Oh, wat had ik een honger! Maar dan geen trek hè… Maar echte honger. Zo’n honger waarvan ik als kind dacht “Als ik nu niet eet, val ik flauw”, maar dan nog eens zo erg. En opeens, ging die honger over. Ja, na een flesje water of een kop koffie drinken, gewoon negeren. Want “honger is een emotie”, werd me wel eens verteld. Onzin. Wanneer je honger hebt, vertelt je lichaam je dat je moet eten. Waarom ik het deed? Ik zie eruit als een model, terwijl ik geen model ben en die ambitie ook niet heb. Leek me veel te saai, constant poseren voor foto’s, een dicht geplamuurd gezicht, 100 x omkleden op een dag... Nee, ik heb een topbaan. Ik ben een echte carrièrevrouw en mijn eigen succesvolle bedrijf.

Waarom deed ik het? Aandacht misschien. Ik denk dat het daar wel mee startte toen mijn relatie over was. Dit moet de trigger zijn geweest. Om een nieuwe man te kunnen verleiden met mijn lichaam. Alsof ik dat al niet had. Oh want wees gerust, voor mijn uiterlijk moest ik het niet doen. Misschien had ik altijd een klein vetrandje op mijn buik, maar dat was ook alles. En ik was ook niet van plan om met Jan en alleman naar bed te gaan. Nee, dat soort aandacht was het niet. Ik wilde eigenlijk gewoon medelijden. Want toen die relatie klaar was, deed ik alsof alles gewoon oké met me was, terwijl ik me doodongelukkig voelde. Als ik dan een beetje zou afvallen, zouden mensen misschien zien dat het niet zo goed met me ging... Maar ondertussen moest ik wel de mooiste blijven.

Uiteindelijk sloeg dat over in controle. Ik hoefde immers met niemand meer te overleggen wat we aten. Ik mocht dat zelf beslissen. Ook dat vetrandje zou ik er wel af kunnen krijgen door wat te gaan sporten. Gezond eten werd mijn eerste obsessie. Ik struinde de winkel af om alle verpakkingen te lezen. Ik ben slim en sla snel dingen op, dus mijn hersens werden een lopende computer om te berekenen hoeveel vetten, suikers en overbodige voedingsmiddelen er in iets zaten. Daarbij sportte ik veel.

Ik kreeg weer een relatie. Ja hoor, deed alsof er niets aan de hand was en mijn vriend vond me prachtig. Wel wat mager ja, maar ja, zo ben je nu eenmaal. Ja, ik ben altijd zo geweest, loog ik hem voor. Twee jaar lang woonden we apart van elkaar en toen gingen we samenwonen. Oei. Die controle. Die moest ik loslaten. Of ja, verzwijgen eigenlijk. Want wees gerust, ik telde stiekem alle calorietjes nog wel op. Mijn vriend mocht natuurlijk niet weten dat ik eigenlijk een beetje gek was. Poeh, dat brak wel op na een tijdje. Ik werd chagrijniger, kreeg woede aanvallen. Ten onrechte natuurlijk.

Oh ja, daarbij sukkelde ik ook al zo’n 3 jaar met mijn menstruatie. En als er ooit een kinderwens zou zijn moest dit toch wel goedkomen. Shit. Ik moest dus wel aankomen. Maar misschien, heel misschien, was er nog een andere reden dat ik niet menstrueerde (ja tuurlijk…). Dus ik ging naar de huisarts, gynaecoloog en liet alles testen. Kerngezond. Alleen wat aan de magere kant. Verdorie. Nu is het ook nog eens medisch bevestigd. Dat ik iets psychisch zou hebben kan ik natuurlijk goed verbloemen. Ik weet wel wat ze willen horen en ik wil ook niet gek zijn.

Ik weet wel dat ik hulp nodig heb als ik wil veranderen. Als ik mijn leven terug wil. Als ik weer wil zijn wie ik was. Als ik een gelukkige toekomst wil.

Het is tijd om aan mezelf te gaan werken. Daarom heb ik het gedeeld. Met mijn vriend, met mijn ouders en mijn beste vriendinnen. Die hadden heus wel gezien dat dit speelde. Grappig dat ik dacht dat ze me gek vonden, ze vonden het juist gek dat ik niets zei. Nu krijg ik ineens zoveel steun. Dat sterkt me in het herstel. Ik ben er nog niet hoor, maar het komt goed. Dat moet. En nee, ik start niet meer morgen, na de zomer of volgend jaar. Het is nu tijd. De hoogste tijd. Ook voor jou.

Fotografie: pexels