Wat als je ziek bent, lichamelijk of psychisch, maar het niet aan de buitenkant zichtbaar is? Wat als je er eigenlijk nog best goed uitziet, ondanks de pijn en het verdriet? Wat als niemand je serieus neemt, omdat je eigenlijk nog best goed vooruit komt in het dagelijks leven? Een eetstoornis is lang niet altijd zichtbaar, maar de strijd is levensecht en verschrikkelijk hard. Nog veel harder kan echter het oordeel van andere mensen zijn, als je er niet uitziet alsof je op sterven na dood bent. Hoe wapen je jezelf dan tegen onbegrip en onkunde? Hoe vraag je dan toch om hulp?

Jarenlang heb ik geleden aan de eetstoornis boulimia nervosa. Ik had last van eetbuien, compenseerde die vervolgens en lijnde streng in een poging om af te vallen. Het was er langzaam ingeslopen, zonder dat ik het doorhad. Ik leek er geen grip op te hebben en het ging van kwaad tot erger. Toen ik als tiener begon te rommelen met eten, durfde ik mezelf niet serieus te nemen. Ik durfde niet te praten over mijn eetprobleem, al nam het stilletjes aan mijn hele leven over. Niemand zag aan mij dat ik het moeilijk had en een ware psychische ziekte ontwikkelde.

Uit angst voor onbegrip en kritiek hield ik mijn mond stijf dicht. In de vroege jaren van mijn eetstoornis raakte ik langzaam geobsedeerd door lijnen en diëten. Wanneer ik hier met iemand over sprak werd het weggelachen: "Ach jij, afvallen? Dik? Je ziet er toch goed uit? Nu ben je wel aan het vissen naar complimentjes hoor. Als jij je al dik voelt, hoe moet ik me dan wel niet voelen?" Ik heb altijd een gezond gewicht gehad en objectief gezien was ik redelijk slank. Zo voelde het voor mij alleen niet. Mijn lichaam voelde als te veel.

Toen ik een eetstoornis aan het ontwikkelen was, heb ik een aantal slechte ervaringen gehad met praten over en het uitspreken van mijn gedachten. De kritiek die ik destijds kreeg kwam hard aan. Mijn zelfbeeld was namelijk al laag en zelfvertrouwen om voor mezelf op te komen had ik niet. Het resultaat: Ik voelde me een aansteller en besloot onbewust om dan maar te zwijgen en de schijn op te houden. Hierdoor kreeg mijn eetstoornis vrij spel.

Het heeft ongelofelijk lang geduurd voordat ik weer durfde te praten, veel te lang. Pas toen het echt niet meer ging en ik helemaal aan mijn end was kwam er geluid uit. Vanaf dat moment was het een lange weg terug naar huis. Ik had het veel te ver laten komen.

Ik vind het verschrikkelijk verdrietig dat ik zo lang zo eenzaam ben geweest. Moederziel alleen met mijn eetstoornis. Als ik terug kon gaan in de tijd, zou ik me niets van de mening van andere mensen hebben aangetrokken. Dan had ik hen aangesproken op hun onbegrip en onkunde. Had ik uitgelegd, dat dit geen puberaal gedrag was, maar een echte oorlog in mijn hoofd. Als ik terug kon gaan in de tijd, had ik mezelf serieus durven nemen. Had ik bij de eerste tekenen gezocht naar professionele hulp. Had ik niet zo lang geleden in stilte.

Helaas kan ik niet teruggaan in de tijd. Het enige wat ik nu kan doen is mijn ervaringen delen, zodat iemand anders daar misschien nog wat aan heeft. Als jij te maken hebt met onbegrip in jouw omgeving, laat je dan vooral niet kisten. Niemand mag jouw problemen in de wind slaan, zeker jijzelf niet!

♥ Aanspreken
Als iemand een botte of misplaatste opmerking maakt mag je die persoon daar best eens op aanspreken. Misschien heeft iemand helemaal niet door wat zijn of haar uitspraak met jou doet. Iemand anders kan niet in jouw hoofd kijken en heeft misschien niet door dat hij of zij de situatie er zo niet beter op maakt. Mensen bedoelen het vaak niet kwaad, maar spreken vaak voordat ze denken.

♥ Uitleggen
Als uit iemands reactie blijkt, dat diegene het echt niet begrijpt. Laat je dan niet uit het veld slaan, maar probeer het eens uit te leggen. Je hoeft jezelf niet te verdedigen, maar je kan bijvoorbeeld op een rustige manier peilen wat die persoon wél van eetstoornissen weet door ernaar te vragen. Als jij bereidheid toont om het een en ander toe te lichten heb je kans dat de ander zich ook vrij voelt om vragen te stellen. Probeer op een eerlijke manier met elkaar in gesprek te gaan over hoe je je voelt. Als jij jezelfs serieus neemt, zijn anderen ook sneller geneigd om dat te doen.

Eet eetstoornis is voor veel mensen ontzettend lastig om te begrijpen. Toen ik zelf een eetstoornis had, begreep ik het niet eens helemaal. Het heeft me destijds ontzettend goed geholpen om in mijn achterhoofd te houden dat de mensen in mijn omgeving daar ook niet per se iets aan konden doen. De mensen om mij heen waren nog nooit in aanraking gekomen met eetstoornissen en hadden er zelf geen, hoe konden ze het dan ook begrijpen? Ze wisten er gewoon niets vanaf. Als je dan uitlegt hoe het zit, zullen ze het misschien nog niet helemaal begrijpen, maar kunnen ze er wel beter begrip voor opbrengen.

♥ Blijven praten
Juist als je eetstoornis niet (meer) zichtbaar is, is het belangrijk dat je blijft communiceren. Iemand anders kan helaas geen gedachten lezen en zal misschien onterecht concluderen dat het goed met je gaat. De enige gezonde manier om duidelijk te maken hoe het werkelijk met je gaat, is door te praten. Blijf aangeven waar je tegenaan loopt en laat je steunen waar nodig.

Stop niet met praten, die fout heb ik gemaakt en daar wil ik je graag voor behoeden, als het even kan. Het hebben van een eetstoornis is al eenzaam en pijnlijk genoeg, je hoeft er dan niet ook nog eens alleen doorheen te gaan. Blijf praten zodat je samen aan een oplossing kan werken en laat het niet op zijn beloop.

♥ Professionele hulp
Als je er gezond uitziet of niemand in je omgeving het echt lijkt te begrijpen, heb je evengoed recht op professionele hulp als ieder ander. Je mag altijd naar de huisarts gaan om eens te bespreken wat je dwars zit, hoe groot of klein je probleem ook is, je verdient altijd hulp. Zelf heb ik lang gedacht dat het allemaal wel meeviel bij mij omdat je aan de buitenkant niet kon zien dat ik een eetstoornis had. Ik dacht dat ik het zelf wel op kon lossen, maar niets bleek minder waar. Pas toen ik hulp ben gaan zoeken heb aan mijn problemen kunnen werken.

♥ Kiezen voor jezelf
Ook al begrijpt niemand je of wordt er aan je getwijfeld, je mag altijd kiezen voor jezelf. Je hoeft jezelf namelijk voor niemand te bewijzen en je hoeft zeker niet aan jezelf te twijfelen als het om de ernst van je problemen gaat. Ook al zit het in je hoofd en ziet niemand het, het is er wél en het is écht. Als het jou belemmert, is dat al erg genoeg. Durf jezelf serieus te nemen!

Bron foto: pexels

Loop jij wel eens tegen onbegrip aan?