Solliciteren met psychische problemen
Een baan zoeken kan op zichzelf al behoorlijk stressvol zijn. Er zijn niet altijd vacatures te vinden die even goed bij je passen. Wanneer je last hebt (gehad) van psychische problemen kan dit extra lastig zijn. Wat nou als ze me niet willen? Moet ik eerlijk zijn over mijn strijd en/of verleden? Kan ik deze baan uberhaupt aan? Ben ik er klaar voor om weer mee te doen in de maatschappij?
Het zoekproces naar een geschikte baan kan een lang traject zijn. Niet alles past namelijk bij jou of bij hetgeen waarvoor je hebt gestudeerd. Daarnaast kan het zijn dat je door psychische problemen niet hebt kunnen studeren, maar wel op zoek wil naar een baan en ga zo maar door. Er zijn verschillende redenen waarom het vinden van een geschikte baan erg lastig kan zijn. Zit er namelijk wel iets bij voor jou? Kan je wel werken? Dit kan allerlei gevoelens en gedachtes oproepen. Het maakt je onzeker en angstig als het niet meteen lukt. Zou je ooit iets vinden waar je je goed bij zou voelen?
Vaak zoek je een baan in een bepaalde richting. Misschien is het in de richting waarvoor je hebt gestudeerd, maar het kan ook zijn vanuit interesse. Het kan ook zijn dat je eerst moet kijken naar welke werkzaamheden jij aan kan op dat moment. Het is soms behoorlijk confronterend om hierbij stil te staan. Je bepaalt als het ware de richting van jouw toekomst. Ben je er wel klaar voor om die stap te zetten? Het zoeken naar een baan begint dan vaak al voordat je daadwerkelijk gaat zoeken naar een vacature. Vele afwegingen kunnen er voor zorgen dat jouw zoektocht niet zo soepel verloopt. Het is een drempel om overheen te stappen en dat is niet altijd even makkelijk.
Wanneer je een keuze hebt kunnen maken volgt de zoektocht naar een geschikte vacature. Onzekerheden en angsten kunnen hier een grote rol bij spelen. Vooral als je nog geen eerdere werkervaring hebt gehad, kan je hierdoor erg twijfelen aan jezelf. Ben je wel geschikt voor een baan? Niet geschoten is altijd mis, zegt men. Maar dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Niemand wil afgewezen worden, om welke reden dan ook. De angst voor afwijzing zorgt er dan ook vaak voor dat je de stap naar het solliciteren blijft uitstellen.
Dan komt het moment waarop je eindelijk op gesprek mag komen! Blijdschap en angsten gaan als een wirwar door je hoofd heen… Je mag eindelijk op gesprek! Maar tegelijkertijd spoken er allerlei angsten. Hoe moet ik een dergelijke gesprek aan? Moet ik iets vertellen over mijn situatie of verleden? Wat verwachten ze van mij? Wat mag ik verwachten van een baan?
De afweging om wel of niet iets te vertellen over jouw problemen kunnen alle kanten op gaan. Het ene moment wil je eerlijk zijn terwijl je op een ander moment bang bent dat het tegen je zal werken. Er zijn enkele vragen die je jezelf kan stellen bij de afweging om het wel of niet te delen.
Wil je het delen?
Je hoeft niet altijd alles meteen in detail te vertellen. Het kan soms verhelderend zijn als een werkgever weet waar je mee worstelt, maar bedenk vooral jouw behoeftes daarin. Hoe denk jij dat het jouw werkzaamheden kan beïnvloeden of juist niet! Kan je misschien juist jouw ervaring inzetten voor een ander?
Speelt het nu nog?
Als je nog veel last hebt van de psychische problemen kan het ook invloed hebben op jouw werkzaamheden. Kan het soms voorkomen dat je je moet terugtrekken of kan het voorkomen dat het langer duurt om ingewerkt te worden? Denk je dat jouw situatie invloed kan hebben op jouw werkzaamheden? Dan is het verstandig dat jouw werkgever er vanaf weet.
Kan het handig zijn?
De noodzaak om iets te delen kan ook meespelen in jouw afweging om het wel of niet te vertellen. Volg je nog therapie en betekent dit dat jouw werkgever rekening zou moeten houden met werktijden? Dan kan het inderdaad handig zijn om dit kenbaar te maken bij een gesprek. Is het iets uit jouw verleden en speelt het daarom niet meer mee? Dan kan je afwegen of je dit op een later moment pas vertelt als het ter sprake komt of als er behoefte aan is.
Wat levert het je op?
Naast dat het fijn kan zijn als je werkgever er rekening mee kan houden als dat nodig is, kan het praten over de psychische problemen ook tegen je werken. Het hebben van psychische problemen kan nu eenmaal risico's met zich meebrengen voor de werkgever. Hoe hard het ook is, het kan ook betekenen dat ze voor iemand anders zullen kiezen zonder rugzak. Dat betekent niet dat je het niet mag of kan delen, maar het is wel iets om in gedachten te houden, dat het ook tegen je kan werken...
