Een paar jaar geleden ben ik ruim twee weken opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ik werd op vrijdag opgenomen terwijl ik zaterdag eigenlijk naar Rome zou gaan met mijn klas. Echter was ik zo ziek dat mijn arts het nodig vond om mij op te nemen. De artsen wisten alleen niet wat ik had, waardoor die twee weken ook het begin werden van mijn tijd in de medische molen. Ik was al een lange tijd erg moe, viel af, dronk absurd veel water, was erg bleek en had constant buikpijn. Ik kon steeds minder doen en voelde me de hele tijd erg opgejaagd.

Die klachten leken heel erg op wat had toen ik pfeiffer had en daardoor was ik erg bang dat het teruggekomen was. Ik heb het jaar dat ik pfeiffer had zo weinig kunnen doen dat ik dat echt niet nog een keer wilde meemaken. Een gesprek met de arts haalde die angst bij mij weg, omdat het niet mogelijk was dat het ineens terug zou komen, maar de vraag bleef wat er nu dan wel aan de hand was. Dat was het moment dat ik werd doorgestuurd naar de kinderarts en ook het moment waarop alles begon. De kinderarts zag dat er iets aan de hand was en begon met onderzoeken. Het enige probleem wat ze vonden, was een probleem met mijn darmen.

Ik kreeg daar uiteindelijk laxeermiddelen voor voorgeschreven en fysiotherapie. Op het moment dat ze merkten dat beide niet werkten en ik ook op de laatste test negatief scoorde, hebben ze een compleet bloedbeeld afgenomen. Daaruit kwam dat mijn schildklier te snel werkt. Eindelijk had ik een verklaring, maar op dat moment begon de ellende die uiteindelijk resulteerde in een eetstoornis.

Op het moment dat ik werd opgenomen, was mijn dosis laxeermiddelen ontzettend verhoogd. Het werkte echter niet; mijn buik deed gewoon niet wat die moest doen. Wat ze ook probeerden en mij voorschreven, niks werkte. Tijdens mijn opname merkte ik dat sommige verpleegkundigen, maar ook artsen mij niet serieus namen. Elke avond las ik mijn dossier door en daar zag ik dingen staan zoals: ‘Jasmijn gaf haar buikpijn een 9, maar ik zag haar 10 minuten later gewoon weer rondlopen in de kamer’, ‘Ik vind het heel lastig om te bepalen of het waar is wat zij zegt’. Ik werd door dat soort dingen heel erg onzeker en wilde eigenlijk naar huis gaan. Ik mocht dat echter niet. Ik vond het daarom ook erg lastig om te bepalen wat er nou aan de hand was. Aan de ene kant geloofden de verpleegkundigen niet dat het ernstig was, maar aan de andere kant mocht ik niet gaan.

In die periode werd bij mij het zaadje geplant wat na ontslag snel zou uitgroeien tot een echte eetstoornis. Ik was veel afgevallen in die tijd. Ik kreeg daar veel goede reacties op, maar ik kreeg daar ook reacties op die mij erg onzeker maakten. Mensen zeiden dan: ‘Wat goed, eindelijk ben je afgevallen, je bent veel mooier zo’, ‘Heb jij het licht gezien?’ en ‘Als ik je nu zo zie was je eigenlijk best dik hè’. Dat terwijl ik op beide momenten een gezond gewicht had. Ik begon daardoor aan mijzelf en aan mijn zelfbeeld te twijfelen. Hoe kon het dat die mensen mij als dik zagen terwijl ik mijzelf best dun vond? Ik werd daardoor nog bewuster van wat ik at en woog. In het ziekenhuis moest ik mij elke dag wegen en ik zag gedurende die twee weken mijn gewicht steeds meer omhoog klimmen. Ik raakte daardoor erg in paniek.

Het bereikte het hoogtepunt toen er bij de laatste test voor mijn schildklier niks uitkwam. Ik, maar zeker ook de artsen, waren radeloos. Zij waren zo radeloos dat ze mij ging beschuldigen van dingen waarvan ik niet eens wist dat ze mogelijk waren. Ze vroeg of ik de medicatie van mijn moeder misbruikte om af te vallen. Ik wist niet eens dat het kon en had het nooit gedaan. Ik heb toen ook gezegd dat ik het nooit heb gebruikt. De arts geloofde het echter niet, omdat dit voor haar de enige optie was die mogelijk was. Ik ben toen verwezen naar een psycholoog om dit volledig uit te sluiten. Op het moment dat ik dat hoorde was ik radeloos en heel erg boos. Waarom wist niemand wat er mij was en waarom geloofde niemand mij?

