Op begrip hoef ik niet te rekenen
Het snikhete weer van de afgelopen dagen maakt haast iedereen gelukkig. Meisjes stralen als ze over straat, flaneren in korte zomerjurkjes, de terrasjes in mijn buurt zitten stampvol en iedereen gaat massaal de stad in om een nieuw zwempak aan te schaffen. Iedereen wordt happy, behalve ik… De afgelopen dagen had ik meermaals tranen in mijn ogen en voelde ik me alles behalve goed.
Ik check ’s avonds alvast het weerbericht op mijn mobiele telefoon om te beslissen wat ik morgen zal aandoen. Voor modeverslaafde zielen als ik, zou dit een fijn vooruitzicht moeten zijn: de fashionable combinaties die ik kan maken met mijn fleurige jurkjes, rokjes en shortjes zijn dan ook echt eindeloos. In mijn gedachten staat enkel één ding voorop: Hoe kan ik zo weinig mogelijk van mijn lichaam tonen en toch niet smelten in deze warmte? Hoe zal ik erin slagen mijn armen en benen te bedekken? Begrijp me niet verkeerd, ik doe dit niet omdat ik walg van mezelf en wil afvallen. Neen, integendeel… Ik walg van mezelf omdat ik tot op heden, ondanks mijn vele inspanningen van mijn nieuwe herstelplan, nog steeds angstaanjagend mager ben...
Mensen kijken me na op straat, roddelen achter mijn rug of zeggen zelfs recht in mijn gezicht dat ik er lelijk uitzie. Ik zie ze denken: “Kind, eet alsjeblieft, je bent een afschuwelijke verschijning”. Als ik zelf al niet ongelukkig word van het feit dat ik geen mooie nieuwe bikini kan aanschaffen of uitkijken naar onze vakantie aan het zwembad, zorgt de wereld daar dus wel voor. Normaal gezien heb ik er allemaal niet zo’n last van en kan ik reacties van anderen steeds goed van me afzetten. Ik relativeer en denk dan bij mezelf “Wat jammer, dat je zo kleingeestig bent”. Nu is het anders. Ik word immers haast onwel van de warmte, kàn en wil geen blote schouders of benen dragen om anderen niet te choqueren. Niet bepaald leuk, maar als ik daardoor mijn beperkte zelfwaarde nog kan beschermen, dan is het maar zo…
Nou, vergeet dat laatste maar! Het onbegrip, medelijden en walging van mensen op straat gaan bij me door merg en been. “Is het echt nog niet genoeg dat ik haast uit mijn vel zweet?”
Ja, ik heb een eetstoornis. Weliswaar niet meer zo ernstig en kritisch als de afgelopen 2 jaar, maar mijn strijd en littekens zijn op m’n lichaam af te lezen. Ik werk mezelf elke dag uit de naad om beter te worden, bouw een ambitieus herstelplan op, zet doelstellingen naar gewicht toe en daag mezelf keer op keer uit nieuwe gerechten op het menu te zetten. Op begrip hoef ik niet te rekenen, hoor. En ik begrijp het ook allemaal wel: dat ik zo graag uit dit magere lichaam wil groeien, kan je immers niet op mijn gezicht aflezen natuurlijk. Maar het is haast een schande hoe weinig respect ik nog krijg als ik me over straat begeef. Vreemd toch?
"Don’t be a hater, cause I’m neither a celebrator!"
We springen allemaal met veel plezier in voor een collega met een burn-out, helpen vrienden en vriendinnen die neerslachtig zijn weer uit de put, maar ‘oh jeetje’ als jouw uitdaging op je magere lichaam af te lezen is! Dan ben je een aansteller, kan de menigte er massaal niet met het verstand bij, wordt je geen greintje begrip gegund. En bovendien: Wat als ik nou eens kanker had, zou je dan zo naar me kijken? Zou je dan van me walgen? Wellicht niet. Dan zegt men: “Chapeau, ze trotseert nog de menigte terwijl ze herstelt van haar zware ziekte”.
Gisteren ben ik dan ook tijdens een kleine trip door de stad heen in tranen uitgebarsten. Ik ben naar huis gevlucht, heb alle luiken van mijn appartementje gesloten om de warmte toch een beetje buiten te kunnen houden en een nieuwe Nutridrink met de laatste estafettereep van Tony Chocolonely genomen. Op de radio spelen ze deze maand een marathonuitzending voor studenten en ik kreeg al meermaals heimwee naar mijn eigen studententijd, toen ik nog helemaal gezond was en kon genieten van het leven eens die zware examens voorbij waren. Ik pinkte een traan weg en maakte me zorgen om mama, die me net in deze trieste moed opbelde… Dat het maar snel weer regent, dan zal alles vast beter worden….
Gerelateerde blogposts
Reacties
Liefs en een dikke knuffel!
Voor mij is die kleding erg herkenbaar, maar dan ivm met zelfbeschadiging.
