Op weg naar mijn herstel

 

Met veel ups en downs, bochten en tranen ben ik weer voor de tweede keer op weg naar herstel. Herstel kun je niet vinden op de kaart, je weet dus ook niet welke weg je moet afleggen om daar te komen. Het is me al een keer gelukt, maar ik was nog niet sterk genoeg om te blijven staan in de storm. Nu ben ik weer verdwaald, verdwaald op weg naar herstel.

Ik wandel alle kanten op om te zien waar ik heen moet gaan. Soms loop ik teveel kanten op waardoor ik het einddoel alleen maar verder uit het oog verlies. Soms kom ik een berg tegen op mijn weg. Vaak ben ik nog te klein en te zwak om over die berg heen te klimmen. Ik blijf proberen net zolang tot het me wel lukt. Het duurt weken of soms wel maanden lang voordat ik erover ben. In die tijd zijn er een heleboel mooie en zonnige dagen, op die dagen kan ik ver lopen. Op de dagen dat het regent laat ik mijn hoofd hangen. Ik ga zitten schuilen voor alles wat er over mij heen komt.

weg naar herstel

Soms kom ik andere wandelaars tegen. Aardige wandelaars helpen me verder. Dat kan op allerlei manieren, als ik niet meer wil lopen en alles teveel is moedigen ze me aan om met ze mee te lopen. Als ik wel gemotiveerd ben om door te lopen maken ze het voor mij gezellig om mee te lopen. Helaas zijn er ook vervelende wandelaars, die helpen me niet. Die snappen niet dat het niet voor iedereen makkelijk is om de top te bereiken.

Gaandeweg gaat het steeds beter. Er zijn veel zonnige dagen en ik kan veel meters maken. Er zijn ook een aantal wandelaars die de hele weg al met me mee lopen. Ze maken de zonnige dagen nog leuker en de regenachtige dagen worden een stuk lichter. Stukje bij beetje zie ik de eind stip dichterbij komen. Ik probeer onderweg steeds sterker te worden zodat ik bij het eindpunt niet nog een keer omver val in een storm.

Ik sta voor de volgende berg. Hij is erg hoog, ondanks dat het de laatste dagen veel heeft geregend begin ik vol goede moed de berg te beklimmen. De wandelaars lopen nog steeds met me mee. Toch merk ik dat ik hun hulp steeds vaker begin af te slaan. In plaats daarvan probeer ik om de wandelaars te helpen. Ik laat niet merken dat ik het zelf ook moeilijk vind. De blaren op mijn voeten doen pijn, alle spieren in mijn lijf verzuren, de tranen in mijn ogen staan te branden.

weg naar herstel

Ik ben bang dat ik onderweg niet sterk genoeg word. De zonnige dagen zijn nog maar op één hand te tellen. De regenachtige dagen zijn er in overvloed. Toch heb ik weer een omweg genomen. Ik durfde de confrontatie met de volgende berg niet aan. Ik probeer er omheen te lopen. De wandelaars kijken me aan van af de berg. Ze proberen me over te halen om het toch te proberen. Ik ben eigenwijs en ik kies mijn eigen pad. Van boven af word ik bekeken. Ik voel me weer heel klein en kwetsbaar. Onderweg kom ik van alles tegen.

De keien ben ik overheen geklommen. Dat ging me goed af. De beren die ik op de weg zag heb ik kunnen omzeilen. Dan zie ik ineens een heel groot meer voor me. Ik kan er niet omheen lopen. Ik zie alleen maar water. Ik spring er in en zwem naar de overkant. Het is zwaarder als ik had gedacht. Ik ben bang, blijf ik drijven of zal ik kopje onder gaan? De overkant is nog niet eens in zicht. Ik raak in paniek. Ga ik ooit mijn eindpunt wel halen?

Fotografie: pexels

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

JAAvdW - Zaterdag 10 februari 2018 13:03
Zeker wel Tessa, zeker wel!
Anne - Zaterdag 10 februari 2018 14:10
Super trots op je moppie! Zeker weten dat jij dit kunt en weet dat je er nooit alleen voor staat xx ik hou van je!
Carolien - Zaterdag 10 februari 2018 19:22
Wooow, dit is zo herkenbaar... De vraag of je ooit het eindpunt zal behalen Ö