Hulp zoeken is een enorme stap wanneer je te maken hebt met een eetstoornis en vaak sta je er ook nog eens heel dubbel tegenover door die stomme eetstoornis. Het is niet alleen verschrikkelijk eng, maar soms ook echt heel lastig. Tot op het punt dat je over je problemen gaat praten, is het misschien altijd wel een geheim geweest. En hoe pak je dat dan aan als je besluit hulp te willen? Met wie ga je praten, wat zeg je tegen de huisarts, wat heb je nodig en hoe gaat dan zo'n intakegesprek? En hoe gaat het dan tijdens therapie of juist als je al klaar bent met je behandeling?

Omdat we weten hoe moeilijk het zoeken van de juiste hulp en het in therapie zitten kan zijn en wat voor angsten dit allemaal met zich mee kan brengen, willen we het aankomende vrijdag 16 januari tijdens Proud2Meet graag hebben over de hulpverlening. Want zo simpel is het allemaal niet om dat te regelen voor jezelf of er over te gaan praten met de mensen om je heen. Hulp zoeken en in therapie zijn is een heel proces en het leek ons fijn daar eens met andere meiden (en jongens) met een eetstoornis en een aantal ervaringsdeskundigen over te praten.

Ik weet nog goed hoe het bij mij ging en kan me nog exact inbeelden hoe mijn lichaam die weken aanvoelde. Ik was versteend van de zenuwen en kon mezelf wel opvreten vlak voor het intakegesprek. Toch zijn er ook momenten geweest waarop ik bijvoorbeeld voor het eerst met een vriendin over mijn problemen met eten praatte. Ineens ging het daarna weer een paar weken goed, ik denk omdat de druk van de ketel was en ik het ergens toch wel heel fijn vond om te praten over waar ik zo mee worstelde op dat moment. Maar voor mij voelde dat heel gek; stelde ik me dan aan?

Twijfel en aanstellerij
Er waren veel oorzaken van de angst en zenuwen die als twee idioten door mijn lijf gierden. Ten eerste twijfelde ik aan de ernst van mijn problemen; het bekende stukje bagatelliseren van je eetstoornis. Ik vond dat het wel meeviel en heb eigenlijk jarenlang het vragen om hulp uitgesteld. Bij mij was het ten slotte (nog) niet zo erg als bij die magere anorexia patiënten op tv, dus was hulpvragen aanstellerij. Toch denk ik dat ik nog nooit ergens zoveel spijt van heb gehad als het om uitstelgedrag gaat.

Angst voor verandering
Ik was daarnaast ook enorm bang dat dingen nu zouden gaan veranderen. Als er iets is wat een eetstoornis kemerkt is het een gevoel van controle en de hopeloze pogingen om controle te hebben op je leven, je emoties en vooral je eetgedrag. Hoe vaak het ook mislukt. Ik was daarom dan ook enorm bang om die controle te gaan verliezen, mijn problemen uit handen te moeten geven en ervoer bergen angst over het idee dat ik niets wist wat er nu ging komen of wie ik zonder eetstoornis zou zijn. Ook tijdens mijn behandeling liep ik regelmatig tegen die angst op. 

Bang om dik te worden
Deze angst wat sowieso al aanwezig toen mijn eetstoornis nog een gesloten boek was en ook zeker toen ik om hulp ging vragen en in behandeling ging, was deze angst er. Ik moest vast meer, beter en regelmatiger gaan eten en was gigantisch bang om aan te komen en vooral om echt dik en lelijk te worden. Dit was echter vooral ook een weergave van alle andere angsten die ik had over hulpvragen.

Gevoelens toelaten
De angst om controle te verliezen werd dan misschien vooral weergegeven in een angst om dik te worden, maar eigenlijk ging het om het niet durven toelaten van mijn gevoelens. Ik zou een beerput open moeten trekken in therapie die niet meer te dichten zou zijn. De druk moest dan misschien een keer van de ketel gehaald worden, maar ik zou het echt niet aankunnen. Daar was ik zeker van. Dit hield mij dan ook tegen om eerder hulp te zoeken, al had ik dat natuurlijk zeker wel moeten doen.

