Liefde en een eetstoornis

 

Het hebben van een relatie kan erg lastig zijn, zeker wanneer je een eetstoornis hebt. Op het forum heb ik een paar keer voorbij zien komen dat mensen het erg lastig vinden om dit aan hun partner te vertellen. Het is eigenlijk een soort van coming-out van je eetstoornis tegenover je partner. Het kan ook erg ingewikkeld zijn om daar met je partner over te praten. Het kan ook zijn dat je het heel moeilijk vindt om om te gaan met de gevoelens van je partner over de eetstoornis. In deze blog geef ik je tips over hoe je het zou kunnen vertellen en worden de eerder genoemde punten besproken in mijn perspectief en die van mijn vriendin. 

Het vertellen dat je een eetstoornis hebt kan heel erg eng en spannend zijn en is vaak iets waar je tegenop ziet. Wanneer je al een relatie hebt, is de kans groot dat je partner al iets vermoedt. Dat kan ook het geval zijn als je al langer met iemand date. Dat idee maakt het voor jou misschien al makkelijker om het te vertellen. Als je echter het idee hebt dat je partner of date nog van niks weet, kan het een extra obstakel zijn om het te vertellen. 

love

♥ Vertel het op een rustig moment
Dit spreekt misschien wel voor zich, maar dit is vaak het meest lastig om daadwerkelijk te doen. Ik durf dingen vaak pas te vertellen in een opwelling en vaak is dat dan niet op een geschikt moment. Wanneer je dat bekend voorkomt, kan het handig zijn om op dat moment tegen je partner/date te zeggen dat je op een rustiger moment even wilt praten. Dat kan er voor zorgen dat jij op een rustiger moment toch dat extra zetje krijgt om het te vertellen.

♥ Vertel het op je eigen manier
Er is geen handleiding voor hoe je het beste je probleem kan vertellen. Voor de een helpt het om het op te schrijven en een brief te geven, maar voor een ander werkt een serieus gesprek bij een kop thee beter. De manier waarop je het vertelt, is heel persoonlijk er is dus geen goede of slechte manier. Ik heb het via whats-app verteld, misschien niet heel chic, maar het gaf me wel de kracht om het te durven vertellen.

♥ Maak ruimte voor de gevoelens van de ander
Wanneer je het verteld hebt, ben je vaak zo blij dat je het gedaan hebt dat je ook meteen alles wilt vertellen. Voor je partner of date kan het echter een schok zijn en het kan dat diegene het nog even moet verwerken. Daarom is het ook heel belangrijk dat je er voor zorgt dat je partner of date in het gesprek de ruimte krijgt om zijn gevoelens en vragen te delen.

♥ Het perspectief van mijn vriendin over het vertellen ♥
'Het is niet niets als iemand je vertelt dat zij/hij een eetstoornis heeft, zeker als je net of bijna een relatie hebt. Het paste bij ons dat dit via What'sApp werd besproken, omdat dit ons voldoende tijd gaf om na te denken over wat we zeiden en we de ander niet konden zien. Dit gaf mij ook de ruimte om mijn eerste reactie passend te verwoorden. Ik besloot bijvoorbeeld niet als eerste te zeggen hoe erg dat wel niet was, maar aan te geven dat ik waardeerde dat ik in vertrouwen werd genomen. Zoals Jasmijn uitlegt, is het vaak lastig om zoiets te vertellen en dat moet je als partner begrijpen. Wel vond ik het belangrijk om aan te geven dat ik het heftig vond. Ook als (potentiële) partner is dit iets waar je mee om moet (leren) gaan.'

Behalve praten over je eetstoornis kan ook een relatie hebben lastig zijn wanneer je ook een eetstoornis hebt. Je kan bijvoorbeeld van een partner steun ervaren, maar je kan het ook als een last ervaren. Je kan het lastig vinden om met zijn of haar angst en zorgen over jou om te gaan. Het kan ook erg lastig zijn, omdat je steeds het gevoel hebt dat je gecontroleerd wordt. Ik vond dit zelf ook erg lastig, maar achteraf gezien vond ik omgaan met deze lastige punten juist een van de meest helpende dingen in mijn herstel.

love  hands

Ik heb erg veel steun gehad van mijn vriendin in de tijd dat ik een eetstoornis had. Samen met haar praatte ik veel over de problemen die ik had. Daardoor wist zij precies wat er in mij omging en waarom ik iets deed. Zij is een lange tijd ook de enige naast mijn behandelaars geweest die wist hoe ernstig mijn eetstoornis was. Dat zij precies wist wat er in mij omging, zette soms ook de relatie onder druk. Ik had constant het idee dat ik gecontroleerd werd. Ze had het immers bijna altijd door wanneer ik loog over wat ik had gegeten. Daarnaast verstopte ze altijd de weegschaal als ik bij haar ouders was. Dat soort dingen zijn als ik er nu op terugkijk heel waardevol geweest. Ze hield me constant een spiegel voor, wat heel confronterend was, maar wel erg helpend.

