Voor mijn rugklachten moest ik een tijdje geleden in een MRI apparaat. Ik wist dat ik wat claustrofobisch kan zijn in liften of als ik achterin een auto zit waar de deuren of ramen niet open kunnen. De arts vroeg bij het maken van de afspraak dan ook of ik een pilletje wilde om te kalmeren. Ondanks dat ik niet zo van chemische pilletjes houd, besloot ik ‘ja' te zeggen op zijn aanbod. Weken later was het zover, de dag van de MRI. Ik had er al een tijd op gewacht en het was nodig, maar deze enorme claustrofobische reactie had ik niet verwacht.

Aangekomen bij het ziekenhuis en ook op de weg er naartoe sprak ik mezelf toe en probeerde ik er niet teveel over na te denken. Ik had mezelf voorgenomen om gewoon 20 minuten mindfulness te gaan doen in die buis. Dat leek me wel een goed plan en daarmee zou ik dan ook eventuele angst kunnen weg ademen en gedachtes kunnen relativeren. Leuk hoor, al die cognitieve voornemens, maar ik heb niet eens één keer diep adem kunnen halen in dat ding, het ging helemaal mis.

Bron

Toen ik de kamer in kwam lopen en de gigantische WC-rol zag staan, viel de opening mij nog wel mee. Er zat aan beide kanten een opening en de meneer die me alles uitlegde was aardig. ‘'Dit ga ik gewoon doen'', zei ik nog tegen mezelf. Maar nee hoor. Daar dacht mijn hoofd heel anders over. Ik werd de buis in geschoven met als tip om mijn ogen dicht te houden. Dat deed ik braaf. Zo'n 10 seconden ten minsten. Daarna deed ik ze uit spanning, nieuwsgierigheid of gewoon reflex, open en ik schrok me wild. Het enige wat mijn hoofd kon denken was: ''JE MOET HIER UIT! NU!''

En dus begon ik de roepen dat ik eruit moest. ‘'Ik moet eruit, ik moet eruit, ik moet eruit.'' en in een snelle schuivende beweging van de brancard waarop ik lag, was ik er weer uit. Mijn ademhaling ging snel, ik kreeg tranen in mijn ogen en trilde. Ik wilde deze MRI, ik had er zo lang op gewacht. Dit moest gebeuren, ik wilde van de rugpijn af. Eenmaal gekalmeerd en een rondje om het apparaat lopend en het aanrakend, aftastend, besloot ik toch nog een keer een poging te wagen.

De verpleegster tipte me nog dat er pilletjes zijn om te kalmeren, maar mijn reactie op ‘'Die heb ik al op'' liet hen met een verbaasde blik knikken en ze zei ‘'Oke...''

Een lieve verpleegster raakte mijn hoofd aan vanuit de opening van bovenaf. Ik zou mijn ogen dichthouden met een washandje op mijn oogleden en diep blijven ademhalen. De mevrouw zou tegen mij praten en ik kon dit, had ik besloten. Nog geen 12 seconden later zei ik ‘ja' op de vraag of ik goed bleef ademen en hoorde ik mijn stem zo dichtbij echo 'en tegen het MRI apparaat dat vlak langs mijn gezicht zat, dat mijn hersenen kortsluiting kregen; ''JE ZIT OPGESLOTEN, JE KRIJGT GEEN LUCHT, RED JEZELF!'' Ik krabbelde roepend dat ik eruit moest, de benauwde WC-rol uit. Het voelde zo vreselijk! Ik voelde me als een Barbie die in een WC rol was geduwd.

Eenmaal uit het apparaat kreeg ik geen lucht meer, ik trilde, tintelde, schokte en de tranen rolde over mijn wangen. ‘'Ik ben 27, kom op. Ik heb pijn, dit moet gebeuren, waarom kan ik dit niet?'' dacht ik. Gelukkig is er die middag een ander oplossing gekomen, een andere scan. En een week later reden we 1,5 uur naar Amersfoort voor een Oprn Mri, waarover ik onderaan deze blog nog wat meer vertel. Maar ik ben enorm geschrokken van mijn claustrofobie. Ik was zo bang, zo in paniek...

Claustrofobie kan je op heel veel manieren beïnvloeden. Op mij had het tot voor kort niet zoveel invloed. Ik wist wel dat ik het had op verschillende manieren. Achterin een auto die niet open kan, in pretpark attracties waarbij je vastgemaakt wordt, in sommige liften, als het slot van de toiletdeur niet open gaat of als de tandarts een klem in mijn mond zet. Ik kan dan heftiger reageren dan anderen, maar ik kon tot nu toe vaak zulke situaties vermijden of zo inrichten dat het wel haalbaar was. De claustrofobie in de MRI, daar was ik niet zo bekend mee.

Bron

Heb je ook last van claustrofobie dan kun je dat hebben in verschillende mate. Hieronder geef ik je een aantal tips en adviezen die jou mogelijk kunnen helpen hier beter mee om te gaan of iets aan te doen.

