Praten en hard werken in therapie
Na lang twijfelen heb je eindelijk de stap gezet om in therapie te gaan. Nu gaat alles veranderen! Althans, dat is wat je denkt en hoopt. Eenmaal in therapie blijkt het allemaal iets anders te gaan dan je had gehoopt. Je had gehoopt dat de therapeut met allerlei oplossingen zou komen. Dat zij je zo vertellen wat je wel en niet moest doen en dat dit ervoor zou zorgen dat je binnen een jaar weer gezond en gelukkig was. Niets bleek minder waar.
De therapeut zei eigenlijk vrij weinig tijdens jullie gesprekken. Ze stelde af en toe een vraag maar wachtte vervolgens op jouw input. Wat wil jij vandaag bespreken? Ik? Ik heb geen idee! U moet mij helpen, dus zegt u maar wat ik moet bespreken, denk je bij jezelf. Maar zo werkt het niet. Jij bent in therapie, dus jij zal moeten bepalen waar jij het over wilt hebben tijdens therapie, met hulp van je therapeut. Misschien roep je na een paar sessies al 'Laat allemaal maar zitten, dit is niks, dit gaat niet werken!' Je legt vervolgens de schuld van waarom het niet gaat werken buiten jezelf: 'Die therapeut helpt me helemaal niet, het is echt zinloos om daar naartoe te gaan, ik zeg nauwelijks iets!' Maar in wezen ligt de oorzaak van het niet werken van de therapie, grotendeels bij jezelf.
In therapie zijn is hard werken. Het is niet achterover zitten, op een bank liggen en wachten tot iemand je de oplossing voor je problemen aanreikt. Het is niet 'gered worden'. Jij moet in therapie jezelf gaan redden. In therapie zijn is goed nadenken over wat je problemen zijn en dit met alle gevoelens die hierbij komen kijken delen met je therapeut. Dit kunnen hele schaamtevolle gevoelens zijn. Maar juist het bespreken van die meest schaamtevolle gevoelens kan jou helpen om tot de kern van je problemen te komen.
Ikzelf dacht toen ik voor het eerst in therapie ook dat de therapeut me oplossingen ging bieden voor mijn problemen. Ik had er niet aan gedacht dat ik allemaal stappen zou moeten zetten om vooruit te komen. Ik hoopte gewoonweg op een magische oplossing, op een geheime sleutel die me toegang zou geven tot een gelukkig leven. Eenmaal in de kamer van de therapeut had ik niks te zeggen. Ik had ineens ook geen enkel idee meer wat ik er eigenlijk deed. Het leek wel of alles in mij blokkeerde. Wat kwam ik hier doen? Ik had toch helemaal geen echte problemen? Kan ik weer weg? Duizend gedachtes raazden door mijn hoofd en tegelijkertijd voelde ik enkel schaamte. Schaamte om hier te zijn, schaamte om hulp te vragen. Ik voelde me gefaald, een loser. Bovendien had ik geen reden om problemen te hebben. Maar tegelijkertijd wist ik niets te zeggen. Ik kon alleen maar lachen en me netjes voordoen, gewoon me gedragen zoals het hoorde.
Wat bracht me hier? Ja, haha, geen idee eigenlijk. Ik voelde me niet zo gelukkig, maar ach dat heeft iedereen weleens hè? Eigenlijk valt het allemaal wel mee. Hoe voel je je nu? Haha, nou ik voel eigenlijk vrij weinig. Ik voel me ook niet depressief ofzo, dus ja, ik weet eigenlijk niet wat ik hier nu kom doen. We kunnen ook gewoon weer stoppen nu? ....en vele van dit soort ongemakkelijke momenten volgden in de sessies die hierna kwamen. Uiteindelijk beeindigde ik de therapie, 'want het had toch geen nut'.
Ik had toen nog niet door dat het wel of niet nut hebben van therapie grotendeels van mijzelf afhankelijk was. Ik kon niet praten en ik kon niet goed voelen. Laat staan dat ik beiden kon samenbrengen en kon praten over mijn gevoelens. Het heeft erg lang geduurd voordat ik eindelijk kon praten over mijzelf en de reden van mijn in therapie zijn. Wat me hierbij heeft geholpen zal ik hieronder voor jullie op een rijtje zetten, wellicht heb je er wat aan.
Tips om goed bezig te zijn in therapie
♥ Bereid het voor
Zoals ik hierboven al schreef: therapie is hard werken. Het is dus belangrijk dat je nadenkt over wat je wilt bespreken in therapie. Ga niet zitten afwachten wat de therapeut jou gaat vragen, maar bedenk vooraf waar jijzelf mee zit en bespreek dit.
