachten en gevoelens. Om werkelijk te herstellen van een eetstoornis moet je soms keihard tegen je gevoel ingaan en dat is zo ongelooflijk moeilijk. Het voelt niet natuurlijk.

Bovendien gaat herstellen van een eetstoornis heel erg geleidelijk. Wanneer je niet meer naar je eetstoornis handelt, betekent het niet dat de gedachten direct weg zijn. Bij een tegenslag direct of langere tijd na herstel kan het best zo zijn dat die eetstoornis weer de kop op komt steken. Het is belangrijk om hier waakzaam voor te zijn.

Toen ik klaar was met mijn intensieve behandeling werd mij een natraject aangeboden. Ik vond dit niet zo belangrijk. Stopte er niet zo veel energie in. Ik wilde gewoon verder met m'n leven. Zonde, want dit was juist belangrijk. Herstel begint op veel vlakken namelijk pas na je behandeling. Dit is waar je je leven opnieuw moet opbouwen. Dit is waar je nieuwe meevallers en tegenslagen onder ogen moet komen zonder je eetstoornis in te hoeven zetten. Dit is waar je de tools die je hebt meegekregen tijdens je behandeling moet inzetten. Dit is waar het begint en dat vond ik af en toe nog behoorlijk overweldigend.

Herstellen van je eetstoornis betekent niet dat je geen tegenslagen meer tegen zal komen in je leven. Alles gaat altijd met ups en downs. Dat is normaal, niet erg en kunnen we aan, ook zonder eetstoornis. Toch is die eetstoornis heel lang een manier geweest om met gevoelens, dan wel positief als negatief, om te gaan. Is het dan heel gek dat je hier af en toe, uit een soort reflex, op terugvalt? Gewoontes kunnen diep gesleten zitten in een mens, maar dat maakt ze niet permanent. 

Ik geloof absoluut dat je helemaal kan herstellen van een eetstoornis, maar het is belangrijk om niet te vergeten waar je vandaan komt. De dagelijkse worstelingen kan ik prima aan zonder die eetstoornis nodig te hebben. Ik heb geleerd dat en hoe ik om hulp mag en kan vragen. Ik heb geleerd om te relativeren. Ik heb geleerd dat het gevoel van niet lekker in je veel zitten niet letterlijk over je lichaam gaat en dat het ook weer weg zal trekken. Ik heb vertrouwen dat alles, on way or another, weer goed komt en zo niet, dan toch.

Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik ooit nog een eetstoornis zal ontwikkelen, maar ik kan het niet met zekerheid zeggen. Ik kan niet weten wat er zal gebeuren als ik niet meer weet hoe ik me moet uiten. Als er niet meer m'n gevoel kwijt zou kunnen. Ik kan de toekomst niet voorspellen, maar één ding weet ik wel zeker en dat is dat ik niet zwak was. Ik was en ben sterk. Ik heb me door een onwijs lastige situatie weten te vechten. Ik ben keer op keer weer opgestaan hoe vaak ik ook terugviel. Ik heb mijn keiharde best gedaan om te staan waar ik nu staan en mocht ik ooit terugvallen, dan is dat daarmee niet ongedaan gemaakt. Dan zal ik wederom vechten. Wederom gaan voor mijn herstel. Terugval is niet zwak. Je bent een strijder. Je bent sterk.

♥

Fotografie: Pexels