Solliciteren met psychische problemen

 

Een baan zoeken kan op zichzelf al behoorlijk stressvol zijn. Er zijn niet altijd vacatures te vinden die even goed bij je passen. Wanneer je last hebt (gehad) van psychische problemen kan dit extra lastig zijn. Wat nou als ze me niet willen? Moet ik eerlijk zijn over mijn strijd en/of verleden? Kan ik deze baan uberhaupt aan? Ben ik er klaar voor om weer mee te doen in de maatschappij?

Het zoekproces naar een geschikte baan kan een lang traject zijn. Niet alles past namelijk bij jou of bij hetgeen waarvoor je hebt gestudeerd. Daarnaast kan het zijn dat je door psychische problemen niet hebt kunnen studeren, maar wel op zoek wil naar een baan en ga zo maar door. Er zijn verschillende redenen waarom het vinden van een geschikte baan erg lastig kan zijn. Zit er namelijk wel iets bij voor jou? Kan je wel werken? Dit kan allerlei gevoelens en gedachtes oproepen. Het maakt je onzeker en angstig als het niet meteen lukt. Zou je ooit iets vinden waar je je goed bij zou voelen?

zoeken

Vaak zoek je een baan in een bepaalde richting. Misschien is het in de richting waarvoor je hebt gestudeerd, maar het kan ook zijn vanuit interesse. Het kan ook zijn dat je eerst moet kijken naar welke werkzaamheden jij aan kan op dat moment. Het is soms behoorlijk confronterend om hierbij stil te staan. Je bepaalt als het ware de richting van jouw toekomst. Ben je er wel klaar voor om die stap te zetten? Het zoeken naar een baan begint dan vaak al voordat je daadwerkelijk gaat zoeken naar een vacature. Vele afwegingen kunnen er voor zorgen dat jouw zoektocht niet zo soepel verloopt. Het is een drempel om overheen te stappen en dat is niet altijd even makkelijk.

Wanneer je een keuze hebt kunnen maken volgt de zoektocht naar een geschikte vacature. Onzekerheden en angsten kunnen hier een grote rol bij spelen. Vooral als je nog geen eerdere werkervaring hebt gehad, kan je hierdoor erg twijfelen aan jezelf. Ben je wel geschikt voor een baan? Niet geschoten is altijd mis, zegt men. Maar dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Niemand wil afgewezen worden, om welke reden dan ook. De angst voor afwijzing zorgt er dan ook vaak voor dat je de stap naar het solliciteren blijft uitstellen.

Dan komt het moment waarop je eindelijk op gesprek mag komen! Blijdschap en angsten gaan als een wirwar door je hoofd heen… Je mag eindelijk op gesprek! Maar tegelijkertijd spoken er allerlei angsten. Hoe moet ik een dergelijke gesprek aan? Moet ik iets vertellen over mijn situatie of verleden? Wat verwachten ze van mij? Wat mag ik verwachten van een baan?

solliciteren

De afweging om wel of niet iets te vertellen over jouw problemen kunnen alle kanten op gaan. Het ene moment wil je eerlijk zijn terwijl je op een ander moment bang bent dat het tegen je zal werken. Er zijn enkele vragen die je jezelf kan stellen bij de afweging om het wel of niet te delen.

Wil je het delen?
Je hoeft niet altijd alles meteen in detail te vertellen. Het kan soms verhelderend zijn als een werkgever weet waar je mee worstelt, maar bedenk vooral jouw behoeftes daarin. Hoe denk jij dat het jouw werkzaamheden kan beïnvloeden of juist niet! Kan je misschien juist jouw ervaring inzetten voor een ander?

Speelt het nu nog?
Als je nog veel last hebt van de psychische problemen kan het ook invloed hebben op jouw werkzaamheden. Kan het soms voorkomen dat je je moet terugtrekken of kan het voorkomen dat het langer duurt om ingewerkt te worden? Denk je dat jouw situatie invloed kan hebben op jouw werkzaamheden? Dan is het verstandig dat jouw werkgever er vanaf weet.

Kan het handig zijn?
De noodzaak om iets te delen kan ook meespelen in jouw afweging om het wel of niet te vertellen. Volg je nog therapie en betekent dit dat jouw werkgever rekening zou moeten houden met werktijden? Dan kan het inderdaad handig zijn om dit kenbaar te maken bij een gesprek. Is het iets uit jouw verleden en speelt het daarom niet meer mee? Dan kan je afwegen of je dit op een later moment pas vertelt als het ter sprake komt of als er behoefte aan is.

Wat levert het je op?
Naast dat het fijn kan zijn als je werkgever er rekening mee kan houden als dat nodig is, kan het praten over de psychische problemen ook tegen je werken. Het hebben van psychische problemen kan nu eenmaal risico's met zich meebrengen voor de werkgever. Hoe hard het ook is, het kan ook betekenen dat ze voor iemand anders zullen kiezen zonder rugzak. Dat betekent niet dat je het niet mag of kan delen, maar het is wel iets om in gedachten te houden, dat het ook tegen je kan werken...

