Veel mensen met een eetstoornis zijn ervan overtuigd dat hun problemen met eten niet ernstig zijn. Dit kan allerlei redenen hebben. Deze overtuiging kan het herstellen van een eetstoornis flink in de weg staan. Als je problemen met eten immers wel meevallen, waarom zou je er dan iets aan moeten doen? Waarom zou je bijvoorbeeld naar de huisarts moeten, waarom zou je hulp moeten zoeken of waarom zou je in therapie je best moeten doen? Waarom zou je je op je gezondheid moeten focussen en misschien school op een lager pitje moeten zetten?

In deze blog noem ik een aantal argumenten die vaak genoemd worden als het gaat om wel of niet kiezen voor herstel. Deze redenen kunnen vaak heel erg 'echt' voelen, maar stiekem kunnen het ook smoesjes van je eetstoornis zijn, om maar in de veiligheid van je eetstoornis te kunnen blijven zitten en niets te hoeven veranderen aan je huidige situatie. Het is goed om je daarvan bewust te zijn en bij jezelf na te gaan in hoeverre deze argumenten nu eigenlijk legitiem zijn. 

Ik heb een normaal gewicht
We weten allemaal dat een eetstoornis niet over eten en gewicht gaat, maar toch zijn veel mensen met een eetstoornis en een gezond gewicht ervan overtuigd dat het allemaal wel meevalt. Tenminste, bij hen zelf dan. Bij anderen is het duidelijk dat het ernstig is, ongeacht het gewicht, maar voor jezelf is het altijd een stuk lastiger om het daadwerkelijk serieus te nemen. Dat je een gezond gewicht hebt, betekent echter niet dat je maar lekker door kunt gaan met rommelen met eten en alles wat daarbij komt kijken. Dit is even destructief als wat je doet bij een ongezond gewicht.

Ik word gewoon ongesteld
Menstruatie is geen graadmeter voor de ernst van je situatie. Ik ken mensen die een hele ernstige eetstoornis hebben gehad en ondanks dat altijd ongesteld zijn geweest en ik ken mensen die een eetstoornis hebben gehad en die al relatief snel niet meer ongesteld werden. Dit verschilt nu eenmaal per lichaam en hangt helemaal af van de situatie. Als je niet menstrueert is dit simpelweg een extra teken van je lichaam dat het niet goed gaat. Het betekent echter niet dat alles daarvoor prima was.

Ik eet gewoon
Het is natuurlijk een fabeltje dat mensen met een eetstoornis niet eten. Iedereen eet, ook mensen met een eetstoornis. Mensen met anorexia nervosa en ernstig ondergewicht eten ook, ook al wordt in de media vaak gedaan alsof dit niet het geval is. Dat je eet, wil niet zeggen dat er niets met je aan de hand en dat je niets aan je problemen hoeft te doen.

Mijn bloedwaardes zijn normaal
Het kan zijn dat je een keer bloed moet prikken om te kijken in hoeverre je bloedwaardes nog goed zijn. In sommige gevallen kunnen die afwijken, bijvoorbeeld door veelvuldig braken, of door het gebruik van laxeermiddelen. Ook kunnen er door langdurig slecht eten tekorten ontstaan. Toch is het niet zo dat als er geen zichtbare tekorten zijn in het bloed, er niets aan de hand is. Bij de een is er nu eenmaal sneller iets zichtbaar dan bij de ander. Zo zijn er ook mensen die van nature een wat lagere bloeddruk hebben dan anderen, waardoor zij ook sneller verschil zullen merken als zij zich bijvoorbeeld niet lekker voelen. Dit wil niet zeggen dat als jij je niet lekker voelt, het bij jou minder ernstig is. Ieder lichaam reageert nu eenmaal anders en bloedwaardes zeggen iets, maar lang niet alles. Je kunt niet aan de binnenkant van je lichaam kijken.

Ik heb dit nodig, want…
Een andere reden om niet te herstellen, kan zijn dat je je eetstoornis nodig hebt. Er zijn mensen die ervan overtuigd zijn dat zij simpelweg niet kunnen herstellen omdat zij hun eetstoornis gebruiken om bijvoorbeeld het leven aan te kunnen of om om te gaan met bepaalde emoties, situaties of spanningen. Het kan zo zijn dat je eetstoornis inderdaad een functie heeft, dit is meestal zo. Dit wil echter niet zeggen dat je je eetstoornis daarom maar voor altijd bij je moet houden. Mijn eetstoornis had voor mij ook een belangrijke functie: het was een coping mechanisme en een manier om om te gaan met spanningen, een laag zelfbeeld en zelfhaat. Ik had nooit anders geleerd. Het was dan ook lastig om dat los te laten. Dat ik nooit anders had geleerd, wilde echter niet zeggen dat ik dat nooit zou kunnen leren. In therapie leerde ik andere manieren, zoals praten en echt voelen. Hierdoor verloor de eetstoornis uiteindelijk zijn functie. Dit is eng, maar als je dat durft aan te gaan, zul je een heel vrij leven tegemoet gaan.

Ik ga nog gewoon naar school / werk
Sommige mensen denken dat er weinig aan de hand is omdat ze nog prima kunnen functioneren op school of werk. Ik heb dit lange tijd ook gedacht, maar ondertussen nam mijn eetstoornis veel meer tijd in beslag en kon ik me steeds slechter concentreren. Dit sloop er langzaam in, zonder dat ik het zelf doorhad. Ik was tijdens college bijvoorbeeld bezig met wat ik later op de dag ging eten en maakte me zorgen over hoe ik eruit zag. Het begon met kleine dingen, maar het werd steeds erger. Ook lichamelijk ging het minder goed: ik had weinig energie en was constant vermoeid. Dit ging eigenlijk ongemerkt. Je kunt je dus afvragen in hoeverre het echt zo is dat je problemen met eten je functioneren niet beïnvloeden. 

Ik heb geen diagnose
Niet iedereen met een eetstoornis krijgt een diagnose. Dit komt doordat niet elke eetstoornis herkend wordt als eetstoornis en niet iedereen met een eetstoornis hulp vraagt en krijgt. Dit betekent niet dat je eetstoornis niet ernstig is en dat je er niets aan hoeft te doen. Het is niet per se belangrijk of je problemen met eten een naam hebben, het gaat erom dat je er last van hebt. Als dat het geval is dan moet je daar iets aan doen en is het niet relevant wat het precies is.

Wat is jouw reden?

Fotografie: MadalynChristine