Tijdens mijn periode in het ziekenhuis heb ik een paar keer een consult gehad met de psycholoog. In het begin was ik erg boos en verontwaardigd, maar op een gegeven moment zag zij ook in dat ik gewoon de waarheid sprak. Zij heeft er uiteindelijk ook voor gezorgd dat de artsen op zoek gingen naar een andere verklaring. Ik ben toen terecht gekomen bij het academisch ziekenhuis. Ik heb daar enkele onderzoeken gehad en zij zijn er uiteindelijk achter gekomen wat het zou kunnen zijn, maar toen waren we al 1,5 jaar verder. Op het moment dat zij hun hypothese wilden onderzoeken, was mijn schildklier echter weer normaal. 

Door deze ervaringen en de stress van de naderende eindexamens kon ik mijn eetprobleem niet meer in de hand houden. Ik was geobsedeerd door wat ik at, wat ik woog en hoe ik er uit zag. Ik wilde niet dat mensen mij dik vonden en ik wilde zelf bepalen of ik ziek was of niet. Ik kon zelf geen controle houden over wat er IN mijn lichaam gebeurde, maar ik kon hierdoor wel controle houden over wat er MET mijn lichaam gebeurde. Het moest dunner, mooier en perfecter. Op een gegeven moment had ik al een lange tijd nauwelijks meer iets gegeten en na een tijdje werden de complimenten over mijn uiterlijk vervangen door zorgen. Het begon mensen op te vallen dat het niet zo goed met mij ging, want ik bleef maar afvallen. Dit was voor mij een grote overwinning, maar ik had dat gevoel helemaal niet verwacht. Onbewust was ik dus eigenlijk op zoek naar erkenning en die vond ik ook. Mensen hadden eindelijk door dat het misschien niet zo goed met mij ging.

Ik voelde mij ondanks mijn slechte eetpatroon nog steeds best goed. Ik had minder energie en was humeuriger, maar de eetstoornis zat zo diep in mij dat ik zelf de ernst niet doorhad. Het moment dat ik doorhad dat ik niet gezond bezig was, kan ik mij nog goed herinneren. Ik was met mijn ouders en broertjes in de Efteling waar ik meerdere keren flauwviel. Voor mij was dit een teken dat er misschien iets moest veranderen en dat ik hulp moest gaan zoeken. Hulp zoeken was echter helemaal niet zo makkelijk. Ik had namelijk geen ondergewicht. De psycholoog waar ik bij liep en mijn arts namen het allemaal niet zo serieus, omdat ik geen ondergewicht had. Ik werd daardoor niet goed voor mijn eetstoornis behandeld, waardoor die later terug is gekomen.

In deze periode heb ik veel onbegrip meegemaakt en heb ik ook gezien hoe belangrijk het is dat de hulpverleners jou met jouw problemen serieus nemen. Als ik er nu op terugkijk, vind ik het heel jammer dat ik niet meer voor mijzelf ben opgekomen terwijl ik weet dat het toen eigenlijk onmogelijk was. Ik heb daarna nog jarenlang de artsen, maar ook mijn ouders kwalijk genomen hoe het toen gegaan is. Dat levert echter niks op. Het is gegaan zoals het gegaan is. Dit was ook niet hun intentie.

Als jij zelf ook slechte ervaringen hebt gehad in de hulpverlening of het gevoel hebt gehad dat jij niet serieus genomen werd, hoop ik dat je een beetje erkenning kan vinden in deze blog. Er lopen veel mensen rond met onbegrepen klachten en die worden vaak niet serieus genomen, maar het is belangrijk dat jij dat zelf wel doet. Niemand heeft het recht om tegen jou te zeggen dat het niet kan wat jij voelt. Zij kunnen niet voelen wat jij voelt. Dat betekent echter niet dat jij moet verlangen dat zij een oplossing vinden. Voor sommige problemen is er (nog) geen verklaring. Daar moet jij je ook bij neer kunnen leggen. Ik weet dat mijn buikklachten die ik al had voor de laxeermiddelen en daardoor enkel erger zijn geworden, nooit weg zullen gaan. Ik moet er mee leren leven, hoe lastig dat ook is! Het heeft mij veel tijd gekost, maar uiteindelijk heb ik dit kunnen verwerken en accepteren. Het houdt mij nu niet meer in bedwang zoals dat het jaren wél heeft gedaan!

 ♥

Fotografie: Joe St.Pierre