Ongemakkelijk bij onbekenden

 

Vanavond moet ik naar een verjaardag van mijn beste vriendin. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik zie er als een berg tegenop. Er komen allemaal mensen die ik niet ken. Die gedachte maakt me bang. Wat als ze iets aan me zullen vragen en ik daar geen antwoord op weet? Of wat nou als juist niemand tegen mij wil praten en ik daar maar alleen sta? Wat zullen ze wel niet van mij vinden? Ik voel me zo ongemakkelijk bij onbekenden...

Een vriendin van mij vroeg me een keer mee naar een festival. Zij bezoekt regelmatig festivals met andere vrienden en ze is er altijd heel enthousiast over. Dat wilde ik ook wel een keer meemaken! Ze vertelde dat we met een grote groep uit ons dorp zouden gaan. Meteen daalde mijn enthousiasme. Wat nou als die mensen niet tegen mij zouden willen praten? Die vriendin kende al die mensen wel. Ze legt makkelijk contact en praat met iedereen. Ik voel me vaak zo'n aanhangsel. Ik leg niet zo makkelijk contact. Ik durf niet met iedereen te praten. Ik heb helemaal geen zin meer in dat festival.

ik voel me ongemakkelijk bij onbekenden

Ik ben bang dat andere mensen iets over mij zullen vinden. Ik wil graag geaccepteerd worden, maar ik ben bang dat ik dat bij voorbaat al niet word. Ik ben bang dat mensen mij stom en saai vinden. Tegelijkertijd vind ik het ook weer stom van mezelf dat ik niks durf te zeggen, want dan zullen ze me vast al helemaal raar en saai vinden. Ik word er zo gek van.

Mensen met een sociale fobie voelen zich ongemakkelijk als ze zich geobserveerd voelen. Je ervaart vaak een angst voor een sociale situatie die in werkelijkheid helemaal niet zo bedreigend is. Bijvoorbeeld op een verjaardag, in een klas of op een feest. Je bent dan bang om af te gaan of bekeken te worden. Deze angst kan je hele leven achtervolgen, want je wordt een ster in het verbergen hiervan. Ik vermijd veel sociale situaties. Deze situaties rationaliseren is makkelijk. Ik zeg gewoon dat ik niet van feestjes houd of dat spreken in het openbaar niet zo mijn ding is.

Ik weet dat het alleen maar erger wordt als ik zulke situaties blijf vermijden. Als ik eenmaal een verjaardag heb afgezegd, dan geeft mij dat op dat moment wel enorm veel rust. Maar zodra de volgende spannende, sociale situatie er weer aankomt, raak ik weer lichtelijk in paniek. Ik wil wel graag naar die verjaardag of naar dat feestje, maar ik durf het gewoon echt niet. De drempel om deze keer wel gewoon te gaan, wordt alleen maar hoger. Dus zeg ik de afspraak maar weer af, want dat geeft mij tijdelijke rust.

Vriendinnen van mij kunnen zich nooit zo goed in mij verplaatsen. 'Doe niet zo moeilijk,' zeggen ze dan. ‘Mensen zullen je echt niet stom ofzo vinden hoor. Je moet gewoon gezellig mee kletsen.' Ja, dat is voor mij makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet wel dat ik niet zo moeilijk moet doen en dat mijn angst niet terecht is, maar toch heb ik het gevoel dat ik er niks aan kan doen. Ik voel me onbegrepen. Ik heb ook het idee dat het inderdaad makkelijker is als je er gewoon goed uitziet. Mensen praten dan toch sneller tegen je. Ik vind mezelf niet leuk of mooi dus ik heb ook het idee dat mensen alleen daarom al niet met mij willen praten en een negatieve mening hebben.

Mensen die mij kennen, weten hoe ik ben. Ik voel me bij deze mensen op mijn gemak en kan mezelf zijn. Natuurlijk waren dat voor mij eerst ook onbekenden, maar ik heb hen ontmoet op een plek waar het niet zo druk was en waar ik minder het gevoel had dat er heel veel ogen op mij gericht zouden zijn. Voor mij zijn zulke situaties veel prettiger dan drukke situaties met veel mensen.

Een sociale fobie kan dus heel kwellend zijn voor iemand. Er zit een hoop verborgen leed achter. Ik voelde me bijvoorbeeld vaak eenzaam, omdat voor mijn gevoel iedereen om mij heen leuke dingen met elkaar deed, behalve ik. Op school voelde ik me altijd het buitenbeentje. Ik hield mijn wereldje heel klein, omdat dat veilig was. Tegelijkertijd baalde ik gigantisch van mezelf waardoor mijn gevoel van eigenwaarde nog slechter werd.

ik voel me ongemakkelijk bij onbekenden

Contact met anderen en je daar vrij in voelen en bewegen, lijkt misschien heel vanzelfsprekend, maar dat is het voor veel mensen niet. Ik ben hier niet de enige in. De meeste mensen leren van jongs af aan al hoe zij contact met andere mensen kunnen maken. Ouders spelen hier een belangrijke rol in. Zijn zij sociale mensen en word je als kind al veel geconfronteerd met vreemden, dan zal het je makkelijker afgaan in je volwassen leven.

