''Er zit vast niemand op mij te wachten. Ik ben zo stom. Ik ben zo raar. Zo ingewikkeld, vervelend en onbelangrijk. Misschien ben ik beter af alleen en zijn mensen beter af zonder mij in hun leven. Uiteindelijk zullen ze mij toch laten vallen. Dat weet ik zeker. Leuk is anders, maar ach, ik zou het wel begrijpen, want wie wil mij nou? Tja, niemand dus. Ik ben niet de moeite waard.''

Bron

Misschien herken je deze gedachten. Als je onzeker bent en een laag zelfbeeld hebt, kun je snel de neiging krijgen om zo te denken. Je weerkaatst de negatieve gedachten die jij over jezelf hebt op anderen en gaat ervan uit dat zij precies hetzelfde over jou denken, terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Ik heb deze gedachten al van kleins af aan. Eigenlijk kan ik me geen tijd zonder herinneren. Ze zijn groter en sterker geworden met de jaren en ze lijken haast met mij vergroeid te zijn. Het is moeilijk om er niet in te geloven. Het zijn mijn waarheden geworden.

Op school keek ik vaak vanaf een afstand naar mijn klasgenoten. Door mijn verlegenheid vond ik het moeilijk om me in de groep te mengen. Eén op één contact ging mij beter af en dat is nog steeds het geval. In een groep zal ik eerder zwijgen dan praten. Bovendien voelde ik me niet leuk genoeg, niet lief genoeg, niet mooi genoeg, niet slim genoeg en niet goed genoeg om met mijn klasgenoten mee te doen. Kortom: ik voelde me niet genoeg. Dit gevoel heeft mij nooit verlaten en het idee dat ik me ooit genoeg kan voelen, heb ik haast opgegeven. Ja, haast, want ik houd een beetje hoop.

Vriendschappen aangaan, onderhouden en behouden, is heel lastig met zoveel onzekerheid. Je gaat er constant door twijfelen en je kunt mensen onterecht verwijten maken van dingen waar je zelf van overtuigd bent geraakt, wat ook voor de ander erg vervelend kan zijn. Het heeft mij zelfs contacten gekost. Als ik even geen reactie krijg, denk ik bijvoorbeeld gelijk dat iemand mij zat is, mij haat en niet langer met mij om wil gaan. Al de gedachten worden bevestigd (zie je nou wel, ik had het kunnen weten). Dan word ik boos en verdrietig en vraag ik of ik iets verkeerds heb geschreven, of ik besluit zelf alvast te mailen dat we "niet per se in contact hoeven te blijven hoor." Dan ben ik de ander in ieder geval voor. Misschien komt een afwijzing dan minder hard aan.

Bron

Ik heb meegemaakt dat mensen inderdaad geen contact meer met mij wilden. Bijvoorbeeld doordat ze mijn problemen te heftig vonden of het lastig vonden om ermee om te gaan. Dat kan ik me heel goed voorstellen, maar het heeft mij wel gekwetst en mijn onzekerheid versterkt (''zie je nou wel, niemand zit op mij te wachten''). Het is zelfs een keer gebeurd via een sms'je, nadat ik met mensen had afgesproken. Ik kreeg te horen dat ze vonden dat ik te negatief in het leven stond en dat ze daar niet door beïnvloed wensten te raken. Dit heeft mij veel pijn gedaan. Niet alleen de woorden, maar ook de lullige manier waarop het gebeurde. Gelukkig heb ik ook ervaren dat het tegendeel van mijn gedachten werd bewezen en mensen nog wel contact met mij wilden.

Vaak is het echter toch gestopt na verloop van tijd. Bijvoorbeeld doordat het verwaterde, doordat de klik er niet was of doordat het mij of de ander te veel moeite kostte om het contact te onderhouden. Soms zit een contact niet goed en weet je diep in je hart dat het beter is om het te verbreken. Ik ben te lang in een contact gebleven dat helemaal niet goed zat en daar heb ik veel spijt van. Het maakte me kapot van binnen, en toch hield ik vast, omdat ik bang was dat ik anders niemand had. De persoon verbood mij contacten met andere mensen en ik werd erg afhankelijk. Ik heb hiervan geleerd. Ik weet nu dat het belangrijk is om voor mijzelf op te komen en niet uit eenzaamheid, uit minderwaardigheidsgevoelens of angst in een contact te blijven. Het moet goed zitten. Het moet klikken.

Ik heb niet veel sociale contacten. Dat is nooit zo geweest en het is ook niet wat ik wil. Ik ben van mening dat je beter twee goede vrienden kunt hebben waarmee je alles kunt delen en die je nemen zoals je bent, dan tien oppervlakkige contacten. Ik wil vaak alleen zijn en door de onzekerheid bezorgt sociaal contact mij veel spanning en angst, maar ik vind het fijn om zo nu en dan met iemand af te spreken en dat heb ik ook echt nodig. Het is niet goed om te veel alleen te zijn. De constante invulgedachten zijn vermoeiend, ik ben altijd bang om iets verkeerd te doen, om iemand pijn te doen of pijn gedaan te worden en door mijn laag zelfbeeld, denk ik vaak dat ik geen vriendschappen en gezelligheid verdien. Daar probeer ik tegenin te gaan door wel contacten aan te gaan, al doe ik dat nog het meest 'veilig' achter de pc.

Bron

Heb jij veel sociale contacten?