Ik heb verschillende soorten therapie gehad voor mijn eetstoornis. Verschillende instanties, verschillende therapeuten en verschillende vormen van aanpak. Als ik heel eerlijk ben, dan hebben niet alle soorten therapie echt voor mij gewerkt. Ik had een eetstoornis en bij veel therapieën ging het dan ook vrijwel alleen maar over eten. Praten over eten is niet waar therapie over zou moeten gaan. In deze blog leg ik uit waarom.

Bij verschillende hulpinstanties gingen de gesprekken die ik daar had vaak over eten. Ik moest een eetdagboek bijhouden en elke week vertellen hoe het met eten was gegaan. Tijdens groepstherapie moesten we door tijdschriften bladeren en opzoek gaan naar plaatjes van eten dat we spannend vonden om te eten. Die plaatjes moesten we vervolgens uitknippen en op een groot vel plakken. Uiteindelijk was het de bedoeling om alles wat er op dat stuk papier stond ‘af te werken’ en op die manier te werken aan onze ‘uitdagingen’.

Bij mijn laatste therapie ging het bijna niet over eten. Ik denk ook niet dat het goed is om tijdens de gesprekken alleen maar te focussen op eten. Diep vanbinnen weten mensen met eetstoornissen echt wel dat het praten over eten er zo niet toe doet. Ik denk ook dat de meeste mensen ergens echt wel weten wat normaal eten is en wat niet. Natuurlijk is je eetpatroon verstoord en zegt je gevoel wat anders, maar uiteindelijk zijn we allemaal slimme mensen die verstandelijk wel beter weten.

De behandelaar vroeg aan mij wat mijn probleem was. Mijn antwoord was dat ik problemen had met eten. Zijn reactie: “Moeite met eten? Stop je het eten in je oor ofzo? Je kan toch wel gewoon eten?”
Deze reactie was best verhelderend. Natuurlijk kon ik gewoon eten. Ik had tenslotte geen handicap en ik wist ook prima hoe eten werkte. Je stopt het namelijk in je mond, je kauwt er even op en je slikt het door. Zo makkelijk is het.

Als je gewoon kan eten, heb je dan een probleem met eten of speelt er dan wat anders? Dat laatste is voornamelijk het geval. Maar waarom zou je je dan in therapie richten op het eten als het daar helemaal niet om gaat? Dat is eigenlijk toch heel gek? Door deze manier van kijken naar eetstoornissen zag de therapie die ik daar had er ook heel anders uit.

Ik moest eten wat de pot schafte en we maakten direct afspraken over het eten: ‘Don’t fuck with the food’. Mensen met eetstoornissen zijn heel goed in het onzinnig praten en moeilijk doen over eten en drama te maken tijdens het eten. Door deze afspraak werd duidelijk dat we geen dramashow op mochten voeren als we moesten eten. Er werden geen discussies gevoerd over grote en kleine aardappels. We kregen gewoon een bord voorgeschoteld en daar moesten we het mee doen.

Praten en je druk maken over eten is veilig. Je bent er immers de hele dag mee bezig geweest en het is jouw ‘way of life’ geworden. We (ik ook) zijn allemaal heel goed (geweest) in het paniekerig doen over eten. Uiteindelijk zijn dit allemaal trucjes om je niet bezig te hoeven houden met de echte achterliggende problemen.

We zijn niet voor niets gaan rommelen met eten. Dat heeft een oorzaak gehad en we zijn dat gaan uiten in eten. Het is daarom veel belangrijker om de oorzaak aan te pakken dan het symptoom: eten. Voor de eetstoornis had diegene vaak ook geen problemen met eten. Iemand is dus echt niet verleerd om te eten en zal dan ook heus weer niet opnieuw hoeven leren te eten.

Ik denk dat het ook niet altijd even goed is om iemand te complimenteren over het eten. Een complimentje geven als iemand zijn of haar bord een keer heeft leeggegeten is natuurlijk heel logisch als iemand daar problemen mee heeft. Het ding is alleen dat je eten dan als iets ‘bijzonders’ maakt terwijl eten natuurlijk volkomen normaal is. Ik denk dat de nadruk dan weer veel te veel op eten wordt gelegd terwijl diegene alleen maar iets heeft gedaan wat normaal is.

Natuurlijk zijn er hier kanttekeningen bij te maken, want wat als iemand bijvoorbeeld ernstig ondergewicht heeft? Dan moet het natuurlijk wel gaan over eten, want anders gaat diegene dood. Toch ben ik ervan overtuigd dat het bij de meeste gevallen niet goed dat er bij therapie vooral gericht wordt op eten. Mij heeft het in ieder geval heel erg geholpen door me niet met eten bezig mogen te houden. Hierdoor was er veel meer ruimte om de onderliggende problematiek aan te pakken en was er geen tijd voor de eetonzin van de eetstoornis.

Fotografie: Lauren Rushing