Helaas heb ik dat geluk niet zo gehad waardoor ik nooit echt op een natuurlijke manier dit heb kunnen leren. Ik heb hulp gezocht bij het om leren gaan met mijn sociale fobie. Ik krijg nu cognitieve gedragstherapie. Verder zal ik mezelf vooral moeten trainen. Dat betekent juist doen wat ik eng vind en op die manier mijn angsten aangaan. Alleen dan kom ik erachter dat mijn angsten vaak echt niet terecht zijn. Het is niet makkelijk, maar langzaam gaat het wel iets beter.

Wat helpt jou bij deze angst?

Fotografie: Romain Toornier

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Phoebe - Maandag 18 juni 2018 11:29
Dit is letterlijk precies hoe ik mij voel in sociale situaties. Vooral als de groep wat groter is. Ik durf ook nooit ergens heen als ik weet dat ik niemand of bijna niemand ken daar. Als ik er echt niet onderuit kan, hoop ik altijd dat ik word geadopteerd door een extrovert. Haha ;)
Lotte - Maandag 18 juni 2018 11:32
Goh, je lijkt wel een kloon van mij :p Ik herken alles wat hier staat!
xdiedev - Maandag 18 juni 2018 14:00
Herkenbaar!
M - Maandag 18 juni 2018 16:47
Dit is zooo herkenbaar, ik voel me precies zo in sociale situaties. En indd, in kleine groepjes is de angst aanzienlijk kleiner dan in grote groepen.
D - Maandag 18 juni 2018 19:17
Idd. ook van huis-uit niet meegekregen. Ik voelde dat mijn ouders angst hadden voor sociale situaties buitenshuis, omdat ze bijna nooit buitenshuis kwamen in verband met veel thuis zijn door werken op de boerderij. Thuis mochten we vaak ook niet praten over onszelf en/of gezellig doen. Het leek wel een taboe; alleen met 'zakelijk' praten kreeg je 'contact'. De 'buitenwereld verwacht(te) juist het tegenovergestelde. Gezelligheid en vooral over of vanuit jezelf vertellen, grapjes maken. Zo kreeg ik angst voor gezelligheid en sociale angst, want anderen hadden in mijn beleving al zoveel ervaring daarin en een 'voorsprong'. Het is altijd maar weer een soort van toneelstukje wat ik nu opvoer, ook al kan het best 'gezellig' zijn; het is vooral een me steeds op z'n best mogelijke manier UIT de situatie werken. Nadien ben ik er bijna altijd weer bozig over, omdat het me zoveel energie heeft gekost. Is het of was het dan wel ECHT gezellig.. nee, voor mij niet. Ik weet niet hoe ik het op kan lossen. Ik relativeer, maar het wordt niet beter eigenlijk.
s - Dinsdag 19 juni 2018 22:24
Hm zou het komen doordat we allebei op een boerderij opgroeiden? Ik herken echt exact dat wat je schrijft!! Ik woon ook op n boerderij compleet afgelegen van de "bewoond" wereld. Alles moet hier met de auto/ov. Dus veel contacten hebben we niet. Maar als je dan eens sociaal moet doen kan ik daar 2 weken later (en ook minstens 2 weken van tevoren) nog mee bezig zijn...
Maar het is gek want mn collega's vinden me supersociaal en komen minstens 1x per dag langs voor een praatje...Daar heb ik dan weer totaal geen moeite mee...maar een verjaardag of een avondje uit.....drama!
D - Donderdag 21 juni 2018 08:54
Idd. een verjaardag een drama, ook weken van slag erdoor, wil bij iedere verjaardag weer zeggen, ik ga NOOIT meer naar een verjaardag, maar dan zou ik bijna nooit meer familie zien. Dank je wel. 'Andersom' schijnt het ook voor te komen. Kinderen in een stad die (ook) van hun ouders niet veel naar buiten mogen en met andere kinderen spelen ed. overkomen soms precies het zelfde, hoe tegenstrijdig in een stad. Er zijn ook kinderen op boerderijen met een rijk sociaal leven, ook die afgelegen wonen. Maar dank je wel dat je het herkend. Het heeft ook met eetstoornis te maken vooral. Sociaal niet verder ontwikkelt en niet kunnen durven vertellen in 'chronologische' volgorde wat je zoal gedaan hebt ed. als je je eetstoornis moet verbergenen zit ik altijd in stress. Wat blijft er ook nog over om over te vertellen, dat voelt dan als toneelspel en fake en voelt zo rot, ook tegenover mijn neefjes en nichtje.
alwaysreading - Dinsdag 19 juni 2018 10:51
Dit is heel herkenbaar helaas. Ik vind het lastig om mijn sociale angst de baas te zijn. Ik zeg ook vaak sociale dingen af, terwijl ik eigenlijk juist wél graag iets wil ondernemen en nieuwe mensen wil leren kennen, maar het gewoon niet durf.
Anoniempjee - Vrijdag 23 november 2018 00:29
Erg herkenbaar, ben net uitgenodigd voor een feestje maar ken er vgm maar 3 van de zoveel, en wil wel gaan maar durf het echt niet. Baal hier wel van, want ik voel mij al vaak eenzaam maar de angst is nog gewoon te groot.
S - Donderdag 10 november 2022 23:34
Zoooo herkenbaar, echt alles :)))
Xd - Woensdag 12 juli 2023 06:48
Zo erg herkenbaar! Maar ik heb nu wel een vraagje aan je, ben je nu vanaf? Nu dat je cognitieve gedragstherapie krijgt.