Kun je volledig genezen van een eetstoornis?

 

''Ik weet niet of ik er ooit wel helemaal van af zal komen. Ik ben al zo lang in gevecht met die eetstoornis en doe al zo lang mijn best om er vanaf te komen. Het lijkt gewoon niet te lukken. Als ik er dan al vanaf kom, dan zal ik er nooit volledig van genezen.''

Soortgelijke gedachtes passeerden ook regelmatig mijn brein tijden mijn eetstoornis. Na veelvoudig terugvallen, opnieuw proberen en therapie, vond ik het lastig om te geloven dat ik er vanaf zou komen. Ik ging in behandeling om in ieder geval een stuk beter voor mezelf te leren zorgen, gezond te worden en over mijn kopzorgen te praten.

recovery

Misschien herken je dit ook wel. Misschien geloofde je er eerst nog wel in, maar is dat met de tijd een beetje verwaterd. Die eetstoornis is aanwezig, je bent eraan gewend en ergens voelt het alsof het een stuk van jouw persoonlijkheid is geworden. Dat is juist het lastige aan een eetstoornis. Ergens weet je het allemaal wel, maar de gedachtes en je gedrag zitten zo verweven in je dagelijks leven.

‘'Inmiddels doe ik het al een jaar zonder therapie. Eerst twijfelde ik nog of ik niet te vroeg gestopt was. Dan had ik misschien echt alles van mijn eetstoornis kunnen wegwerken uit m'n leven. Maar soms dacht ik ook dat het dan wel gewoon nooit meer echt helemaal over zou gaan. Er zou vast altijd een deel blijven plakken. Ik baal ervan, maar heb toch echt alles gedaan om er vanaf te komen.''

Eigenlijk verwacht je best wel veel van jezelf als je denkt van je eetstoornis af te zijn. Misschien heb je geen idee, of juist wel en heb je een heel perfect plaatje bedacht van hoe ‘'genezen zijn'' er dan wel niet uitziet. Mag je dan nooit meer denken ‘'Ik ben dik'', eet je dan ‘'alles wat je lekker vindt, zonder schuldgevoel?''. Ben je dan ‘'nooit meer bezig met eten'' en ‘'voel je je heel de tijd gelukkig?''.

Ik denk dat iemand die geen eetstoornis heeft gehad, zich ook soms dik voelt, schuld-gevoelens kent, aan het bedenken is wat hij gaat eten en soms een paar dagen niet zo lekker in zijn vel zit. Verwacht dus niet dat jij na je eetstoornis ineens boven gemiddeld of perfect bent. Natuurlijk is het fijn als je je goed voelt, maar ieder mens heeft rotdagen, moet wel eens huilen of gaat door een lastige tijd.

Denk er vooral aan dat je in ieder geval niet obsessief met eten bezig bent, niet de hele dag met eten bezig bent en je niet alleen maar druk maakt om je gewicht. Maak de ‘problemen' met eten die er dus nog zijn niet groter. Wees alert, maar schuif niet alles op je verleden met die eetstoornis af. Je bent ook maar een mens.

recovery

Ik dacht ruim acht jaar lang dat ik nooit echt helemaal beter zou worden. Een begrijpelijke gedachte, omdat het zo verweven zit in je dagelijks leven, jarenlang. Maar geen helpende gedachte. Na mijn laatste dagbehandeling ontdekte ik dat ik niet 100% vrij was van eetstoornis-dingetjes. Maar ik merkte wel hoe onbelangrijk die dingen nu nog waren. Ik vind misschien niet alles geweldig aan mezelf, maar kan wel dingen mooi vinden en wil niet meer afvallen of er iets aan veranderen. Dat is maar één van de kleine voorbeelden die ik nu accepteer.

Als de mate ervan versterkte en ik mezelf dus lelijk ging vinden of dik, vatte ik dat op als signaal. Maar zolang er niets mee gebeurde, deed ik er gewoon niets mee. Behoefte om te wegen maakte mij alert op stress en zoeken naar controle. Maar wegen doe ik niet meer. Zo kun je stap voor stap die restverschijnselen een plekje geven, totdat je eigenlijk in de loop van de tijd niet eens meer weet welke plekje ze ook al weer gegeven had.