Probeer daarnaast vooral te onthouden dat ze je aannemen op een baan. Ze beoordelen in eerste instantie op jouw kwaliteiten en daarom mag jij ook al op gesprek komen. Je wordt niet voor niets uitgenodigd. Een gesprek betekent een kans. Ga ervoor om jouw kansen te benutten.
Zou jij vertellen over jouw psychische problemen?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Een gat van 1,5 jaar heb ik in mijn CV. Ik werk in de zorg (verpleeghuis, ouderen mensen verzorgen)
Toen er naar gevraagd werd tijdens mijn sollicitatiegesprek ben ik hier eerlijk over geweest. Ik hou het dan oppervlakkig zonder (teveel) in details te treden.
Wat ik erbij heb gezegd is dat ik heb ervaren hoe het is aan de andere kant van de zorg. Hoe het is om zorg te ontvangen / afhankelijk te zijn van zorg. Deze ervaring neem ik met me mee wanneer ik zelf iemand zorg geef. En dat ik er uiteindelijk er sterker uitgekomen ben dan ik ooit was.
Dit kan je natuurlijk alleen zeggen als het echt zo is en je het meent.
Men ziet het denk ik als je niet eerlijk bent.
Bij meerdere sollicitaties zij men dat ik aan het stralen was / opbloeide wanneer ik over mijn werk / werkzaamheden praatte. Leuk vind ik dat om te horen, zeker ook omdat verschillende mensen dit zeiden op verschillende momenten.
De eerste keer eerlijk zijn over mijn eetstoornis verleden vond ik heel moeilijk /eng.
Bang voor slechte reactie(s). Dit is bij mij geen enkele keer gebeurd.
Ze waarderen het dat je eerlijk bent en inmiddels heb ik een contract voor onbepaalde tijd.
Via Ixta Noa is een vriend van mij bij https://www.twomorrow.nl/ gekomen
Dat is een reïntegratie GGZ buro waar ze je helpen met het vinden van passend werk of opleiding. Ze regelen dan ook alles met het UWV ect.
Voor mij is het wel heel dubbel. Ik vind het fijn dat mijn collega's vooral zien dat ik goed ben in mijn werk ondanks dat ik een beetje 'raar' ben. Ik vind het aan de andere kant ook zwaar dat niemand weet wat er echt in mij om gaat en dat niemand weet hoeveel moeite het mij kost om me de dagen door te worstelen, meestal komt dat er 's avonds allemaal uit als ik alleen thuis ben en dat is best eenzaam. Soms zou ik er wel wat over willen vertellen, maar ik ben bang dat ze dan heel anders naar me gaan kijken, op mij gaan letten en met goedbedoelde maar o zo irritante adviezen komen.
Ik word wel moe en verdrietig van de opmerkingen van collega's dat ze het maar raar vinden dat ik niet fulltime werk, want ik ben immers jong en dat zou ik moeten kunnen. Ik maak er meestal een grapje van dat ik zo hard werk dat ik maar 4 dagen nodig heb waar andere er 5 nodig hebben (en dat slikken ze omdat het eigenlijk nog waar is ook).
Ik werk zelf vier dagen en ben niet ziek (eetstoornis is allang verleden tijd). Waarom? Omdat ik die dag voor mezelf gewoon heerlijk vind!
Voor mij werkt die prima, want ik hoef geen verstoppertje te spelen. Terwijl lang niet al mijn collega's het weten. Daarnaast (is alweer even geleden) vertel ik het in sollicitatiegesprekken zo duidelijk dat ik er complimenten over kreeg dat ik het zo eerlijk uitsprak en zo fijn was dat ik het zo duidelijk had.
En daarna vaak nog voor 2e gesprek uitgenodigd.
Maar goed met al deze dingen is het doe waar jij je het prettigst bij voelt. Op die manier straal je dat ook uit.
Denk dat het ook uitmaakt waar je solliciteert... bedrijfscultuur, functie etc. Ik heb een beroep in wat nog steeds een mannenwereld is, nogal een 'niet zeuren' cultuur. Hou ik van, maar wel lastiger om dan over dit soort dingen te beginnen.
Vind ik zelf ook prettiger. Maar daarbij vertel ik het dus wel, maar is het verder dus ook geen issue.
het helpt wel dat ik geen 'gat in mijn cv' heb. Ik was altijd aan het werk toen ik ziek viel en in opname moest.
Ik zou het wel vertellen als het relevant was voro de functie. Stel dat je als ervaringswerker wil gaan werken, ja dan kan je het moeilijk niet benoemen he.
Maar ik vind het eigenlijk wel relaxed om op een nieuwe job te kunnen starten zonder dat ze een bepaald idee van je hebben. ze komen er snel genoeg achter