Met veel twijfel, onzekerheid en angst sta ik voor de spiegel. Ik kijk naar mijn voeten, dik ingepakt met 2 paar sokken. Normale enkelsokjes en dikke wollensokken voor extra warmte. Ik heb warmte nodig. Mijn lichaam heeft warmte nodig. Ik kijk naar mijn kuiten. Ik heb altijd gespierde kuiten gehad en ben hier altijd onzeker over geweest. Geërfd van mijn moeder. Nu ben ik blij met mijn gespierde kuiten. Ze komen sterk over. Het enige lichaamsdeel dat nog sterk oogt.

Ik kijk naar mijn knieën. Ze staan een beetje naar binnen, maar dat maakt me niet uit. Ze dragen mij. Ze verbinden mijn sterke kuiten met mijn bovenbenen. Ik kijk naar mijn dijen. Ik heb altijd sterke, bredere benen gehad. Ik wil die terug. Ze verdienen het om sterk te zijn en mij te dragen. Ik verdien het om door ze gedragen te worden. Mijn ogen glijden door naar mijn heupen. Mijn heupen zijn geen voorbeeld meer van vrouwelijke rondingen. Mijn heupen zijn nu recht. Mijn heupbotten zichtbaar. Het ziet er niet vruchtbaar uit. Niet gezond dus. Niet volwassen, noch vrouwelijk.

Ik wil vruchtbaar zijn. Ik wil er uitzien als een volwassen vrouw. Mijn buik. Mijn buik wekt normaal mijn aandacht niet. Behalve wanneer ik mijn broek er strak op voel zitten. Negatief. Het verdient iets positiefs. Mijn buik is de kern van mijn hele ‘zijn’. Hier wordt alles omgezet tot iets dat mijn lichaam voedt en aankan. En wat heeft hij veel te verduren gekregen. Sorry. Sorry dat ik je niet gaf wat je nodig had om mij staande te houden. Sorry, dat jij mij bleef helpen door te werken zonder de nodige middelen, oftewel, voedsel. Brandstof. Roeien met de riemen die je hebt. Dankjewel, buik. Ik adem en zie je bewegen. Ik heb net gegeten, dus je bent wat boller, maar je werkt hard.

Je hebt het nodig. Ik heb het nodig. Ik ga je weer de middelen geven die je nodig hebt om mij te helpen. Om mijn benen weer sterk te maken zodat ik zonder problemen kan bewegen. En wat is het eigenlijk een mooi proces. Je verteerd, zet voedingsstoffen om in brandstof voor verschillende functies van mijn lichaam. Mijn hersenen, energie, lever, milt, nieren, spieren, hart, aderen, noem het maar op.

Ik ga door naar mijn borst. Daar zit mijn hart. Het klopt, mijn hart klopt en dit vind ik fijn. Ik wil leven.
Het werkt hard om mij door te laten gaan. Ik ga de druk er voor je afnemen, lief hart. Ik zorg dat je blijft kloppen en wil het weer gemakkelijker voor je maken. Ik wil je niet meer uitputten. Ik wil je geen overuren meer laten draaien. Je bent toe aan een normale manier van werken. Ik kijk naar mijn sleutelbeenderen, schouders en armen. Het oogt kil, fragiel en liefdeloos. Ik wil er niet kil uitzien. Ik wil warmte uitstralen, ik wil eruit zien als iemand die een auto op kan tillen en de wereld aan kan, als iemand die fijne knuffels kan geven en waarbij je terecht kunt voor bescherming.

Ik raak mijn schouders aan met mijn koude handen. Handen waarmee ik niemand nog durf aan te raken want, oh dear, wat zijn ze koud. Schrikreacties van iedereen wanneer ik ze aanraak ter steunbetuiging, houvast of gewoon om affectie te tonen. Sorry handen, armen en schouders. Ik zal jullie weer warmte geven. Evenals mijn voeten. Ik kijk naar mijn gezicht. Mijn gezicht is raar en heeft geen warme gloed meer. Ik vind mezelf maar grauw. Mijn ogen zijn dof en zien er groter uit doordat mijn gezicht wat is ingevallen. Ik kan lachen, maar dan zie ik van die gekke rimpeltjes in mijn wangen en mondhoeken doordat het niet meer zo vol is als voorheen. Appelwangetjes zijn nu hangende banenschillen. Ik ben dol op appels evenals hun kleur. Ik ben dol op mijn lichaam. Ik hou ervan omdat het ervoor zorgt dat ik hier kan zijn.

Ik kijk nog een keer naar mijn buik. Adem diep in en span het aan. Ik adem uit en ontspan. Mijn buik zet uit. Ik ben er blij mee. Ik voel me ondertussen wat minder vol van het eten. Mijn buik is het voedsel aan het verteren. Het werkt op de energie die ik het geef. Ik verzorg het, want ik verdien het.

Ik merk dat veel mensen het moeilijk vinden om naar hun lichaam te kijken. Zich bewust te zijn van hoe het voelt en hoe het er uit ziet. Bang om die verandering te zien tijdens herstel misschien. Maar soms is het misschien wel goed om eens goed stil te staan bij je lichaam. Hoe het voelt en hoe het eruit ziet. Niet vluchten door constant afleiding te zoeken of spiegels te ontwijken. Adem eens goed in en uit. Sta stil bij hoe je je voelt en wat je voelt. Accepteer. Probeer het. Stap voor stap. Je wordt sterker. Herstel kan zo iets moois zijn.

Probeer de relatie tussen mentaal en lichamelijk goed te krijgen. Probeer lief te zijn voor je lichaam en er uiteindelijk van te houden. Het houdt namelijk ook zo veel van jou. Zonder de liefde van je lichaam zou je hier namelijk niet zijn…

één keer in de week begint mijn therapiesessie met mindfullness. Dit doe ik nu elke dag 10 minuutjes zelf thuis en dit helpt enorm. Echt een aanrader.