Ik weet nog goed dat iemand vroeg ‘'Dan heb je zeker geen anorexia?'' toen ik vertelde dat ik een eetstoornis had. Au. Dat was tegen het verkeerde been. Ook zei een vriendin van mijn moeder een keer tegen haar dat ik toch niet zó dun was? Opmerkingen die voor mij ontzettend pijnlijk waren, maar die zeker wel eens gemaakt zullen zijn of worden wanneer je een eetstoornis hebt. Mensen konden zich niet zo goed voorstellen dat ik een eetstoornis had. Het meisje dat altijd vrolijk en positief was en anderen hielp. Het meisje dat er zo leuk uitzag en toch helemaal niet hoefde af te vallen?

Nu ik zelf geen eetstoornis meer heb, begrijp ik deze vragen heel goed. Gek he? Misschien wel, maar ik heb wat meer begrip gekregen voor mensen die weinig van eetstoornissen begrijpen. Misschien wel omdat ik zelf onwijs leuke meiden tegenkom in mijn werk met mensen met eetstoornissen. Ik zie vrolijke, mooie, sterke jonge vrouwen die een eetstoornis blijken te hebben. Ze vinden zichzelf lelijk, niet mooi, niet leuk of waardeloos. Ik begrijp dat vaak niet, maar aan de andere kant weet ik ontzettend goed wat voor strijd jullie voeren, omdat ik er zelf jaren geleden midden in zat.

Mensen die een eetstoornis hebben, weten hun problemen vaak ontzettend goed te verbloemen. Zo goed, dat het gewoon zonde is. Natuurlijk is het fijn om je gevoel niet altijd overal op tafel te gooien. Dat hoeft ook helemaal niet. Maar wat mensen met een eetstoornis vaak doen, werkt averechts. Ze delen zo weinig wat er in hen omgaat, dat je ze soms alles weglachen, gewoon stil zijn of zich heel anders voordoen dan ze eigenlijk zijn. Dit houdt vaak niet lang stand of gaat ten koste van hen zelf.

Dat je je anders voordoet dan hoe je je eigenlijk voelt, kan die verbazing of het onbegrip bij mensen opwekken. Ook kan een gezond gewicht daarvan soms de oorzaak zijn. Veel mensen hebben het idee dat mensen met een eetstoornis een extreem laag gewicht hebben. Dat ze ondergewicht hebben en niet eten. Wanneer je vertelt dat je een eetstoornis hebt maar een gezond gewicht, overgewicht of licht ondergewicht hebt, kan dat soms vragen oproepen. Mensen hebben geen idee dat een eetstoornis veel meer is dan een stoornis rondom eetgedrag.

Als omstanders verstand zouden hebben van alle psychische stoornissen die er zijn, zouden ze daar een speciale opleiding voor moeten volgen, naast hun gewone opleiding -niet te doen dus-. Verwacht daarom ook niet dat iedereen je meteen helemaal begrijpt, maar geef uitleg. Jij kunt veranderen dat zij zo reageren. Jij kunt vertellen waar het wel over gaat, wat er speelt en hoe dat voor jou persoonlijk is. Leg uit wat een eetstoornis is, of laat een video van Proud2Bme zien over eetstoornissen of onzichtbare eetstoornissen.

Ga in ieder geval niet twijfelen aan jezelf. Neem jouw eetstoornis serieus. Jouw gedrag, gedachte en gevoel rondom eten is echt. Ik begon soms te twijfelen of ik wel een eetstoornis had, of dat ik gewoon een nep-eetstoornis had. Ik nam mezelf niet meer serieus, zeker niet na zulke opmerkingen of invulgedachtes dat mensen zo over me zouden denken. Toen ik nog geen ondergewicht had, vond ik dat ik dat moest hebben om een te kunnen zeggen dat ik een eetstoornis had. Ik ontkende dat ik een eetstoornis had, omdat het toch wel meeviel. Ondertussen woekerde mijn negatieve zelfbeeld en zelfhaat door mijn leven en ontstonden alsmaar meer en grotere problemen.

Wat anderen ook zeggen, wat je zelf soms ook denkt, je hebt problemen. Hoe groot of klein die ook zijn, je mag er hulp voor vragen. Je hoeft niet te wachten tot het nog erger wordt. Een eetstoornis is geen gewichtsstoornis, maar een stoornis rondom eten. In je hoofd, je gevoel en je lichaam. Dat anderen zich er niet zoveel bij kunnen voorstellen is niet belangrijk. Het gaat om jou en jij verdient het om lekker in je vel te zitten.