Heel veel sterkte meisie! Geef niet op, je doet het voor jezelf!
x
Wat me wel opvalt is dat je er vanuit gaat dat alle anderen happy zijn, weet dat dat ook niet waar is. Want het is niet omdat het bij andere mensen NIET aan hun magerte af te lezen valt, dat zij geen body issues kunnen hebben. Misschien denk je als je mij ziet ook wel dat alles prima in orde is, terwijl ik net zo lang twijfel voor de kleerkast en net zo hard mezelf verafschuw. Maar omdat ik een gezond gewicht heb, denk je daar waarschijnlijk niet eens aan.
Let erop om zelf niet zo oppervlakkig te oordelen over anderen, als wat je hen verwijt...
Uiteraard besef ik dit. Door het feit dat ik van mezelf eigenlijk een erg opgewekt persoon ben en tracht het positieve in alles te zien, optimistisch te blijven, ben ik ervan overtuigd dat anderen er wellicht ook vanuit gaan dat ik best gelukkig ben. Dus neen, ik ga niet op het uiterlijk af om te besluiten dat iemand zomaar plots gelukkig is, "oppervlakkig" lijkt me dan ook wat hard verwoord. Maar wat ik wèl net als boodschap wilde geven is dat het begrip voor vriendinnen van me bv. die klagen om een rolletje hier of een kilootje teveel daar, veel groter is op straat dan voor mijn situatie (en een heel aantal andere meisjes zoals ik uit de reacties kan afleiden)... hoop dat dit wat duidelijkheid schept...?!
Ch
Wat echter niet wil zeggen dat we niet moeten volhouden en er dubbel voor gaan! Integendeel: ik beeld me altijd in dat ik over een jaartje hopelijk net zoals hen in een shortje over straat kan lopen en dat ik dan hun snoetjes eens wil zien 😉👍🏼
Go for it en never give up!
Voor mij ook heel herkenbaar.
Er zijn zelfs mensen die ik vroeg als ik over straat liet of ze het wel goed konden zien. Ik bedoel als ze dan toch kijken zouden ze het ook minder opvallend kunnen doen.
Er zijn best nog mensen met 'problemen' en die worden niet nagekeken of nagewezen... Bij een eetstoornis is het vaak te zijn, helaas
En dan denken ze 'eet gewoon' maar zo werkt dat natuurlijk niet
Heel herkenbaar, die kleren, ik loop met 35 graden met een vest en lange broek om de littekens en sneden te verbergen, en o wat krijg ik dan rare blikken, maar van mij mogen ze kijken hoor, ze weten niet wat voor een oorlog ik in men kop heb, dus ze snappen het toch niet, al vind ik het toch steeds vaker vervelend te worden.
Heel mooi geschreven! Het lukt je wel!
Als je ziek bent dan mag je je niet leuk kleden in de zomer? Gewoon doen. Laat ze maar kijken.
Zowel met kanker als een eetstoornis kun je broodmager zijn.
Dus waar halen mensen het lef vandaan?
Trek het je niet zo veel aan.Hoe sterker je nu bent of leert zijn des te beter leer je om dat later ook te zijn.Heus,je zult vaker door mensen be-of veroordeeld worden in je leven omdat mensen dat helaas vaak doen en dan heb je door deze ervaringen profijt !
De wereld verandert niet,maar het gaat er om hoe jezelf ermee omgaat.
Je bent heel goed bezig,wees trots op jezelf en ga door.Focus je meer op wat jezelf fijn vindt,de zon,mooie bomen,bloemen een ijsje...wat dan ook en laat niet je zomer verpesten door wat anderen wel of niet denken.
Het is heel akelig wanneer je bekeken wordt,het doet pijn,maar schud het van je af en weet dat je mooi bent en dat je kan herstellen.Veroordeel ook jezelf niet !
ook mensen met kanker krijgen onbegrip (had je maar niet moeten roken/zonnebaden/anders)
maar denk dat het beste is om inderdaad te denken 'wat jammer dat je zo kleingeestig bent'
Mijn voorstel: omarm de wel fijne mensen en reacties, ook al is het er maar 1, en een dikke middelvinger naar de rest.
Hou vol! Goed geschreven blog.
Varierend van "kijk een junk" omdat je kaal en dun bent en je anders loopt door de kanker tot nawijzen en nakijken omdat je er anders uit ziet door je prednison voor de transplantatie of sle.
Ik wil er niets mee zeggen over jouw ervaring, want dat is verschrikkelijk rot. Ik wil alleen zeggne, je bent er niet alleen in. Heel veel mensen krijgen er helaas mee te maken, vooral jonge mensen. Kijk als je in een rolstoel zit, of bijvoorbeeld een gipsverband om hebt is het voor iedereen duidelijk: oh die is ziek. Maar als je het niet direct ziet en je bent jong, vullen mensen zelf dingen in.
Sterkte. Het belangrijkste is niet onbegrip van onbekenden. Zolang je maar begrip hebt van je naasten en bovenal voor jezelf
Sommige dagen kan je dat beter hebben dan andere. Gelukkig zijn er ook nog lange rokken. Niet warm en toch bedekt..