1. Praat erover op het moment zelf
Ik heb gemerkt dat als ik praat over dat ik gespannen ben, dit opluchting kan geven. Het helpt dan niet om te praten over waar ik bang voor ben, maar wel dat ik het eng vind en dat het fijn zou zijn als iemand met me blijft praten. Dit gebruik ik trouwens ook als ik bloed moet prikken, in het vliegtuig ga of hoogtevrees heb. Uhm, ja, ik ben best wel een angsthaas. 

Je kunt van angst afkomen. Bijvoorbeeld door een trainig of cursus of gesprekken met een psycholoog. Als angst je leven beheerst is dat zeker verstandig om eens te onderzoeken. Je kunt ook zelf kleine experimentjes doen om steeds minder angstig te zijn. Bijvoorbeeld bij lift angst, als je bang bent in de lift. Ga er dan eerst gewoon eens in, zonder dat de deuren dicht gaan. Daarna bouw je dat uit tot één verdieping met de lift, en zo kun je steeds kleine stappen zetten om over je lift angst heen te komen. 

2. Ademhalingsoefeningen
Vanuit de mindfulnesstrianing die ik ooit tijdens behandeling volgde en omdat ik als jong meisje op school ademhalingsoefeningen kreeg, kan ik daarmee aardig uit de voeten. Ademhalen werkt enorm goed tegen spanning en angst, juist omdat je dat vaak vergeet te doen of heel abnormaal gaat doen als je bang bent. Probeer bewust adem te halen, eventueel samen met iemand, een mindfulnessapp of zeg het hardop tegen jezelf dat je dat moet doen. Dit kan je weer tot rust brengen en ook een beetje uit je hoofd halen, waar de paniek gedachtes bezig zijn je bang te maken. 

3. Relativeer: Bang om bang te worden
Soms word je door de angstige momenten waarop je in paniek was geraakt bang om bang te worden. Je bent niet eens meer bang om te stikken in een kleine ruimte, of om er dood te gaan. Je bent niet meer bang dat het vliegtuig neerstort of dat je vast zit, maar vooral bang voor de angst die die ruimtes en momenten zullen oproepen. Het kan daarom helpen om eens te bedenken waar jij nu eigenlijk bang voor bent. 

Bron

Soms kom je er dan ook achter dat die angst eigenlijk helemaal niet realistisch is. Neem het voorbeeld van de MRI. ''Waar was ik bang voor? Dat ik zou stikken of er niet meer uit kon. Is die angst reëel? Nee, je kunt gewoon ademen in een MRI. Je moet 20 minuten stil liggen en kan er daarna, maar ook als je het eerder wilt, weer uit. Waarom is het belangrijk dat ik deze MRI doe? Omdat ik dit nodig hebt, we moeten ontdekken wat er aan de hand is in mijn rug.'' Dit zet dus uit een waar je bang voor bent, of dit reëel is en herhaalt de motivatie even waarom je dit toch moet doen. 

4. Accepteer
Dat jij last hebt van claustrofobie is niet iets om je voor te schamen of niet over te praten. Het mag, het kan en er zijn veel meer mensen die er last van hebben. Ik was ook een beetje teleurgesteld in mezelf, dat ik het niet kon, die MRI. Maar dat is helemaal nergens voor nodig. Het kan je nu eenmaal gebeuren. Ik had mijn best gedaan. Boos worden op jezelf omdat je bepaalde angsten hebt is zinloos en maakt het hebben van claustrofobie vaak nog veel erger dan het eigenlijk is. Probeer dus liefdevol te zijn naar jezelf toe en te accepteren dat je dit hebt. 

5. Wees creatief
Als jij angst hebt rondom kleine ruimte of iets anders, dan kan het helpen om wat meer 'out of the box' te denken. Verzin maniertjes of dingen die jou kunnen helpen. Een knuffel, een deken, kauwgom of een gesprek. Het maakt niet uit, er is van alles dat jou kan afleiden of een veilig gevoel kan geven, waardoor je minder angstig bent. 

6. Denk aan iets anders
Inmiddels heb ik een Open MRI gehad, in Amersfoort. Ook dit was een grote uitdaging. Het apparaat kwam dicht bij me en ik vond het heel erg eng. Om het toch te laten lukken kreeg ik muziek van een eigen meegenomen cd op de koptelefoon, een handdoek over mijn ogen, haalde ik rustig adem en was mijn vriend mee die mij 20 minuten, met lamme armen op zijn knieën heeft geaaid over mijn been. Ik heb heel bewust aan andere dingen liggen denken en elke seconde die ik daarmee vol kon denken, was er een waarop ik niet aan de paniek dacht. Ik dacht echt aan van al-les, behalve aan dat ik in het apparaat lag. En dat was best een sport voor mijn hersenen. Ik heb het uiteindelijk gehaald en het was een hele overwinning.