Ring that bell
Eén ding kan ik je vertellen en dat is dat mijn behandeling een investering voor het leven is geweest. Iedere behandeling. Ook de behandelingen die niet geslaagd zijn en waarna ik terugviel. Ongeveer vier jaar lang heb ik geprobeerd van mijn eetstoornis af te komen en echt niet alles werkte voor mij. Maar uiteindelijk is het gelukt en kan ik je alleen maar zeggen; Hoe eerder je aan die bel trekt hoe beter.

Praten over jouw geheim waarvan je zelf misschien ook maar weinig snapt is eng en onwijs moeilijk. Maar het gaat je veel mogelijkheden geven om een gelukkige toekomst te creëren voor jezelf. Die kans gun ik iedereen. En ja, een eetstoornis overwinnen doet zeer en is eng. Daarom hoeft het ook niet in één keer. Alles gaat met stapjes en geeft zich eigenlijk vorm in een heel proces. Als je nu aan de bel trekt, is er niemand die al jouw ‘controle' in één keer uit je handen rukt. Daar hoef je niet bang voor te zijn.

In behandeling zitten
Als je al in behandeling zit kun je ook tegen verschillende problemen en angsten aanlopen. Je krijgt te maken met verschillende fases in je behandeling en meestal heb je heel wat te verwerken, te bespreken en te leren. Het is één grote leerschool waarin je dingen leert die je voor de rest van je leven kunt gebruiken. En die vaardigheden en kennis neem je echt niet allemaal in een stijgende lijn in je op. Bij mij ging dat ook met filnk wat horten en stoten. 

Ook kan het 'in therapie' zitten of juist niet lekker in therapie zitten een onderwerp zijn waar je tegenaan loopt. Iedereen gaat er anders in qua motivatie, uitgangspunten en instelling. Je bent gehoorzaam en sociaal wenselijk of juist opstandig en eigenwijs. Dat kan je soms helpen, maar ook eventueel een time-out of time-in opleveren in de behandeling. Bezig zijn met een behandeling waardoor je op een andere manier moet gaan denken, voelen of leven, is niet niks. Daarbij krijg je ook nog eens te maken met groepsgenootjes, therapeuten, therapievormen en opdrachten die je echt niet allemaal even lekker kunnen liggen. Lastige dingen die behandeling soms best zwaar kunnen maken maar die tegelijkertijd heel leerzaam kunnen zijn. 

Na behandeling
Ook als je al klaar bent met je behandeling, kan het fijn zijn nog eens terug te kijken op wat je hebt geleerd. Misschien heb je de behandeling keurig afgerond, misschien juist niet. Ik weet nog dat ik maanden na het afscheid van therapie wel eens last had van heimwee naar de groep of naar mijn eetstoornis. Ik had een terugvalpreventieplan waar ik heel veel aan had, maar het bleef best moeilijk om dat allemaal vast te houden en alles wat ik geleerd had toe te passen zonder de support van een groep of therapeut. 

Vind jij het moeilijk om hulp te vragen of weet je niet waar je moet beginnen, dan kan het fijn zijn hier met elkaar over te praten tijdens Proud2Meet. Maar ook als je al hulp hebt of klaar bent met hulp, is het soms fijn daar over te praten met anderen. Hulp vragen gaat trouwens niet alleen om professionele hulp, soms is het vragen om hulp aan een vriendin ook iets wat je heel moeilijk kunt vinden.

In ieder geval wil ik zeggen dat je welkom bent aanstaande vrijdag om over dit onderwerp, waar je ook tegenaan loopt, te komen kletsen en te delen waar je mee zit. We hebben een leuke workshop, themagesprek, thee en veel gezelligheid op het programma staan. Je bent vanaf 13:00u welkom in Leiden. Rond 15:15u beginnen we met het themagesprek en vanaf 16:30u kun je nog even napraten. Wil je afspreken om met iemand samen te reizen of wil je gewoon even delen hoe spannend je het vindt om te gaan, kijk dan eens in dit topic. Wat we tot nu toe merken is dat iedereen zich eigenlijk heel erg op zijn gemak voelt, dus maak je geen zorgen!

Hopelijk tot vrijdag!