Als ik ’s avonds in bed lig, pieker ik enorm over de volgende dag. Weer een werkdag waar ik geen zin in heb. Mijn baas maakt me namelijk het leven zuur. Mijn dagen zijn hierdoor lang en ik ga gebukt onder constante zorgen en stress over mijn werk. Ik krijg overal commentaar op en nooit kan ik het goed doen. Mijn baas is een bitch!

Toen ik hier net kwam werken, zag alles er nog zo rooskleurig uit. Deze werkplek was dan ook echt mijn droom. Ik had het idee dat dit echt dé plek voor mij zou zijn en dat ik hier gelukkig van zou kunnen worden. Ik zag een glansrijke carrière tegemoet. Bovendien kwam mijn baas ook aardig over en ze was enthousiast over mij. Ze zag een hoop potentie in me en had zin om met me aan de slag te gaan. Ik andersom ook met haar. Ik moet ook eerlijk zeggen dat het ons de eerste paar weken met elkaar dan ook wel goed afging. Ik deed mijn werk, kreeg daar een hoop complimentjes over en mijn baas was blij.

Na verloop van tijd veranderde echter onze relatie. Ik weet niet precies waarom, maar mijn baas werd ontevredener over mij. Ik deed mijn werk precies op dezelfde manier als daarvoor, maar opeens was dat niet goed genoeg. Ik deed zogenaamd mijn best niet meer, was lui en moest wat harder gaan werken. Ik vond dit onwijs lastig om te horen… Ik deed voor mijn gevoel zo mijn best en blijkbaar was dat niet goed genoeg.

Omdat ik me graag wilde bewijzen, sloofde ik me extra uit. Ik werkte nog harder aan de opdrachten die ze me gaf. Ook hield ik wat minder lang pauze en werkte ik na werktijd nog wat langer door. Alles om mijn baas een plezier te doen. Soms kon er nog wel een complimentje bij mijn baas vanaf, maar die complimentjes waren schaarst.

Eigenlijk merkte ik in die tijd al dat ik mezelf aan het voorbij lopen was. Ik werd vermoeider en had veel zorgen aan mijn hoofd. ’s Nachts kon ik moeilijk in slaap komen. Ook werd ik prikkelbaarder. Door de vermoeidheid en mijn stemming had ik geen zin meer om in mijn vrije tijd nog met vrienden af te spreken. Ik was bekaf en had mijn rust hard nodig.

Het werd echter nog erger… In plaats van lof kreeg mijn baas een nog grotere hekel aan me. Als ik klaar was met werken en ik eigenlijk zou mogen genieten van mijn vrije tijd gaf mijn baas me toch altijd extra werk mee naar huis. Ik moest langer blijven om nog wat vervelende klusjes te doen ‘die echt vandaag nog gedaan moeten worden’.

In mijn vrije tijd viel ze me ook vaak lastig. Het leek wel alsof ze me gewoon niet met rust kon laten. Ze pushte me om dan nog even gauw wat extra werk te doen. Het leek wel alsof ze niet begreep dat ook ik recht had op vrije tijd. Die vrije tijd had ik in de tussentijd steeds harder nodig, omdat ik me steeds slechter ging voelen. Mijn lichaam gaf signalen aan dat het op was.

Mensen in mijn omgeving hadden ook in de gaten dat ik enorm werd afgebeuld door mijn baas. Ze zeiden dan ook vaak dat ik gewoon niet mijn telefoon op moest nemen als ze me in mijn vrije tijd weer eens een berichtje stuurde met de vraag (of eerder mededeling) of ik extra wilde werken. Ook zeiden ze dat ik na werktijd gewoon direct naar huis moest gaan. Dat had ik zelf ook allemaal al bedacht, maar dat kon ik niet. Mijn baas werd namelijk vreselijk kwaad op me als ik niet deed wat ze zei…

Ik kreeg echt de lelijkste dingen naar mijn hoofd gesmeten als ik voor mezelf koos. Dat ik een mislukking was, dat ik niks kon, dat ik het nooit zou maken in het leven, dat niemand mij ooit zou kunnen waarderen, dat ik niet goed genoeg was zoals ik was… Het deed me pijn, maar ik ben hier uiteindelijk ook wel echt in gaan geloven…

Uiteindelijk ben ik met collega’s gaan praten hierover en wat bleek? Ik was niet de enige bij wie ze zo deed. Iedereen ging gebukt onder haar regime. Van sociale, gezellige mensen veranderden we in onzekere, veel te hardwerkende slaven die niks anders deden dan werken, werken en nog eens werken. Een leven buiten het werk om hadden we allemaal niet meer.

Nadat we met de collega’s onderling hadden besproken hoe we tegen onze baas aankeken, besloten we dat de maat vol was en we in opstand moesten komen. Met z’n allen zijn we dan ook in gesprek gegaan met onze baas, maar echt succesvol was dat niet. Ze liet namelijk heel duidelijk merken wie er de machtigste is. Zij had het voor het zeggen, niet wij.

Ik hoor je nu denken: waarom neem je in godsnaam niet gewoon ontslag? Waarom pak je niet gewoon je spullen en vertrek je? Er zijn echt wel fijnere bazen. Ik snap waarom je dit denkt, maar zo simpel ligt het niet. Er is namelijk iets raars aan de hand op deze werkplek. Want hoe hard we ook vernederd worden en hoe gemeen onze baas ook is; ergens zijn we er nog steeds van overtuigd dat we dit nodig hebben voor onze carrière. We denken ergens nog steeds dat ons geluk bij deze baan te vinden is. We vinden dat de aanpak van onze baas anders moet, maar tegelijkertijd nemen we dit ook maar voor lief. We blijven hopen op een toekomst waarin de baas wat aardiger is en wij gelukkig worden in ons werk.

Nog steeds denk ik trouwens dat jullie niet helemaal begrijpen waarom ik hier nog werk… Ik zal daarom uitleggen wat ik hoop(te) te vinden. Controle, zekerheid, een beter zelfbeeld, veel eigenwaarde en een slank of misschien zelfs wel een dun lichaam. Dit stond namelijk in de vacature en werd mij beloofd. Nu is het alleen zo dat ik me in plaats van dun moddervet voel, maar volgens mijn baas is dat allemaal mijn eigen schuld. Ik doe niet hard genoeg mijn best en zal harder moeten werken om de doelstellingen te beereiken.

Soms zou ik willen dat ik hier nooit was gaan werken. Ik vind de strijd maar vermoeiend. Aan de ene kant wil ik wel, maar ik ben ook moe. Moe van het constant horen dat ik mijn best niet doe. Moe van constant horen dat ik niet goed genoeg ben. Ik weet niet of ik moet stoppen met werken of gewoon nog heel eventjes door moet zetten. Wie weet is mijn baas De Eetstoornis dan wel tevreden en wie weet word ik dat zelf dan ooit ook nog wel…

Wat hierboven staat, heb ik een aantal jaar geleden geschreven. Uiteindelijk heb ik de kracht gevonden om ontslag te nemen. Met mijn huidige baan hoop ik andere mensen te helpen met het nemen van ontslag. Ik weet namelijk dat ook zij beter verdienen.

♥