Lange tijd heb ik geworsteld met boulimia. Het was een helse tijd voor mij vol geheimen en daardoor eenzame gevoelens. Ik voelde me soms erg alleen, ondanks dat ik een fijne familie, veel vrienden en zelfs een hele lieve vriend had. Dit was erg lastig, maar het werd nog lastiger toen mijn vriend in een depressie terecht kwam. Onze relatie kwam plotseling flink onder druk te staan.

Wanneer je een eetstoornis hebt kan je erg alleen voelen, al ben je omringd door veel lieve mensen. Je voelt je onbegrepen en hebt veel geheimen. Hierdoor lijd je een soort dubbelleven. Een leven waar niemand van mag weten. Een wereld waar jij alleen in rond lijkt te dwalen. Op de goede dagen kon ik me ook echt wel goed voelen, maar vaak was de wereld om mij heen een grote waas.

Mijn vriend en ik woonden niet samen, maar ik kwam regelmatig bij hem op bezoek. Zeker in het begin van onze relatie was het mijn veilige haven. Een plek waar ik niet zelf hoefde na te denken over wat ik at en een plek waar ik onmogelijk eetbuien kon hebben. Ook was het een plek waar altijd iemand op me zat te wachten die van me hield. Als ik daar was leek alles zo zorgeloos, maar eenmaal onderweg naar huis kwam de eetstoornis weer keihard op de deur bonken. "Zo makkelijk ben je niet van me af!"

De eetstoornis wist zich ook in mijn relatie een weg te banen. Naarmate ik me steeds comfortabeler ging voelen bij m'n vriend durfde ik daar ook steeds meer te eten. Mijn eetstoornis was het hier niet mee eens en liet de zak chips die we samen voor de tv aten voelen als een eetbui. Een subjectieve eetbui misschien, maar de paniek die ontstond was enorm groot. Mijn veilige haven was niet veilig meer en mijn eetstoornis begon steeds meer terrein te winnen.

Af en toe had ik zelfs een eetbui onderweg naar hem toe. Bij het tankstation kocht ik eten dat ik onderweg op at, om vervolgens daar met een verschrikkelijk gevoel op de bank te zitten. Ik kon nu niet compenseren. Shit, waarom doe ik dit toch?! Toch wist ik het goed verborgen te houden. Misschien was ik soms wat chagrijnig, maar van mijn eetstoornis hoefde hij echt niet te weten! Hij zou me vast vies vinden als hij wist dat ik regelmatig overgaf. Wie wil er nou zoenen met iemand die dagelijks overgeeft? Dus ik bleef alleen, alleen met mijn geheim.

Ik dacht het zo wel vol te kunnen houden. Mijn vriend had immers niks door. Toch merkte ik dat er iets niet lekker liep in onze relatie. Mijn vriend werd stiller, chagrijniger, kon maar moeilijk z'n bed uitkomen en wilde geen leuke dingen meer doen. We kregen steeds vaker ruzie om de kleinste dingen en ik voelde me vaak gekwetst. Kwam dit nu door mij? Hij moet wel iets doorhebben van m'n eetstoornis. Of zou hij me gewoon dik en lelijk vinden? Misschien ontdekt hij eindelijk dat ik helemaal geen leuk persoon ben.

Later bleek dat mijn vriend, los van wat er met mij aan de hand was, zelf in een heftige depressie terecht was gekomen. Hij heeft veel mee moeten maken in zijn jeugd en was erg onzeker. Dit was mij eerder nooit echt aan hem opgevallen, maar alle kwartjes vielen ineens op z'n plek. Hij hield wel van me, maar vond vanwege zijn lage zelfbeeld niet dat hij een relatie met mij verdiende. Aan de andere kant kon hij ook geen afstand van me nemen. Hierdoor ontstond een hoop frictie in onze relatie. We zaten beiden niet lekker in ons vel, maar durfden ons er ook niet over uit te spreken.

Wanneer je zelf een eetstoornis hebt is het enorm lastig als je vriend (of een ander persoon die dicht bij je staat) ook met psychische problemen worstelt. We waren beide niet eerlijk naar elkaar hierin en gingen daardoor erg aan onszelf twijfelen. Hierdoor kwam onze relatie onder druk te staan, waardoor we zelfs nog meer aan elkaar gingen twijfelen. We zaten in een vicieuze cirkel. Echter was het ook niet direct opgelost nu alle kaarten op tafel lagen.

