Een psychische ziekte is lang niet altijd zichtbaar voor anderen. Sommige mensen lopen jaren met hun problemen rond voordat ze hulp durven te zoeken. Hoe iemand er aan de buitenkant uitziet zegt lang niet altijd iets over hoe het werkelijk met die persoon gaat. Psychische problemen spelen zich af aan de binnenkant en zijn soms onzichtbaar voor de buitenwereld. Het kan heel eenzaam voelen om mentaal in de knoop te zitten, terwijl niemand iets doorheeft. Een eetstoornis is een voorbeeld van een strijd die veelal onzichtbaar gestreden wordt.

Als je een eetstoornis hebt denk je vaak de hele dag aan eten, niet eten, gewicht, calorieën en maaltijden. Aan de buitenkant is dit niet te zien. Op de een of andere manier lukt het je misschien zelfs nog om normaal te eten waar anderen bij zijn en praten over eten doe je eigenlijk zelden. Van binnen is elke hap een gevecht, eten is niet meer vanzelfsprekend. Je weet niet hoe je dit uitgelegd krijgt aan andere mensen, dus zwijg je maar. Het lijkt goed met je te gaan, maar hoe jij werkelijk met eten omgaat wanneer niemand kijkt, weet alleen jij.

Ik weet zelf nog heel goed hoe geïsoleerd ik me voelde terwijl ik een eetstoornis had. Niemand kon iets aan me zien of merkte iets aan me, terwijl ik enorm in de knoop zat met de eetstoornis boulimia nervosa. Ik leek mijn leven goed op orde te hebben, ik deed een studie, had een vriend en een leuke vriendengroep. Ik zag er gezond uit, verzorgde me goed en sprak zo min mogelijk over eten zodat mensen maar niet op me zouden gaan letten.

Behalve de mensen die heel dichtbij me stonden wist niemand hoe mijn relatie met eten er werkelijk uitzag. Niemand vermoedde iets. Aan de ene kant was dat eenzaam, maar aan de andere kant wist ik dat ik het er zo zelf naar gemaakt had. Ik durfde me niet open te stellen naar anderen toe, althans niet hierover. Ik droeg een grote brok schaamte met me mee en was bang om gezichtsverlies te leiden.

Ik weet nog goed dat ik eens vrienden hoorde praten over eetstoornissen naar aanleiding van een metal band die 'Anorexia Nervosa' heet (ja, werkelijk). Er werden toen flink wat grappen gemaakt over anorexia en boulimia in de groep. Sommige waren eigenlijk best grappig en stiekem moest ik er ook wel om lachen. Toch voelde ik me vanbinnen wel super onzeker door wat er gezegd werd. Op zulke momenten woog 'mijn geheim' verschrikkelijk zwaar op mijn schouders. Ik tilde immers de last alleen.

Daar zat ik dan te lachen als een boer met kiespijn, ‘ze moesten eens weten’. Ze zouden van me walgen. Wie wil daar nou mee bevriend zijn?

Aan de ander kant heb ik het ook meegemaakt dat een vriendin haar zorgen over het eetgedrag van iemand anders tegen me uitsprak. Dit was een lieve vriendin die zich zorgen maakte over een geliefde. Ze vond eetstoornissen heel naar en wist niet zo goed wat ze moest doen. Bij nader inzien was dit een goed moment geweest om haar te vertellen dat ik ook een eetstoornis had. Helaas durfde ik dit toen niet en kon ik alleen maar iets uitbrengen in de trant van: "Ja echt heel naar, een eetstoornis".

Doordat ik me niet kwetsbaar op durfde te stellen heb ik ontzettend lang alleen met mijn eetstoornis rondgelopen en duurde het lang voordat ik om hulp durfde te vragen. Veel van mijn geliefden heb ik zelfs pas over mijn eetstoornis verteld toen ik al genezen was. Hier heb ik spijt van. Door mezelf te isoleren heb ik mezelf tekort gedaan en ben ik een hoop steun en hulp uit mijn omgeving misgelopen. De meeste mensen reageerden namelijk ontzettend begripvol toen ik ze eenmaal over mijn eetstoornis vertelde.

Mijn verdriet hield ik verborgen achter torenhoge muren van schaamte, die ik zelf om me heen had gebouwd. Achteraf gezien was dat helemaal niet nodig geweest, er is veel meer begrip onder mensen dan ik had verwacht. Ik vind het ontzettend jammer dat mijn eetstoornis zo lang een grote rol in mijn leven heeft gespeeld, omdat ik bang was van wat 'anderen wel niet van me zouden denken'. Bovendien weet ik nu dat de meeste mensen lang niet overal meer van opkijken. We leven in een tijd van internet en social media en intussen heeft iedereen toch alles al wel eens een keer gehoord?

Ik hoop dat ik jou met deze blog kan motiveren om je schaamte opzij te zetten en uit je isolement te klimmen. Jouw leven is veel te waardevol om overschaduwd te worden door onzichtbaar verdriet. Je zult zien dat het de eerste stap naar een oplossing is.

bron foto

Hoe lang blijf jij nog rondlopen met onzichtbaar verdriet?