Opname in de kliniek

 

In het kader van drie keer is scheepsrecht, had ik op zondagavond mijn koffer ingepakt. Op maandag 10 juli 2017 was het zover, ik zou worden opgenomen in de kliniek van Novarum. Het was onvermijdelijk, dat mijn gedachten terug in de tijd gingen. Op zondagavond, 30 augustus 2009 stond er een overvolle koffer boven aan de trap, die ik mee zou nemen voor een opname die uiteindelijk 7 maanden zou duren. Totaal onwetend was ik aan het Novarum ‘avontuur’ begonnen...

Na een aantal weken mezelf te hebben verscholen, bloeide ik langzaam maar zeker op. Hoe heftig die 7 maanden ook waren, ik heb oprecht heel veel lol gehad. Die ervaring heeft mijn leven zoveel rijker gemaakt. Voorheen leefde ik geïsoleerd, ik deed alles wat ik leuk vond, maar wel altijd alleen. Gedurende deze maanden heb ik twee grote fouten gemaakt, wat uiteindelijk belangrijke leerlessen zijn geworden. Ik ging geen gelijkwaardige samenwerking met de therapeuten aan en nadat ik mijn ‘magische’ getal tijdens het aankomen had bereikt, had ik ieder weekend pauze. Kortom, ik hield er mijn eigen behandeling op na.
De behandeling in 2011 vond ik zo heftig, dat ik deze halverwege had beëindigd. Ik liet Novarum achter me, met de gedachte dat ik het nooit meer zover zou laten komen...

meisje
bron foto

Hoe hard ik ook mijn best had gedaan in de afgelopen jaren en hoeveel winst ik ook had behaald, ik heb een derde opname niet weten te voorkomen. Op 10 juli 2017 was de schaamte immens. Ik wist ergens hoe slecht ik er aan toe was, maar tegelijkertijd was ik de realiteit verloren. Nu, maanden later vind ik het beangstigend dat ik op foto’s nog steeds niet zie dat ik slechts een schim van mezelf was geworden. De wereld ging totaal aan me voorbij, maar tegelijkertijd zoog ik alles om me heen op als een spons. Ik had zoveel honger, dat ik zelfs ‘jaloers’ werd op mensen in films die aan het eten waren en toch kreeg ik het niet voor elkaar om voor mezelf te zorgen. Iedere dag viel ik totaal uitgeput in slaap en zo werd ik ook iedere dag wakker, tot ik de dag niet meer uit de nacht zag komen.

Terug naar 10 juli, ik had mijn kamer al snel omgetoverd tot een kleurrijke plek waar menig stylist jaloers op zou zijn. Zo kleurrijk als mijn kamer was, zo donker voelde het in mijn hoofd. Ik was echt helemaal klaar met de anorexia en die moest dan ook zo snel mogelijk verdwijnen. Het was mijn derde opname en ik vond het hoog tijd dat ik mezelf eens ‘normaal’ zou gaan gedragen, gewoon zoals het hoorde. Emoties laten zien, vertellen met welke angsten en gedachten ik dagelijks moest dealen; die kans had ik gehad. Het was nu zaak om te doen, wat ik al veel eerder had moeten doen. Ik had geen tijd te verliezen en het was tijd voor ‘actie in de taxi’. Maar daarmee maakte ik het mezelf zo ontzettend moeilijk.

De therapeuten hebben me iedere dag ‘de hand’ toegereikt en uiteindelijk vond ik daardoor het vertrouwen om steeds iets meer te delen. Eerlijk is eerlijk, hier valt nog steeds de nodige winst te behalen. Wat ik ook wel een ding vond, was mijn weg vinden in de groep. De eerste periode wandelde ik door de gangen en zat ik aan tafel als een einzelgänger. Ik vond het echt geweldig dat je aan tafel een serie mocht kijken of muziek kon opzetten ter afleiding. Al was Gossip Girl kijken, ook niet de manier. Daarbij keek ik als het ware dwars door het beeld heen, omdat de spanning te hoog was. Het duurde even, maar uiteindelijk voelde ik me ook vertrouwd in de groep.

Nadat ik het vertrouwen in de therapeuten en groepsgenoten had gevonden, stuitte ik op het volgende ‘probleem’. Ik had het niet aan zien komen, hoe heftig de strijd tegen de anorexia zou zijn nu ik 100% voor mijn herstel zou gaan. Na het eerste weegmoment, besefte ik me dat er geen weg meer terug was. Ik had al twee keer eerder een verkeerde afslag genomen, maar deze keer zou ik de weg blijven volgen tot ik mijn eindbestemming had bereikt.

Liefs Sarah

In de volgende blog, neem ik jullie verder mee in mijn behandeling, de struggles en overwinningen.

 

Gerelateerde blogposts

10
SEP
De intakefase
10

Reacties

muus83 - Zondag 17 september 2017 21:30
Superdapper om blog voor blog je verhaal te delen. Heel herkenbaar voor mij in deze blog is de ontwetendheid aan de vooravond van je eerste (klinische) behandeling. Ikzelf heb 5 klinische opnames nodig gehad en verschillende (groeps)behandelingen, therapeuten en therapievormen nidig gehad om te komen waar ik nu sta. Ik ben er écht nog niet, maar heb denk ik nu de juiste therapeute achter me staan en de juiste balans in weer werken en therapie hebben. Voelt zó goed, zo stevig! Ik hoop dan ook nooit meer een opname nodig te hebben, maar ik durf niet te stellen dat dit me nooit meer zal overkomen. Dat weet je simpelweg niet. Éen djng weet ik wel: Herstel is vallen en opstaan, een zoektocht naar de motivatie omécht beter te willen worden, eenz zoektocht naar de juist hulp/ therapievorm en/ of therapeut. Maar zelfs al ben ik er nog lang niet, het is het nu al waard!