We hielden onwijs veel van elkaar en wilden er ook graag voor elkaar zijn. Misschien wilden we er nog wel liever voor elkaar zijn dan dat we er voor onszelf wilde zijn. Ik maakte me veel zorgen over mijn vriend en probeerde hem uit alle macht te helpen om hier weer bovenop te komen. Vaak zorgde dit voor irritaties aan zijn kant, want het was namelijk "niet zo simpel!" Nee, dat hoef je mij niet te vertellen, maar ik doe toch ook m'n best?! Ik kon dan best weleens kwaad terug worden en voelde me verongelijkt. 

Wanneer iets voor mij goed werkte ging ik er ook vanuit dat iets voor hem precies zo zou werken, maar vaak was hij helemaal niet zo gemotiveerd om iets aan zijn situatie te veranderen. Het leek hem niet te boeien. Ik was zo veel bezig met zijn herstel, maar helaas liep dat allemaal niet zoals ik hoopte. We hielden van elkaar, maar waren tegelijkertijd vaak boos op elkaar. Ik maakte me zorgen om hem en om onze relatie. Hij had het gevoel dat ik aan hem aan het trekken was en onze ruzies maakte ook mijn situatie er niet beter op. Ik voelde me onzeker, hij voelde zich onzeker en het resultaat was een hoop spreekwoordelijk geduw en getrek.

Herstellen van een eetstoornis: Niet alleen doen, wel zelf doen. Het geldt misschien niet alleen voor eetstoornissen, maar ook voor een hoop andere dingen. Zo ook voor de depressie van mijn vriend. Ik zou hem kunnen bijstaan zo goed en kwaad als dat ging, maar uiteindelijk was hij degene die zelf uit dat diepe dal moest zien te kruipen. Hetzelfde gold voor mij. We konden ons heel stevig vasthouden aan onze relatie, maar hoe harder we knepen, hoe meer we kapot leken te maken. Deze situatie was voor niemand goed. We waren als een soort vergif voor elkaar.

Uiteindelijk is deze relatie uitgegaan. Dit was onwijs pijnlijk, maar tegelijkertijd heel goed. Voor ons beide is dit echt een eye-opener geweest, al hadden we dat aan het begin niet meteen door. Plotseling leek hij zich te realiseren wat hij aan het doen was met z'n leven. Hij had me weggeduwd en de boel de boel gelaten. Geen werk, geen vrienden, geen school, geen leven. Hij besloot dat het niet langer zo kon. Ging in therapie, ging op reis, bouwde nieuwe vriendschappen op en begon een nieuw leven. Een nieuw leven zonder mij, maar wel een gelukkig leven.

We spreken elkaar nog af en toe en het gaat met ons beide erg goed. Soms vraag ik me af hoe het had kunnen zijn als we elkaar meer tijd en ruimte hadden gegeven. Als ik eerlijker was geweest, als hij eerlijker was geweest. Als we misschien wat ouder waren geweest. Maar de dingen zijn niet altijd zo simpel. Soms betekent houden van dat je iemand moet loslaten en ik ben blij dat we dat hebben kunnen doen.

Terugkijkend op die tijd heb ik er uiteindelijk onwijs veel van mogen leren en die lessen zou ik graag met jullie willen delen. Wees eerlijk over je situatie en je gevoelens, wanneer iemand van je houdt zal hij of zij deze accepteren, ook als het niet meer gaat. Kwetsbaarheid is eng, maar het brengt jullie alleen maar dichter bij elkaar. Geheimen maken zo veel meer stuk dan je eigenlijk zou willen. Het hebben van een psychische stoornis is niet makkelijk. Geef elkaar de tijd en de ruimte. Steun elkaar, maar wordt niet boos als het voor de ander even te moeilijk is. 

Ik hield zo vast aan deze relatie, omdat ik dacht dat ik er beter van zou worden. Ik dacht dat hij mij kon helpen om de eetstoornis de baas te zijn. Ik verlangde naar de veilige plek die deze relatie in het begin voor mij was geweest. Het MOEST beter met hem gaan, beter met ons gaan. De grenzen tussen haat en liefde lijken soms te verdwijnen als de gemoederen hoog oplopen, maar dat betekent niet dat die liefde niet bestaat. Bespreek het in therapie, praat erover met elkaar en met je vrienden. Omschrijf hoe je je voelt, al heb je er soms geen woorden voor en soms…

Soms moet je elkaar even de ruimte geven, zodat jullie op een later moment, als je voor de volle 100% voor jezelf kan gaan, ook weer voor de volle 100% voor elkaar kan gaan. Of, voor iemand anders. :-)

♥

Bron fotos: Pexels