In die tijd hebben we daar regelmatig ruzie over gehad. In elke relatie is een ruzie of onenigheid natuurlijk erg vervelend, maar wanneer je een eetstoornis hebt, kan het nog lastiger zijn. Zeker wanneer je eigenlijk weet dat de ander gelijk heeft. In dat geval kan het zo zijn dat de eetstoornis eigenlijk een ruzie heeft met je partner. Als ik nu terugkijk op de onenigheden die we hadden, wist ik op dat moment eigenlijk wel dat ze gelijk had, maar op dat moment wilde ik dat gewoon nog niet toegeven. Op die manier drukte ik haar eigenlijk van mij af om de eetstoornis de ruimte te geven om zich verder te ontwikkelen.

Het kan voor een partner ook erg lastig zijn om de eetstoornis te scheiden van de echte jij. Wat mij daarin erg heeft geholpen is erover praten. Ik heb haar duidelijk uitgelegd dat er vaak een tweestrijd in mijn hoofd plaatsvond en dat ik daarom soms irrationeel op dingen kon reageren. Wanneer je er niet over kan praten, zou je het ook kunnen tekenen of op kunnen schrijven. Het uitleggen van de tweestrijd kan er aan bijdragen dat je partner beter snapt wat er in je hoofd omgaat en daardoor ook meer begrip heeft voor je gedrag.

♥ Het perspectief van mijn vriendin over de tweestrijd ♥
Het kan soms erg lastig zijn voor een partner om begrip op te brengen voor bepaald gedrag. Daarom is het inderdaad belangrijk daarover te praten. Het hielp mij dat ik wist dat er vaak sprake was van een tweestrijd tussen Jasmijn en haar eetstoornis. Dat betekende eigenlijk dat Jasmijn haar gedrag net zo min begreep als ik. Dat voorkomt dat je ruzie krijgt met elkaar: je hebt een gezamenlijke vijand, de eetstoornis. Soms leverde het wel onenigheid op, want ik accepteerde niet alles. Ik vond het vaak lastig om een middenweg te vinden tussen toelaten wat de eetstoornis wilde om geen ruzie te krijgen en grenzen stellen om uiteindelijk behulpzaam te zijn. Praten met elkaar helpt daarbij. Als je uitlegt waarom je ergens voor kiest, wordt het vaak makkelijker om elkaars gedrag te accepteren. Je kunt dan ook samen bepalen waar de grenzen liggen. Je kunt niet op dag 1 verwachten dat de eetstoornis weg is en je partner eet en denkt zoals je dat zelf doet. Kleine overwinningen mogen gewaardeerd en gecomplimenteerd worden, maar je kunt niet verwachten dat het vanzelf gaat.

Naast dat het op sommige momenten voor ons beide erg lastig was om met mijn eetstoornis om te gaan, heeft de relatie mij wel heel veel steun gegeven. Wij kregen een relatie op het moment dat mijn eetstoornis het ergst was en zij was voor mij de extra motivatie die ik nodig had om te herstellen. Wat ons heel erg heeft geholpen om door die tijd heen te komen is erover praten en elkaar de ruimte geven.
Ik hoop dat deze blog jullie kan helpen bij het vertellen en het omgaan met de eetstoornis in jullie (toekomstige) relatie.

Liefs Jasmijn

Fotografie: Wilson.corral & Johnny Lai

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

A. - Zaterdag 20 mei 2017 10:17
Is het niet veel moeilijker om met mannen over je gevoelens te praten?

Het hebben van een relatie en ern e. s is zeker confronterend, maar het is zeker ook leerzaam en helpend. Ik heb door niemand zoveel over mijzelf geleerd en zo gestimuleerd geworden als door mijn vriend. Tochh moet je, vind ik, steeds voor ogen houden dat het je eigen gevecht is en niet te veel op hun steun gaan rekenen. Laat de strijd tegen de eetstoornis niet de overhand nemen in je relatie.






avis amator - Zaterdag 20 mei 2017 13:37
Ik kende mijn vriend al voordat ik verkering met hem had en had het hem al verteld als 'gewone' vriend die ik heel erg vertrouwde. Ik vond het doodeng om me zo kwetsbaar op te stellen naar een jongen toe, maar zijn reactie was echt superlief. En ik merk echt dat het me ook helpt onbewust. niet omdat hij er telkens heel motiverend over praat oid, we hebben het er niet extreem veel over, maar gewoon doordat je weet dat hij van je houdt en dat je later een gewone relatie wilt en dat er mensen zijn die om je geven en dat laten merken enzo. Ook merkte ik dat ik meer inzicht kreeg in wat mijn struikelpunten nog waren etc. Voor mij is het dus heel positief, alhowel het soms ook echt heel lastig is.
A. - Zondag 21 mei 2017 08:23
Ik vond het fijn dat hij MIJ zag en niet iemand met een eetstoornis. Dat heeft mij het meeste geholpen!