Inmiddels heb ik geen last meer van een eetproblemen of een eetstoornis. Ik had na al die jaren vechten, echt never nooit meer gedacht dat ik er ooit nog zo ver vanaf zou komen. En eerlijk gezegd, verbaas ik mijzelf ieder jaar weer, als ik nadenk over hoe ver ik inmiddels nu alweer ben gekomen.

recovery

De magische wapens om echt helemaal beter te worden zijn hoop en tijd. Tijd, omdat sommige dingen nu eenmaal oefening vergen of gewenning zijn en andere dingen gewoon eruit moeten slijten. Maar ook hoop, en ik hoop zelf die hoop wat aan jullie te kunnen geven met dit blog. Je kunt meer dan je denkt. Echt veel en veel meer. Ook jij. Geef het gewoon tijd en blijf hopen.

Ik ben ook veel verder gekomen dan in ooit had durven dromen. Hou die deur naar genezing dus open, sluit hem nooit, want je weet van te voren nooit hoe ver je kunt komen!

Plaatjes:weheartit

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Black Rose - Zondag 14 juli 2013 12:30
Mooi geschreven Nouska! Je bent een erg sterke en mooie vrouw.
Annemarie - Zondag 14 juli 2013 13:02
Precies optijd!
Dit was en is 1 van mijn gedachten die het toch blijven vechten tegen houdt!
Bedankt Nouska!
ik - Zondag 14 juli 2013 13:04
Nouska, wat ben jij een topper! Ze zegt wat ik denk, je zegt wat ik wil, en vooral: wat ik HOOP!! Het ligt binnen mn bereik, het voelt zo vaak
" bijna" en mede door jou blogs blijf ik in hoop doorgaan! Dankjewel mooie meid!
NicoletteJH - Zondag 14 juli 2013 13:07
Helemaal waar en zo herkenbaar.. Ook onzeker in bikini? Mijn zusjes ook! Die hebben helemaal geen eetstoornis ( of gehad ). Dus dat zit wel snor.! Dankje voor dit prachtige bericht! Maakt mijn dag nóg beter!
Liefs Nicolette
Vera - Zondag 14 juli 2013 13:26
I feel exactly de same, mooie blog Nouska!
Vera - Zondag 14 juli 2013 13:27
*the
Rachel - Zondag 14 juli 2013 14:42
Komt als geroepen, goede blog. Ik probeer ook hoop te houden dat ik er ooit vanaf kom.
Mimosa - Zondag 14 juli 2013 14:46
Niets is zo hoopvol als te horen van ooit andere hopelozen dat het allemaal toch goed kwam. Dank daarvoor!
Ellie - Zondag 14 juli 2013 15:59
Goede blog, ik denk dat het heel belangrijk is dat mensen met een es zich realiseren dat je er echt wel vanaf kunt komen.
Ik zit zelf echt nog heel diep in mijn eetstoornis, ik heb ook al erg lang een eetstoornis en andere psychische problemen. Maar toch weet ik zeker dat ik er ooit vanaf kan komen!
Ik ben wel gaan beseffen dat het echt lang kan duren, dat het gewoon heel veel tijd nodig heeft..
violindustrial - Zondag 14 juli 2013 16:08
goede blog. ik geloof alleen niet in genezing.. 100% genezing niet, in ieder geval.
m - Zondag 14 juli 2013 16:42
Ik geloof ook niet in 100% genezing. Ik denk dat je altijd alert moet blijven, om het goed te laten blijven gaan, maar ik geloof ook dat dat alert-zijn uiteindelijk niet superzwaar meer hoeft te zijn of allesoverheersend. Ik denk dan, als je dat beheerst dus - dealen met- ook als een super overwinning kan voelen. Daar hoop ik iig nog steeds op en geloof ik ook in!
anoniem - Zondag 14 juli 2013 16:46
Mooie blog. Echter werkt de hulpverlening soms ook tegen. Bij mij is de behandeling gericht op acceptatie, omdat zij niet meer geloven dat ik voor nu beter kan worden.
Ik wil zelf wel, maar het is mij nog niet gelukt. Is een lastige strijd op deze manier. Hulpverlening die zegt dat je niet beter kan worden.
Rosa_Hope - Zondag 14 juli 2013 17:13
Mooi geschreven!
maddy - Zondag 14 juli 2013 18:33
mooi geschreven weer, ik geloof zeker dat je kan genezen als je maar wil, en dat die weg niet altijd makkelijk is, oke dat is dan maar zo. niemand heeft gezegd dat het makkelijk is natuurlijk.
greenbutterfly - Zondag 14 juli 2013 20:32
Wauw, wat ben jij een krachtige mooie vrouw! Ik heb echt heel veel respect voor je! Ook wel op het goede moment! Ik loop nu ook heel erg met de gedachten rond dat 'ik er toch nooit meer van af kom' ookal ben ik nog 'maar' 5 jaar bezig. In ieder geval wel een relativerende blog dat het uiteindelijk toch nog wel mogelijk is.
loveturnen - Maandag 15 juli 2013 10:26
Super mooi Nouska, ik herken me helemaal in je stukje, en ben ook enorm blij dat je dit geschreven hebt. Ik ben ook genezen van mijn eetstoornis, maar blijf ook van die kleine dingetjes houden af en toe, wist niet zo goed wat ik er mee moest. Dankjewel.

