Mijn lichaam, mijn lijf, enkel vlees

 

Dit lichaam, mijn lichaam. Dat wat ik meestal zelfs zo niet kan noemen omdat ik het een veel te mooi woord vind. Een te beladen woord. Lijf past beter. Zonder ziel, enkel vlees. Lijf is verder weg van mij. Dat wat over blijft als je dood bent.

Lichaam is meer. Is ook voelen, is leven. En dat is wat me bang maakt. Dat woord en die betekenis. Lichaam is niet af te splitsen, lijf wel. Lichaam, daar moet ik mee leren leven. Het is lastig, moeilijk, wat me kwetsbaar maakt. Maar het is ook leven. Het is wat ik weg wilde hebben, maar waar ik ook niet zonder kan. Het lukt niet. Het komt steeds terug, het blijft trouw. Zoals een puppy die blijft smeken dat je lief voor hem bent.

Mijn therapeute zegt dat mijn lichaam voor mij wil zorgen, dat wil ik eigenlijk wel... Iemand die voor mij zorgt.

Hoe doet het dat? Door aan te geven wat ik nodig heb. Signalen, gevoelens. Zodat ik zou weten wat ik moet doen. Door nu af te vallen maar ook vol te houden, krachtig te blijven, te helpen, vol te houden. Het blijft trouw, hopen, geloven dat ik een betere keuze zal maken. Opnieuw zal kiezen voor leven en voelen. Het blijft wachten tot ik open sta en wil samen werken. Het wil ook niet dat anderen zich moeien, het wil dat ik terug kom en ervoor zal zorgen. Het is geduldig en sterk.

lichaam vrouw lijf

Wat zou het nu willen zeggen tegen mij?

Je stelt me zwaar op de proef. Je maakt het me niet gemakkelijk. Ik moet het steeds met minder doen. Ik doe echt hard mijn best, ik probeer alles zo goed mogelijk te blijven doen. Ik krijg niet veel van jou, je werkt me zelfs tegen en ik begrijp waarom. Ik kan het je niet kwalijk nemen. Ik ben niet boos op jou. Ik blijf trouw, ik kan ook niet zonder jou. Maar het zou fijner zijn als we zouden kunnen samen werken. Dan kunnen we nog meer.

Ik wil je helpen maar dan moet jij me die kans geven en niet meer weg duwen. Je hebt me nodig, of je dat nu wilt of niet. Wat wil je verder nog bereiken? Me weg krijgen zal niet lukken. Me verder afbreken wel. En dan? Wil je dat ik opgeef? Dat het me niet meer lukt? Dat anderen zich komen moeien en het van mij en jou overnemen? Want je beseft het nog steeds niet maar als je zo verder doet raakt mijn reserve op. Ik kan nog een tijdje doorgaan, maar waarom wil je dat?

Ik begrijp niet wat je er aan hebt. Leuk is het toch niet? Is het in je hoofd zoveel beter dan? Kan voelen soms ook niet fijn zijn? Ik weet het, genieten ligt moeilijk. Voelen. Omdat het verwarrend is. Maar dat hoeft niet zo te blijven. Je kan dat ontwarren met je sterke gedachten en de juiste hulp. Nu is nu. Nu ben je sterker en kan je kiezen. Geef het een kans. Ik beloof het je, ik wil je helpen, ik wil voor je zorgen. Als jij voor mij wil zorgen. Wil je me die kans geven? Je mag me niet verder kapot maken, afbreken, op de proef stellen. We zullen samen vechten.

Ik wil het proberen. Samenwerken met mijn lijf. Proberen om toch één geheel te worden. Om alles op elkaar af te stemmen. Denken, voelen, bewegen, lichaam, één geheel. Stap 1 is dan wel samen werken, geven wat het nodig heeft. Voor mijn lichaam zorgen, ook al voelt dat heel erg raar, veel weerstand. Ik moet dit nu met mijn verstand doen, omdat ik weet dat het uiteindelijk beter zal zijn. Omdat het de enige manier is om verder te kunnen leven en uiteindelijk één geheel te kunnen worden en me goed te voelen, helemaal in mijn lichaam. 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

beauty_love - Woensdag 5 september 2018 13:41
mooi geschreven
Jess - Woensdag 5 september 2018 13:49
Wauw echt heel mooi. Het ontroerd me zelfs een beetje... Eigenlijk is een lichaam best heel sterk! We zouden toch moeten proberen iets liever te zijn... ♥
Mirjam - Woensdag 5 september 2018 16:39
heel mooi, echt van binnenuit!
D - Woensdag 5 september 2018 17:28
Heel mooi, maar ik vraag me ook af wat je angsten zijn, zo naar eigenlijk om zo te moeten denken over je lijf of lichaam.. zo triest eigenlijk wat velen overkomt als je een eetstoornis hebt of krijgt, dat je op een gegeven moment zo overanyliserend noem ik het (ook), alles benadert, omdat gevoelens in het leven zo eng zijn om te voelen, wat oneerlijk dat het zo moet gaan. Het zit niet alleen in jou. Het zegt wat over ons allen. Jij reageert op.. denk ik dan maar zo. Mooi geschreven iig. Sterkte ook! (En die therapeut..tja..zucht, je lichaam is je lichaam en kan heel wat aan idd. maar niet vanuit het oogpunt dat het voor je WIL zorgen. Een therapeut praat mijns inziens vaak teveel naar je oren, omdat men jou niet echt de tip kan geven om een werkelijk begin te maken met je niet meer zo angstig te hoeven voelen over het leven, dat het lichaam dan voor je WIL zorgen, is eigenlijk onbelangrijk daarin, het is 'gewoon' een gegeven wat voor iedereen geldt.)
D - Woensdag 5 september 2018 17:29
ananlyserend*
D - Woensdag 5 september 2018 17:29
Nou zeg, analyserend.. :P
S* - Woensdag 5 september 2018 20:15
XD Potjandriedubbeltjes XD
britneyangel - Woensdag 5 september 2018 19:34
mooi
Fire - Woensdag 5 september 2018 20:37
Wauw, wat ontzettend mooi geschreven, en het komt precies op een goed moment. Grappig genoeg heb ik zelf precies omgekeerde belevingen bij die woorden - 'lichaam' is voor mij iets afstandelijks en klinisch, 'lijf' juist dichtbij en intiem. Maar ik kon de begrippen gewoon omwisselen en dan kan ik me er heel erg in herkennen.

Dankjewel voor het insturen!
kiang - Maandag 11 februari 2019 00:25
Ik herken er veel in, ook al dacht ik dat de eetstoornis wel weggewerkt was. De gedachtes hou ik blijkbaar nog wel vast... Werk aan de winkel, goed om dit tegen te komen!