♥ Wacht niet tot de laatste minuut
Hier was ikzelf erg goed in: Ik wachtte altijd tot de laatste minuut om hetgeen te bespreken wat me het meest dwars zat. Dan was er geen tijd meer en moest de therapeut het gesprek afkappen, waarop ik dan weer iets negatiefs in mijn hoofd bedacht zoals 'Zie je wel, het heeft geen nut of zie je wel, ze is niet echt geinteresseerd in mij.' Dat ik hierdoor de werking van mijn therapie zelf in de weg stond realiseerde ik me niet voldoende. Probeer dus direct met de deur in huis te vallen. Natuurlijk hoef je niet gelijk alles te vertellen als je binnenkomt, maar probeer kort te benoemen waar jij het dat uur graag over wilt hebben.
♥ Schrijf het op
Wat mij lange tijd erg goed heeft geholpen is mijn gevoelens opschrijven. Ik kon er heel slecht over praten en meestal ging het kort voordat ik therapie had ook ineens wonderbaarlijk goed, waardoor ik helemaal niet meer over negatieve gevoelens kon praten. Daarom had ik een dagboekje waarin ik met name op de moeilijke momenten schreef. Dat dagboekje nam ik mee naar therapie. Hieruit las ik dan de teksten voor waarvan ik vond dat ik er iets mee moest. Toen ik dit lange tijd deed, lukt het ook steeds beter om uit mijzelf te praten over mijn gevoelens.
♥ Benoem je belemmerende gedachtes
Het kan zijn dat er allerlei gedachtes in je hoofd spelen die het kunnen praten over jouw problemen en gevoelens belemmeren. Denk bijvoorbeeld aan gedachtes als 'Ik heb geen reden om problemen te hebben' of 'Ik stel me aan'. Benoem deze gedachtes in therapie en bespreek ze met de therapeut. Dit kan veel lucht geven en een opening zijn om over andere gevoelens te praten.
♥ In therapie zijn is kostbaar
Ondanks dat in Nederland het grootste deel wordt vergoed door de zorgverzekering is het goed om te onthouden dat therapie kostbaar is. Probeer je niet af te zetten itegen de hulpinstantie of ga niet in therapie 'omdat het van anderen moet, maar jijzelf er toch niks mee doet'. Wees dankbaar voor het feit dat we in Nederland in therapie kunnen gaan en hulp kunnen krijgen en maak er ten volste gebruik van.
♥ Neem jezelf serieus
Ik weet dat dit een afgezaagde tip is, maar het blijft nu eenmaal een hele belangrijke tip. Juist doordat ik mijzelf en mijn problemen niet serieus nam, heb ik jaren van mijn leven verspilt. Neem je problemen serieus. Je hoeft geen ernstige diagnose te hebben om hulp te mogen vragen. Als jij niet gelukkig bent, mag je steun vragen. Waarom alles alleen oplossen als je met hulp van iemand anders op een prettigere en minder eenzame manier tegen je problemen kunt vechten? Maak je problemen niet kleiner dan ze zijn en vergelijk je problemen niet met die van een ander.
♥ Kijk verder dan je gedrag
Je kunt uren praten over destructief gedrag, over eten en gewicht, maar uiteindelijk zit hem daar het probleem niet. Probeer te praten over de angsten, wensen, verlangens, boosheid en pijn die hierachter schuil gaat. Daar moet je over leren praten als je verder wilt komen met je problemen.
Wat helpt jou om goed in therapie bezig te zijn?
Gerelateerde blogposts
5
Reacties
In ieder geval heel erg bedankt voor dit artikel, ik weet nu in ieder geval dat ik nie de enige ben die zich zo voelt!
Het is een heel simple basic voorbeeld, maar eigenlijk had ik er heel veel aan. Om even te realiseren en te relativeren dat als er iets is wat 'pijn' doet, je daar hulp om moet/mag vragen, hoe klein het ook lijkt.
(heel veel succes diedjuh)
In plaats daarvan ben ik gestopt, om een half jaar later opnieuw in therapie te gaan en er nog altijd niet uit te zijn :') Gelukkig is het me vanaf dat punt wel altijd gelukt om eerlijk te zijn, en vooral niets achter te houden. Alles wat ik wilde zeggen heb ik gezegd, ook als ik dacht dat het onbelangrijk, beschamend, aanstellerig of dom was. En dat heeft me ontzettend geholpen.
Heel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die dit voelt, dan geeft goede moed :)
Ook schrijf ik tijdens de gesprekken wel eens steekwoorden op omdat ik vaak na een gesprek niet meer weet wat er gezegd is. Ik heb ook een tijd gehad dat ik de laatste 5 minuten van een gesprek gebruikte om op te schrijven waar we het over gehad hadden omdat er gewoon 0,0 van de therapie bleef hangen anders.
Van 1 psych moest iedereen altijd verplicht een verslag maken na het gesprek. Dat was eigenlijk ook heel nuttig, dan ben je echt nog even met verwerken bezig.
Ben er nu zelf achter hoe het werkt, en schrijven is inderdaad heel helpend. Zowel voor mijn eigen denkproces als om duidelijk te maken naar de therapeut wat ik wil zeggen. Maar ik schrijf eerst, voor mezelf, en dan vertel ik. Kom ik er dan niet uit, kan ik altijd nog voorlezen.
