Als kind droomde ik regelmatig over het volwassen worden. ‘Later als ik groot ben… ben ik groot en sterk, mag ik tenminste zelf beslissen, wil ik alleen maar lekker eten, heb ik mijn eigen geld om leuke dingen te kopen, doe ik lekker waar ík zin in heb enzovoorts.’ Ja, ik kon niet wachten op mijn volwassenheid, mijn vrijheid en eigen verantwoordelijkheid. Jaren gingen voorbij en mijn volwassenheid kwam steeds dichterbij. Langzaam sloeg de angst en de paniek toe. ‘Kon ik maar voor altijd kind blijven!’

Verandering
Waar ik als kind jaren naar verlangd had, sloeg volledig om tijdens mijn puberteit. De eerste signalen van mijn volwassenheid kreeg ik toen mijn lichaam begon te veranderen.  Dat was niet waar ik als kind over gefantaseerd had, en ik kon nou niet bepaald zeggen dat ik daar vrolijk van werd. Het maakte me onzeker en ik voelde me er ongemakkelijk door. Het liefst deed ik er alles aan, om mijn tevoorschijn komende vrouwelijkheden zoveel mogelijk te verbergen. Zo kende ik mijn lichaam niet en ik kon er niet aan wennen.

Niet lang daarna maakte ik de overstap van de basisschool naar de Middelbare school. Wat was het moeilijk om mijn oude vertrouwde school achter me te laten en op een nieuwe school opnieuw te moeten beginnen. Al snel merkte ik dat ik hier nog helemaal niet klaar voor was. Allemaal grote kinderen om mij heen. Ik wilde helemaal niet naar de Middelbare school! Ik wilde terug! Terug naar mijn oude school en voor altijd kind blijven!

Faalangst
Natuurlijk kon ik niet terug en deed ik mijn uiterste best om mezelf niet te laten overweldigen door deze grote overstap. Niet alleen mijn lichaam veranderde in die tijd, ook werden er opeens hele andere dingen van mij verwacht. Op de basisschool bleek ik al een ijverig meisje dat netjes haar huiswerk maakte. Daar voorzag dan ook niemand problemen. Maar dat ik de lat voor mezelf nog hoger legde dan wat er van mij verwacht werd, veroorzaakte wel een enorm probleem. Ik kreeg last van faalangst en daarmee veranderde de kijk op mijn toekomst volledig.

Om met mijn angst voor de toekomst om te gaan deed ik de meest extreme dingen. Ik wilde vluchten van de realiteit, niet meer mezelf zijn, géén stress, géén druk, géén verantwoordelijkheden. Maar ik kon de tijd niet stoppen, mezelf niet afremmen en mijn leven niet ontlopen. Of toch wel?

Verantwoordelijkheid ontlopen
Uiteindelijk groeide mijn angsten en onzekerheden me steeds verder boven het hoofd. Ik kon mijn verantwoordelijkheden niet langer aan en gaf mezelf de goedkeuring om even niet meer te hoeven vechten. Ik kwam in een opname en voor even leek de tijd écht stil te staan en werd er niets van mij verwacht. Ik moest mij op mezelf concentreren, weer goed voor mezelf leren zorgen en mijn eetstoornis zien te overwinnen. Maar was dit wel wat ik wilde?

Soms verlangde ik naar mijn vrijheid, maar vaak hielden de verantwoordelijkheid die hierbij kwamen  kijken me vast aan mijn veiligheid; een heel team aan hulpverleners, zorgende ouders, dikke instellingsmuren, een uitkering en geen verplichtingen. Tja, achteraf schaam ik me hier wel een beetje voor. Iedereen deed zijn best mij beter te maken, maar ondertussen durfde ik mijn kwetsbaarheden niet los te laten en aan te sterken.

Ik was bang om losgelaten te worden. Van de ene kant kon ik de bemoeienissen en mijn vrijheidsbeperkingen door mijn omgeving niet uitstaan, maar van de andere kant kon ik ook niet zonder. Telkens wanneer ik wat vrije ruimte kreeg, maakte ik hier misbruik van en bewees ik dat ik dit nog niet aankon. Hoe moest ik nou voor mezelf zorgen en ooit op eigen benen leren staan?

Na jaren van afhankelijkheid, vond ik het moeilijk om mijn verantwoordelijkheden weer te leren nemen en eigen keuzen te maken. Wat als ik een verkeerde beslissing zou nemen? En hoe moest ik omgaan met de druk die bij het volwassen worden hoorden?

Loslaten
Uiteindelijk maakten mijn angsten plaats voor vertrouwen en ontdekte ik dat de toekomst en mijn volwassenheid niet zo groots en bedreigend waren als ik voor ogen had. Als ik dat had geweten, had ik mijn leven nooit zo lang on hold gezet.

Voor veel te lange tijd had ik mijn kinderlichaam, mijn kwetsbaarheid en mijn afhankelijkheid gekoesterd. Wanneer ik aan zou sterken en mensen zouden zien dat het langzaam beter met me  ging, zou dit vast betekenen dat ik het voortaan weer allemaal alleen aan zou moeten kunnen, dacht ik. En dat terwijl ik mezelf tegenover mijn eetstoornis en helse, overweldigende gedachten soms nog zo klein kon voelen. Op deze momenten verlangde ik ontzettend naar een paar grote, sterke en veilige armen, waartussen ik weg kon kruipen.

Maar dit alles had ook nadelen. Soms werd ik behandeld als een klein kind en niet serieus genomen. Mijn kinderlijke overkomen begon mij steeds meer in de weg te staan. In mij ontwikkelde zich naar verloop van tijd een intelligente jonge vrouw, waarvan het tijd werd dat mijn lichaam dit ook ging uitstralen. Onbewust zorgde mijn lichaam er namelijk voor dat mijn opmerkingen of adviezen aan kracht verloren, doordat mijn lichaam anderen afleidden van de boodschap.  Ik begon mezelf dan ook steeds meer te schamen voor mijn kinderlichaam en vond het steeds meer de tijd worden dat mijn lijf zich ging aanpassen aan mijn denken. Inmiddels wilde ik namelijk niets liever dan volwassen worden, zekerheid uitstralen en serieus genomen worden.

Onafhankelijkheid
Naarmate mijn lichaam en gedachten gezonder en sterker werden, kreeg ik ook meer zelfvertrouwen. Hierdoor kon ik de stap maken om op mezelf te gaan wonen en écht op eigen benen te gaan staan. Hetgeen waar ik altijd bang voor was geweest, werd iets waar ik nu heel erg naar uitkeek. Een plek waar ik mijn eigen ruimte had, mijn eigen keuzes mocht maken, mensen niet voortdurend op me lette en waar ik op mijn manier goed voor mezelf kon zorgen. Het omarmen van mijn volwassenheid is misschien wel de belangrijkste stap geweest in mijn herstel. Niet alleen voor mij persoonlijk, maar ook voor mijn omgeving. Zij konden nu met een gerust hart toezien, hoe ik mijn verantwoordelijkheid over mijn eigen leven nam. Waar ik als kind van droomde, is nu eindelijk realiteit. En de toekomt kan naar mijn idee alleen maar mooier worden!

Wat betekent volwassen worden voor jou?
Misschien ben je al stappen aan het zetten richting je volwassenheid, of stel je het liever nog even uit.

Praat erover mee tijdens de Proud2meet in Eindhoven op vrijdag 24 april, vanaf 14.00u!

Locatie Proud2meet
De Grijze Generaal, Winston Churchillaan 75, Eindhoven.