Lieve mensen er vanaf komen kan écht, blijf altijd hoop houden. Ik doe dingen nu, die ik nooit voor mogelijk hield. Ik wist niet meer dat het leven zo heerlijk kon zijn, maar geloof me.. het kan echt. Hou vol lieve proud people!
Sas - Maandag 15 juli 2013 10:31
Super mooie blog, wat kun jij alles goed verwoorden zeg! Het geeft me veel kracht!!
* - Donderdag 18 juli 2013 16:13
Ah mooi geschreven nouska,

komt ook wel op een goed moment.
Omdat ik hierdoor eigenlijk besef dat ik mijzelf altijd
maar bekijk vanuit de ES: zie ik eet nog steeds veel dus heb ik nog steeds boulimia.
maar eigenlijk eet ik net hetzelfde als voor mijn ES. En toen voelde ik me ook wel
schuldig. Dus mja, doet me wel denken over of ik genezen ben of niet :)

x
Miss who - Zaterdag 20 juli 2013 23:34
Even een hoopvol bericht voor mensen die een eetstoornis hebben. Ik heb er zelf meer dan 10 jaar last van gehad. Ik ben er voor opgenomen geweest Het heeft nog lang geduurd daarna maar uiteindelijk is het al weer heel wat jaren helemaal over. Nooit meer calorien tellen, geen verboden eten, Ik kan ook genieten van vette en/of zoete dingen maar ga me er nooit aan te buiten.
Ik heb geleerd naar mijn lichaam te luisteren en heb nu een heel stabiel (gezond) gewicht zonder er moeite voor te doen. Ik denk er eigenlijk niet meer over na maar kwam op deze site doordat ik een documentaire over eetstoornissen gezien had.

Ik wilde dit even laten weten want zoveel mensen denken dat het nooit 100% overgaat maar het kan dus wel! Heel veel sterkte voor iedereen die nog aan een eetstoornis lijdt.
Ikdoedurfkan - Dinsdag 17 september 2013 22:13
Op mijn 17e begon ik met lijnen. Omdat ik dacht dat ik te dik was. Ik weet nu dat dat niet zo was. Maar ik was wél onzeker, bang en probeerde controle te houden over mijn leven, dat als een kaartenpakhuis in elkaar viel. Mijn vader werd ernstig ziek en tussen mijn ouders ontstond een vechtscheiding.
Al snel merkte ik dat ik niet meer 'normaal' kon eten en de honger verdoofde de pijn van het voelen. Ik wist dat het niet oké was wat ik deed, maar ik kon én durfde het niet los te laten... Wist eigenlijk ook niet hoe.
Uiteindelijk raakte ik door een onschuldige lijnpoging verstrikt in een 33 jaar durende eetverslaving die begon met lijnen, overging in anorexia en toen ik het braken ontdekte, boulimia werd. Ik heb jarenlang therapieën gevolgd en kreeg uiteindelijk te horen dat ik LES was. Iemand met een langdurige eetstoornis. Dat het misschien beter was om er mee te leren leven.
Ik gaf niet op! Ik gaf de moed én de hoop niet op en ging verder op zoek naar hulp.
En die vond ik.
Na 33 jaar kan ik nu al 2 jaar zeggen dat ik helemaal VRIJ ben. Er is dus altijd hoop
sabien - Donderdag 18 mei 2017 22:07
wauuw proficiat
annah - Donderdag 17 oktober 2013 15:59
zo gaaf, je geeft me echt hoop! al heb ik niet zo lang een eetstoornis als jij, ik ben al op de goede weg!!