Probeer daarnaast vooral te onthouden dat ze je aannemen op een baan. Ze beoordelen in eerste instantie op jouw kwaliteiten en daarom mag jij ook al op gesprek komen. Je wordt niet voor niets uitgenodigd. Een gesprek betekent een kans. Ga ervoor om jouw kansen te benutten. 

Zou jij vertellen over jouw psychische problemen?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

:) - Zaterdag 11 augustus 2018 16:50
Ik zeg het alleen als er naar gevraagd wordt.
Een gat van 1,5 jaar heb ik in mijn CV. Ik werk in de zorg (verpleeghuis, ouderen mensen verzorgen)
Toen er naar gevraagd werd tijdens mijn sollicitatiegesprek ben ik hier eerlijk over geweest. Ik hou het dan oppervlakkig zonder (teveel) in details te treden.

Wat ik erbij heb gezegd is dat ik heb ervaren hoe het is aan de andere kant van de zorg. Hoe het is om zorg te ontvangen / afhankelijk te zijn van zorg. Deze ervaring neem ik met me mee wanneer ik zelf iemand zorg geef. En dat ik er uiteindelijk er sterker uitgekomen ben dan ik ooit was.

Dit kan je natuurlijk alleen zeggen als het echt zo is en je het meent.
Men ziet het denk ik als je niet eerlijk bent.

Bij meerdere sollicitaties zij men dat ik aan het stralen was / opbloeide wanneer ik over mijn werk / werkzaamheden praatte. Leuk vind ik dat om te horen, zeker ook omdat verschillende mensen dit zeiden op verschillende momenten.

De eerste keer eerlijk zijn over mijn eetstoornis verleden vond ik heel moeilijk /eng.
Bang voor slechte reactie(s). Dit is bij mij geen enkele keer gebeurd.
Ze waarderen het dat je eerlijk bent en inmiddels heb ik een contract voor onbepaalde tijd.
sara - Zaterdag 11 augustus 2018 18:21
ik heb moeten solliciteren terwijl ik een sociale fobie heb. Zulke angsten telkens uitgestaan bij ieder gesprek. Nu eindelijk ergens aangenomen, wat een opluchting
MissBeta - Zaterdag 11 augustus 2018 22:14
Gefeliciteerd! Wat ontzettend knap en sterk van je :-)
__ - Zaterdag 11 augustus 2018 18:37
Hoi allemaal
Via Ixta Noa is een vriend van mij bij https://www.twomorrow.nl/ gekomen
Dat is een reïntegratie GGZ buro waar ze je helpen met het vinden van passend werk of opleiding. Ze regelen dan ook alles met het UWV ect.

A. - Zondag 12 augustus 2018 10:20
Bedankt voor de tip !!
MissBeta - Zaterdag 11 augustus 2018 22:14
Ondanks een groot gat op mijn cv en werk wat duidelijk ver beneden mij niveau is, ben ik toch aangenomen zonder dat ik iets over mijn problemen heb losgelaten. Natuurlijk is er tijdens het sollicitatiegesprek naar gevraagd en heb geantwoord dat het leven niet altijd loopt zoals je het plant of zoals je het zou willen. Daar hebben ze genoegen mee genomen :-)

Voor mij is het wel heel dubbel. Ik vind het fijn dat mijn collega's vooral zien dat ik goed ben in mijn werk ondanks dat ik een beetje 'raar' ben. Ik vind het aan de andere kant ook zwaar dat niemand weet wat er echt in mij om gaat en dat niemand weet hoeveel moeite het mij kost om me de dagen door te worstelen, meestal komt dat er 's avonds allemaal uit als ik alleen thuis ben en dat is best eenzaam. Soms zou ik er wel wat over willen vertellen, maar ik ben bang dat ze dan heel anders naar me gaan kijken, op mij gaan letten en met goedbedoelde maar o zo irritante adviezen komen.

Ik word wel moe en verdrietig van de opmerkingen van collega's dat ze het maar raar vinden dat ik niet fulltime werk, want ik ben immers jong en dat zou ik moeten kunnen. Ik maak er meestal een grapje van dat ik zo hard werk dat ik maar 4 dagen nodig heb waar andere er 5 nodig hebben (en dat slikken ze omdat het eigenlijk nog waar is ook).
Eline - Zondag 12 augustus 2018 18:21
Wow, dat vind ik ongepaste opmerkingen van je collega's over 'maar' 4 dagen werken (wat in veel organisaties, bijvoorbeeld overheid, heel normaal is!). Dat is een persoonlijke afweging tussen tijdsbesteding/gezondheid/geld en ze kennen jouw omstandigheden niet! Sportieve reactie van je hoor, de mijne zou in de richting gaan van 'bemoei je met je eigen zaken'.

