Ineens realiseerde ik me wat ik te verliezen had. Deze jongen, deze man, degene waar ik verliefd op was geworden. Ik wilde bij hem zijn. Onze liefde was nog zo pril, maar ik voelde dat dit niet zomaar iets was. Dit zou wel eens het begin kunnen zijn van de rest van mijn leven, de rest van ons leven. Ik zag iets in de toekomst wat ik nog nooit met iemand anders had gezien. Ik kon dit niet negeren, deze gevoelens wilde ik niet wegstoppen. Ineens werd duidelijk wat er op het spel stond. Ik kon deze droom laten uitkomen, maar alleen als ik nu echt aan mezelf zou gaan werken. Als ik nu niet ging vechten tegen de eetstoornis, zou dit door mijn vingers glippen.

Ik zat net in een nieuwe relatie met mijn huidige vriend en we zagen elkaar steeds vaker. Ik weet nog heel goed het moment dat ik hem toch echt over mijn eetstoornis moest gaan vertellen. Ons contact werd namelijk steeds hechter en ik kon het niet meer voor hem verborgen houden. Ik had het gevoel dat ik iets aan het achterhouden was, en dat vond ik niet prettig. Ik wist dat, hoe langer ik zou wachten, hoe moeilijker het zou worden om hem te vertellen dat het niet goed met me ging en dat ik een eetstoornis had.

Toen het moment daar was waarop ik mijn geheim aan hem ging opbiechten was ik super zenuwachtig. Ik schaamde me en wist mezelf geen houding te geven. Ik was bang dat ik mijn vriend zou gaan verliezen als hij erachter zou komen wie ik werkelijk was. Toch heb ik het gedaan, omdat ik moest weten hoe hij zou reageren. Ik moest erachter komen of wij echt kans hadden op die toekomst waarvan ik een glimp gezien had.

Mijn vriend snapte niet wat het probleem was. In zijn ogen was ik prachtig en aantrekkelijk. Hij vertelde me dat er niks mis met mij was en dat hij me mooi vond. Hij begreep het niet. Dat deed pijn.

Toen gebeurde er echter iets wat ik niet had verwacht. Mijn vriend begreep mij niet, maar... hij toonde wel begrip voor de situatie. In zijn ogen was er geen probleem, maar toch nam hij me serieus, ook al snapte hij het niet helemaal. Hoe kon hij het ook snappen? Een eetstoornis is ook onbegrijpelijk als je er zelf niet in zit.

Al zo vaak had ik van vrienden en familie te horen gekregen 'ik begrijp het, maar ik weet niet zo goed hoe ik je kan helpen', 'laat maar weten als ik iets voor je kan doen'. Nu stond mijn vriend daar voor me, vastberaden om mij te helpen. Eerlijk gaf hij toe: 'Ik begrijp het niet, maar we gaan kijken naar wat jij nodig hebt'.

Mijn vriend wilde meedenken, mij bijstaan en steunen. Het werd alleen wel vrij snel duidelijk dat ik er nu echt aan moest gaan werken. Met eetstoornis had deze relatie geen toekomst. Wat was ik bang. Mijn veilige eetstoorniswereld leek uit elkaar te vallen. Ik kon ineens niet meer om mijn eetstoornis heen, het niet meer bagatelliseren.

In therapie werkte ik aan mijn eetstoornis, maar het waarmaken van wat ik daar leerde was nog altijd een uitdaging voor me. Rationeel gezien wist ik precies wat ik moest doen als ik het moeilijk had, maar uitvoeren van gezond gedrag lukte vaak niet wanneer ik alleen was.

Toen ik me realiseerde wat ik te verliezen had en eindelijk een leven zonder eetstoornis voor me zag, ben ik pas echt gaan strijden tegen de eetstoornis. Ik was al goed op weg, maar ik denk dat dit me wel over het randje geholpen heeft. Voor het eerst in mijn leven liet ik iemand echt binnen. Ik stelde me open en liet dat lelijke, pijnlijke stuk eetstoornis voor het eerst echt aan iemand zien. Toen stond ik er niet meer alleen voor, maar was 'ik' ineens 'wij'.