Rotdagen en bevestiging

 

Soms heb ik van die rotdagen. Dagen die gevuld zijn met gedachten van falen en mislukken. Vandaag is weer zo een dag. Ik voelde het al toen ik opstond vanmorgen. De hele nacht liggen draaien en piekeren omdat ik gisteren een beetje met een rotgevoel de dagbehandeling afsloot. Ik had het opeens weer zo moeilijk, of ja mijn eetstoornis had het moeilijk. Ik merk eigenlijk dat mijn eetstoornis alle openingen die er zijn ook grijpt. Als er bij iemand anders spanning is rondom het eten dan begint het bij mij ook. Dan trekt en duwt het aan me.

Waarom eet ik zoveel? Waarom moet ik een toetje eten? Hoe zal ik compenseren? Letten ze misschien even niet op mij en kan ik het eten wegstoppen? Uiteindelijk kon ik me er tegen verzetten en ging ik met een rotgevoel maar ook een beetje trots naar huis. En daar begon het dan... poetsen, bewegen, zorgen voor alles en iedereen om maar te zorgen dat ik bezig bleef. Bezig bleef zodat ik dat faal gevoel niet kan voelen. Op die momenten word alles uitvergroot. Mijn huis is een grote bende, dus ik ben een slechte huisvrouw, ik kan het niet zonder dagbehandeling, dus ik ben een zwakke vrouw, ik ga 's avonds naar een vriendin en ben dus een waardeloze vrouw en moeder.

britt en baby

Tijdens het avondje bij een vriendin praat ik teveel over mezelf en mijn probleem, dus ben ik een slechte vriendin. En na zo een afsluiting van de dagbehandeling voel ik me zelfs een slechte eetstoornis patiënt. Ik eet mijn bord op, maak me geen zorgen over het feit of er pasta of aardappelpuree op mijn bord ligt... zelfs dit kan ik niet goed. Mijn kritische en straffende kant staan duidelijk voorop en wat ik dan niets liever heb is even een bevestiging dat ik iets goed doe, al is het maar een klein beetje. Iedereen heeft dat toch nodig? Dus even stond ik te twijfelen toen ik opstond vanmorgen, zal ik een klein beetje meegaan met de eetstoornis, ook al weet ik dat deze geen gelijk heeft?

tekst van vriendin 

Even een klein beetje bevestiging dat ik iets goed doe, ook al weet ik dat het ook voor de eetstoornis alleen maar weer strenger en strenger word en het moeilijker word om naar de gezonde kant van mij te luisteren. Dan hoor ik mijn telefoon piepen en zie ik het berichtje van mijn vriendin waar ik gisteren bij ben geweest, even voel ik me toch goed. Ik ben wel goed genoeg, ik heb de bevestiging van de eetstoornis niet nodig. Ik mag er best op vertrouwen dat ik ook aardig gevonden kan worden om wie ik ben en dat is voor vandaag weer even genoeg motivatie om door te zetten.... een klein beetje positiviteit is soms genoeg om te weten dat je het waard bent...

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Marije - Vrijdag 3 november 2017 14:24
Jeetje Britt, dit is zo herkenbaar! Ik heb ook enorm veel last gehad van de kritische, veeleisende en straffende stem. Hoewel dit tegenwoordig gelukkig veel minder is (ja, dat is echt mogelijk, ook voor jou! :)) kan ik soms ook ineens weer overvallen worden door de angst om in de steek te worden gelaten, teveel ruimte in te nemen of juist niet goed genoeg zijn.

Vandaag kreeg ik ineens een mailtje van iemand die heel belangrijk voor me is geweest in mijn herstelproces en dat geeft inderdaad toch weer net dat beetje positieve boost dat je af en toe gewoon nodig hebt en ook nodig mág hebben.

Ik blijf je volgen via je blogs, dappere dodo die je bent!! :)

Liefs, Marije
Britt1988 - Vrijdag 3 november 2017 15:02
Oh wow! Lief Marije!! Jij bent helemaal hersteld?
Jansje - Vrijdag 3 november 2017 18:33
O lieve Britt,

Ik heb je stukje met tranen in mijn ogen gelezen.
Ik vind jou zo'n topper.
Echt. Jij waardeloos? Jij niet goed genoeg?
Lieverd, jij bent de beste moeder die er is!
Eén blik op de foto zegt genoeg....
Je hoeft niet te twijfelen of je wel goed genoeg bent...
Je bent... en dat is goed.
Liefs
muus83 - Vrijdag 3 november 2017 19:03
Heel herkenbaar, die staffende en kritische stem...! Thnx en 🍀🍀
aloe - Vrijdag 3 november 2017 20:01
Een open eerlijke blog van een lieve moeder die naar mijn idee ook wat liever en milder mag zijn voor haarzelf :-) De leugens in je hoofd over jezelf, over eten, over niet goed genoeg zijn op de juiste manier, op de beste manier... heel vermoeiend en wat een strijd. Ik herken de strijd en dankjewel dat je mee laat kijken in strijd en gedachten. goed is goed genoeg. liefs