En therapie is kostbaar ja, ook goed om te beseffen, maar ik betaal het grootste gedeelte van de therapie zelf (vrij gevestigd therapeut) en teer dus weinig op de verzekering, waar ik overigens ook gewoon voor betaal. Krijg een beetje schuldgevoel van het feit dat therapie kostbaar is.
Het is al ernstig dat we er voor moeten betalen, dat wij mensen niet dusdanig in elkaar zitten dat we elkaar continu weten op te monteren. Ik vind het een verkeerde gedachteninstelling dat het vooral vanuit jezelf moet komen.
Dan stel je je op als slaaf en dat heb je al genoeg gedaan, anders had je die verslaving niet die je hebt. Een therapeute moet je daarvan af helpen, niet jij jezelf. Je moet inspiratie voelen, zien hoe het werkt, zit of zat bij jou al die jaren, door je therapeute inspiratie voelen van hoe het OOK kan of zou kunnen en daar voor willen gaan, helemaal uit jezelf en dat is het enigste wat je zelf moet doen of zou willen. De drive voelen, DOOR je therapeute om er (weer) voor te willen gaan.
Ik denk niet dat je het jezelf kwalijk moet nemen als het in het begin nog niet lukt, maar de tips zijn wel dingen die je kunnen helpen om SAMEN je problemen aan te gaan (:
'k Ga er gelijk mee aan de slag!
Komt me heeel bekend voor. Fijne blog, dankjewel. :)
"Ik kon alleen maar lachen en me netjes voordoen, gewoon me gedragen zoals het hoorde"
En dat het vlak voor therapie elke keer ineens weer wonderbaarlijk goed ging!
Wil binnenkort weer in therapie en heb echt goede moed om er iets van te maken, maar ben vooral bang voor die vuilkuil van je onbewust weer netjes en leuk voordoen, en daardoor niet over de dingen durven te praten waarvoor je je schaamt, want dat hoort niet bij je 'leuke jij'. Terwijl je zelf van binnen helemaal niet denkt dat je leuk bent..
Mijn therapeuten zeiden allebei in de eerste gesprekken dat ze niet snapten waarom ik zo onzeker was. Dat ze me (of nouja, die 'leuke' vertoning van mezelf dus) zo leuk vonden en het moeilijk te begrijpen vonden dat ik het zelf niet zag. Misschien dat het onderdeel was van hun werkwijze? Maar daardoor voelde ik me éindelijk leuk gevonden door iemand, en durfde ik vervolgens niet die 'beschamende' kant van mezelf te laten zien.. werkte erg tegendraads. Ging gelukkig later wel beter maar heb er nog steeds veel moeite mee.
Toch heb ik vaak het idee dat ik me harder inzet dan mijn therapeuten. Ik leg alles op tafel en we komen een heel eind met het verklaren van emoties en gedachtes, maar we komen niet echt verder dan dat. Ja, veranderen moet je zelf doen. Maar ik heb geen idee hoe. Ik ben het heel lang in mijn uppie geprobeerd, maar ben in therapie gegaan omdat ik erachter ben gekomen dat het me niet alleen lukt en omdat ik hierin vastloop, dus ja, ik verwacht wel wat leiding daarin van een behandelaar. Als je niet weet hoe je ergens moet komen, dan koop je een TomTom. Je zou raar opkijken als die in de auto tegen je zegt dat je de weg naar je bestemming zelf zal moeten vinden. Je zal er wel zelf heen moeten rijden, maar je mag wel van je TomTom verwachten dat deze je helpt om de weg naar je bestemming te vinden. Toch?
Meestal als ik bij de therapeut ben dan zit ik alleen maar te lachen. Ik heb nog nooit in therapie gehuild. Gewoon, omdat ik dit niet kan. Het lijkt wel of het dan allemaal blokkeer. Heel vervelend vind ik dit eigenlijk.
jeejtje wat een herkenning! super goede blog!
Of eigenlijk, daarvoor dus nog: Opschrijven wat ik voel.
Heb ook altijd dat ik me op het moment dat ik daar ben ineens heel goed voel, en daarna ook.
Maar als ik dan weer thuis was voelde ik me zo rot!
'Weer niet kunnen praten over wat er nou écht is!'
Bedankt!
het is voor mij zo herkenbaar ! ik zou het zelf kunnen hebben opgeschreven. Het enigste grote verschil is dat ik nog steeds in therapie zit voor tig problemen. Je hebt het heel erg goed omschreven.
Dank daarvoor !
wat hij aan het doen is om de therapie voor de client begrijpelijk te maken.
Dus bijvoorbeeld afspreken dat client aangeeft wat hij/zij wil bespreken en niet het vage hoe is het? iedere nieuwe sessie. Beter is: waar wil je het dit keer over hebben en ook een continuering is belangirijk, het verbinden van de sessies.
Zelf heb ik meegemaakt dat je zodra je als client de therapeut bekritiseert of de werkwijze in twijfel trekt het snel voorbij is en het altijd aan de client ligt uiteindelijk.
Dan stopt het plots terwijl dat toch juist de bedoeling is dat je je uitspreekt?