Als het gaat om liefde en relaties, wordt weleens gezegd dat je mannen en vrouwen met borderline beter kunt vermijden. De hevige stemmingswisselingen zouden ervoor kunnen zorgen dat je nooit weet waar je aan toe bent en je moet elke dag maar weer afwachten hoe de pet staat. Deels klopt dit misschien ook wel. Als je een relatie hebt of aan het daten bent met iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis, dan is dat ook niet zo makkelijk maar dat is borderline sowieso niet. Dat is echter niet een reden om het uit de weg te gaan. Als je je bewust bent van bepaalde valkuilen, dan kun je hier immers ook goed mee omgaan.

Bron

In de jaren dat het nog niet zo goed met mij ging en ik nog totaal geen inzicht had in mijn problemen, vond ik het heel lastig om relaties aan te gaan. Ik was vaak bang niet leuk gevonden te worden en was altijd bang dat mensen slechte bedoelingen met mij hadden. Ik was bang gekwetst te worden en wilde niemand in mijn leven toelaten. Dit zorgde ervoor dat ik al mijn contacten, zowel vriendschappelijk als binnen mijn familie en als met jongens erg oppervlakkig hield. Zolang mensen niet dichtbij kwamen, konden ze mij immers ook geen pijn doen.

Dit zorgde er echter voor dat ik me op veel gebieden eenzaam voelde. Ik had genoeg mensen om me heen maar ik had met weinig mensen écht contact, terwijl ik daar diep van binnen natuurlijk wel behoefte aan had. Ik wist niet hoe relaties werkte en misschien weet ik dat nog steeds niet zo goed. Als ik met een vriendin ging stappen in Utrecht en zij zei dat we ''achter de jongens aan gingen'', dan dronk ik binnen korte tijd zoveel dat ik niet eens meer rechtop kon lopen, simpelweg omdat ik me anders geen houding wist te geven. Ik wist niet waar ik met een jongen over moest praten en wat ik dan moest doen. Ik dacht heel ingewikkeld na over alles en belandde hierdoor in extremen.

Na een praatje snapte ik bijvoorbeeld niet waarom een jongen even verderop ineens met een ander meisje stond te praten. Wij hadden immers net gepraat dus ‘'wij'' waren nu een ding, dacht ik. Ik begreep totaal niet dat je ook gewoon met iemand kunt praten zonder verdere gevolgen. Ik werd direct jaloers en boos, voelde me afgewezen, ging nog meer drinken en zocht bevestiging bij andere jongens. Met hen maakte ik hetzelfde praatje en ging ik mee naar huis terwijl ik dat normaal gesproken nooit zou doen.

Bron

Op die momenten kreeg ik heel even de bevestiging dat mensen mij leuk vonden en dat voelde goed, maar de volgende dag voelde ik me natuurlijk hartstikke slecht als ik me eindelijk realiseerde hoe oppervlakkig het was en er niet meer in zat. Hoewel dat ergens was wat ik wilde, wilde ik dat toch ook weer niet en dat besef deed pijn. Ergens wilde ik net als een van mijn beste vriendinnen een fijne relatie met iemand waarbij ik helemaal me zelf zou kunnen zijn maar het idee dat ik dan aan iemand ‘'vast'' zou zitten, gaf me ook een ontzettend benauwd gevoel.

Deze fase heeft best een tijdje geduurd en na wat nare ervaringen wilde ik niets meer van mannen weten. Uiteindelijk kwam ik na een aantal jaar in rustiger vaarwater en probeerde ik het online daten. In het begin leek dit best goed te gaan maar na een aantal afspraakjes merkte ik dat ik opnieuw het gevoel had dat ik ergens aan vast zat. Dit gaf me een heel beklemmend en angstig gevoel waardoor ook dit voor dat moment niet werkte.

Inmiddels zijn we een aantal jaar verder en woon ik op mezelf in leuk huis. Liefde en relaties is nog steeds een lastig onderwerp. Soms denk ik dat ik mezelf prima red, alleen, maar er zijn ook genoeg momenten dat ik behoefte heb aan iemand die naast me staat en waar ik op terug kan vallen. Wat betreft het stukje borderline denk ik dat ik het prima zou kunnen. Ik ben me er nu bijvoorbeeld goed van bewust dat ik onschuldige dingen heel serieus kan nemen en heb fijne vriendinnen die me hierbij helpen te relativeren. Ook leerde ik in therapie hoe belangrijk het is om te praten over wat er in je omgaat, ook als je denkt dat je gedachten nergens op slaan of stom zijn. Als je niet deelt wat er in je omgaat dan kan de ander je ook niet begrijpen en in een relatie is dat juist heel belangrijk.

Ik heb dan ook geen standaard rijtje met tips voor hoe je een relatie moet aangaan als je borderline hebt of misschien wat trekjes hiervan vertoont. De meeste tips komen namelijk allemaal neer op hetzelfde en dat is praten. Houd niet alles voor jezelf, krop je woede en angsten niet op maar blijf je uiten. Verder kan het ook heel prettig zijn om over je relatie te praten met iemand die je vertrouwt, bijvoorbeeld een goede vriendin, zus of misschien je therapeut. Deze mensen hebben hier vaak weer een andere kijk op en kunnen je helpen dingen te relativeren als je bijvoorbeeld boos bent. Hiermee voorkom je dat je enkel van jouw standpunt heel erg boos reageert zonder je te verplaatsen in de ander.

Bron

Borderline en liefde kunnen prima samengaan, het kan soms gewoon even duren voordat je hierin de juiste weg hebt gevonden.
♥