Ik werk zelf vier dagen en ben niet ziek (eetstoornis is allang verleden tijd). Waarom? Omdat ik die dag voor mezelf gewoon heerlijk vind!
Lot - Zondag 12 augustus 2018 09:26
Ik werk 2,5 dag op kantoor en ben altijd eerlijk geweest. Natuurlijk niet met mijn hele verhaal, maar ik krijg vaak de vraag waarom ik parttime wil werken. Ik zeg dan dat ik zo het beste functioneer, goed in balans doordat ik dus eetstoornis heb. Ik heb ook een wajong status die noem ik ook altijd in een 2e gesprek.
Voor mij werkt die prima, want ik hoef geen verstoppertje te spelen. Terwijl lang niet al mijn collega's het weten. Daarnaast (is alweer even geleden) vertel ik het in sollicitatiegesprekken zo duidelijk dat ik er complimenten over kreeg dat ik het zo eerlijk uitsprak en zo fijn was dat ik het zo duidelijk had.
En daarna vaak nog voor 2e gesprek uitgenodigd.

Maar goed met al deze dingen is het doe waar jij je het prettigst bij voelt. Op die manier straal je dat ook uit.
MissBeta - Zondag 12 augustus 2018 11:37
Knap hoor!
Denk dat het ook uitmaakt waar je solliciteert... bedrijfscultuur, functie etc. Ik heb een beroep in wat nog steeds een mannenwereld is, nogal een 'niet zeuren' cultuur. Hou ik van, maar wel lastiger om dan over dit soort dingen te beginnen.
Lot - Zondag 12 augustus 2018 20:55
Ik werk zelf ook in de commerciële functie en voornamelijk met alleen maar mannen.
Vind ik zelf ook prettiger. Maar daarbij vertel ik het dus wel, maar is het verder dus ook geen issue.
marleen - Maandag 13 augustus 2018 10:06
ik heb het nooit in detail verteld op sollicitaties (heb nu mijn vijfde job)
het helpt wel dat ik geen 'gat in mijn cv' heb. Ik was altijd aan het werk toen ik ziek viel en in opname moest.
Ik zou het wel vertellen als het relevant was voro de functie. Stel dat je als ervaringswerker wil gaan werken, ja dan kan je het moeilijk niet benoemen he.
Maar ik vind het eigenlijk wel relaxed om op een nieuwe job te kunnen starten zonder dat ze een bepaald idee van je hebben. ze komen er snel genoeg achter
Laura V - Maandag 13 augustus 2018 17:28
Ik denk dat je het enkel hoeft te vermelden als er naar gevraagd word. Ik hou het meestal bij : "Ik heb toen enkele maanden afstand moeten nemen van het werkveld omwille van gezondheidsproblemen".
Alissa Troost - Woensdag 29 juni 2022 11:05
Ik heb het juist aan mijn nieuwe werkgever vertelt. Ik kamp met veel paniekaanvallen waardoor ik er niet omheen kon. Ik vond dit heel eng om te doen. Mijn oude werkgever reageerde er namelijk totaal niet begripvol op waardoor mijn aanvallen en de angst om te gaan werken groter werd. Na maanden ziekgemeld te staan heb ik nu een werkgever gekregen die mij begrijpt en me de tijd heeft gegeven om te wennen. Ik mag mezelf zijn en ik mag eerlijk zijn.
Renate - Dinsdag 13 december 2022 13:33
Hoi vraagje, mag er iemand afgewezen worden op een baan door adhd? want ik kan er niks over vinden
Lin - Zaterdag 31 december 2022 18:45
Ik heb last van angsten. Als ik solliciteer dan is het solliciteren het enige waar ik mee bezig ben en kan zijn. Ik ben bang voor afwijzing, maar ik ben ook bang om aangenomen te worden, ik voel een enorme druk de hele tijd. Ook als ik het werk heb en opdrachten krijg. Ik heb meerdere burnouts en depressies gehad en moet goed letten op mezelf. Maar ja, luisteren naar jezelf is moeilijk als je interne criticus zo streng is. Ik wil wel meer werken, maar ben ook bang dat het teveel wordt/is. Op dit moment heb ik gesolliciteerd op werk voor een paar uurtjes erbij, want ik werk nu 8 uur per week. Ik heb een sollicitatiegesprek gehad en zit bij de laatste twee, dat hoorde ik anderhalve week geleden. Vanwege de kerstvakantie krijg ik pas volgende week te horen of ik het wordt. En nu krijg ik de neiging de sollicitatieprocedure af te breken. Ik heb dit nieuwe werk niet nodig en de stress die het oplevert is het niet waard. Maar aan de andere kant... dat is de angst die spreekt. Ik wil, maar voel vaak dat het niet goed voor me is...ik weet niet, ik wilde dit toch even delen. Misschien zijn er meer mensen die dit voelen? Ik vind er niet veel over op internet. Sterkte allemaal met solliciteren!