Toen ik gelijktijdig met mijn eetstoornis een depressie kreeg had ik veel last van gevoelens van schuld en schaamte. Ik schaamde me voor mijn gevoelens, vond dat ze er niet mochten zijn, wilde ze geen plek geven. Ik voelde me over alles en iedereen schuldig, ook over dingen die helemaal niets met mij te maken hadden en waar ik niets aan kon doen. In die tijd piekerde ik veel en maakte ik me vaak zorgen over vanalles en nogwat.

Het dagelijks leven was ineens veel zwaarder dan voorheen en ik vond het moeilijk om alle ballen hoog te houden. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat ik tekort schoot en dat zorgde voor schuldgevoelens. Ik vond het lastig om in te zien dat deze gevoelens onterecht waren. Ik deed het namelijk niet expres en ik probeerde er oprecht het beste van te maken. Schuldgevoelens hebben me destijds alleen maar naarder doen voelen en holpen me niet vooruit. In deze blog deel ik vijf dingen waar ik me destijds onterecht schuldig over heb gevoeld.

♦ Berichten of e-mails niet beantwoorden
Toen ik een depressie had voelde ik me super alleen, naar en verdrietig, maar het dagelijks leven rondom mij leek gewoon door te gaan. Ik moest zoals altijd soms dingen regelen en mensen stuurden mij berichten en e-mails waarop ze een antwoord verwachtten. Dit vond ik vaak ontzettend lastig. Ik kon dagenlang opkijken tegen een e-mail die ik moest beantwoorden en schrok soms echt wanneer mijn telefoon plotseling afging. Berichten beantwoorden stelde ik zo lang mogelijk uit, maar ondertussen bleef ik er wel over piekeren en nadenken.

Ik voelde me schuldig tegenover de mensen die mij een bericht gestuurd hadden of me hadden proberen te bellen. Ik dacht dat ze teleurgesteld in me zouden zijn als een antwoord uit zou blijven of erger nog, dat ze boos op me zouden worden. In feite checkte ik nooit of dit ook echt zo was en dus vulde ik het voor de ander in. Hiernaast zou ik ook nooit boos worden op iemand anders wanneer die een bericht niet zou beantwoorden. Ik zou me eerder afvragen of er niet iets aan de hand zou zijn.

Als het je niet lukt om snel berichten te beantwoorden tijdens een depressie hoef je jezelf daar dus niet schuldig over te voelen. Het is eerder vervelend voor jezelf dan voor de ander als het je niet lukt jezelf ertoe te zetten om te reageren. Natuurlijk is het altijd goed om hier wel aan te werken, zodat je misschien sneller geneest van je depressie. Vaak merkte ik namelijk dat ik me stukken beter voelde wanneer ik wel een bericht binnen redelijke tijd beantwoordde dan wanneer ik dit niet deed. Wat in ieder geval niet hielp was mezelf dingen verwijten en mezelf ook nog eens schuldig gaan voelen.

♦ De hele dag in bed blijven liggen
In de tijd van mijn depressie bleef ik soms het liefst hele dagen in bed liggen. Op de slechtste dagen wilde ik me verstoppen voor de buitenwereld, verdwijnen en mezelf klein maken onder de warme dekens. Als het me allemaal even teveel werd wilde ik alleen maar slapen, even ontsnappen aan de realiteit. Hier voelde ik me ontzettend schuldig over. De hele dag in bed blijven was niet nuttig en ik vond dat ik altijd nuttig bezig moest zijn. Ik voelde me lui, ook al kon ik door de depressie bijna niet anders.

Het heeft me toen geholpen om wat vriendelijker tegen mezelf te zijn. In plaats van boos worden op mezelf voor alle dingen die ik niet deed, probeerde ik mezelf te complimenteren voor de dingen die me wel lukte, al waren ze nog zo klein. Het ging dan om dingen zoals douchen, de gordijnen opendoen of mijn lakens verschonen. Op dat moment was het even niet anders en ik vond dat ik me er niet schuldig over hoefde te voelen als ik, onder de omstandigheden, alles had gedaan wat ik kon om het voor mezelf een stukje beter te maken.

♦ Studievertraging
Door mijn depressie en eetstoornis heb ik studievertraging opgelopen. Het combineren van een studie en psychische problemen bleek ontzettend lastig, maar toch vond ik dat ik het maar moest kunnen. Ik had last van prestatiedruk en als het me niet lukte om goed te presteren nam ik mezelf dat ontzettend kwalijk. Wanneer ik nu terugkijk op deze periode verbaas ik me er alleen maar over hoe lang ik het eigenlijk nog heb volgehouden. Ik zie dan een meisje dat koste wat kost doorging en haar gezondheid compleet wegcijferde.

Je mentale en fysieke gezondheid zou altijd voorop moeten staan. Het is logisch dat studeren niet gaat, of maar deels lukt wanneer je te maken hebt met een depressie en of eetstoornis. Dat is niets om je voor te schamen of schuldig over te voelen. Als je doet wat je kan zonder jezelf zieker te maken is het goed genoeg, meer mag je niet van jezelf verlangen.

♦ Anderen maken zich zorgen om mij
Ik vond het verschrikkelijk als anderen zich zorgen om mij maakten toen ik een depressie had. Dit kwam doordat ik het idee had anderen tot last te zijn met mijn problemen, problemen waarvan ik mezelf de schuld gaf. Ik wilde niet lastig zijn en anderen mochten zich niet druk om mij maken. Hierachter zat eigenlijk mijn angst om verantwoordelijk te zijn voor de gevoelens van anderen. Dit gaf me een schuldgevoel en riep sterke emoties bij me op. Doordat ik hevige emoties lever vermeed probeerde ik ervoor te zorgen dat anderen zich niet om mij zouden bekommeren.

In feite ben je eigenlijk nooit verantwoordelijk voor het gevoel van een ander. Iedereen kan alleen voor zichzelf bepalen hoe hij of zij op een situatie zal reageren en dat ligt grotendeels buiten je bereik. Als iemand zich zorgen om je gaat maken is dat dus de keuze van die persoon en daar hoef je jezelf niet schuldig om te voelen. Probeer ook eens te bedenken hoe het is om jezelf zorgen te maken over een ander, dan is het ook niet je bedoeling of wens dat die persoon zichzelf daar schuldig over gaat voelen. Je wilt alleen maar laten merken dat het je wat doet en dat je om diegene geeft.

♦ Niet leuk genoeg zijn
Het gevoel 'niet leuk genoeg te zijn' ligt eigenlijk in het verlengde van mezelf verantwoordelijk voelen voor de gevoelens van andere mensen. Ik voelde me schuldig dat ik door mijn depressie niet altijd even vrolijk of spontaan kon zijn en dacht dat anderen mij dit kwalijk zouden nemen. Hierdoor hield ik vaak de schijn op en deed ik alsof alles oké was. In feite werd ik hier alleen maar ongelukkiger van en vervolgens voelde ik me weer schuldig dat ik anderen aan het voorliegen was. Heel ingewikkeld allemaal.

Voor een depressie heb je niet gekozen en je kan er echt niet altijd iets aan doen dat je wat stiller bent in sociale contacten of minder uitbundig bent op feestjes. Een depressie is ontzettend zwaar en het laatste wat je nu nodig hebt is meer zelfverwijten of schuldgevoelens. Als je doet wat je kunt zijn schuldgevoelens overbodig. Probeer je te focussen op alles wat wél lukt en blijf niet te lang hangen in wat er niet zo goed gaat.

Straf jezelf niet met schuld of schaamte,
maar help jezelf vooruit door lief voor jezelf te zijn.

♥ Liefs,
Lotte