Ik sta op een festival. Met een drankje in mijn hand sta ik te genieten van de zon en de muziek. Dit soort dagen vind ik echt heerlijk en hier weer van kunnen genieten was ook altijd een grote motivatie voor mij. Gewoon een lekkere dag er op uit zijn, zonder mij zorgen te maken over het eten en mijn lichaam. Ik ben bij een podium blijven hangen waar ik de muziek onwijs leuk vind en ik zet het op een dansen. Als ik mij omdraai sta ik ineens tegenover een oude bekende. “Hey Daph! Wat zie je er goed uit, je bent echt aangekomen he!?” 

Er volgt een vloedgolf aan gedachtes in mijn hoofd. Huh ben ik dik? Was ik toen dun? Was ik toen dus wel dunner dan nu en heb ik die periode gewoon gemist? Kon ik dat toen gewoon niet zien? Wat zonde! Een jongen die ik van vroeger ken spreekt mij enthousiast aan en meteen na deze gedachtes heb ik door dat het om een compliment gaat. Het is leuk om hem weer eens te zien en we praten kort wat bij. Er zit totaal geen negatieve lading aan het gesprek. 

Ik moet een beetje glimlachen om mijzelf. Bizar eigenlijk, hoe dit soort opmerking nog steeds iets met mij kunnen doen. Blijkbaar triggert het nog steeds een deel van mij wat heel lang de overhand had. Alsof iemand met zijn blik op mij, na al die jaren, nog steeds mij even aan het twijfelen kan brengen. Aan alles voelde ik dat het positief was, dat het goed was, maar iets in mij moest dit overdenken. Shit, is dit wel goed? Al is het maar voor een seconde. 

Het woordje ‘aangekomen’ heeft altijd gevoeld als iets wat niet goed was. Iets wat niet mocht gebeuren, want dan zou alles misgaan. Aankomen stond gelijk aan mislukken, lelijk zijn, ongelukkig zijn. Dat is wat ik van aankomen had gemaakt, terwijl dat lang niet altijd een negatieve betekenis hoeft te hebben. In dit geval had het totaal geen negatieve betekenis en gaf het juist aan hoe goed ik bezig was volgens hem. Hoe goed ik er zelfs uit zag volgens hem.

Ik voel mij nu slanker dan ooit, beter in mijn vel dan ooit, terwijl ik zwaarder ben dan toen. Hoe kan dat nou? Ik sta soms nog steeds perplex hoe erg mijn lichaamsbeeld verstoord was en hoe ik mijzelf al die tijd heb gezien. Hoe ik mijzelf eigenlijk al die tijd niet heb gezien. 

Zo’n opmerking kan mij dus nog steeds aan het denken zetten, maar nu op een goede manier. Meteen ben ik mij ervan bewust wat dit tijdens mijn eetstoornis met mij had gedaan. Veel opmerkingen, van kinds af aan, resulteerde in eetgestoord gedrag. Opmerkingen over het aankomen, over het afvallen en vragen of ik zwanger was omdat mijn buik zo opgezet was. Alles maakte mij aan het twijfelen. Twijfelen of ik het wel goed deed en of ik wel goed genoeg was. Deze opmerkingen waren voor mij het bewijs voor hoe ik op anderen overkwam, hier haalde ik al mijn eigenwaarde uit. Zij zullen het wel goed zien, dacht ik altijd. Alleen in plaats van echt te luisteren naar wat er tegen mij gezegd werd, hoorde ik alleen wat ik wilde horen. Ik hoorde altijd het negatieve, terwijl dat niet altijd bedoeld werd. 

Nu twijfel ik niet meer, ook niet na deze opmerking. Het verschil met vroeger is, dat ik nu echt open sta voor de betekenis van deze opmerking. Hij voegde eraan toe: “Je ziet er zo veel gelukkig uit, zo gezond. Je straalt helemaal.” Met de aangekomen kilo’s kwamen er ook kilo’s leven bij. Zelf voel ik niets meer van die kilo’s, ik ben nu namelijk hoe ik hoor te zijn. Natuurlijk twijfel ik soms over zowel mijn uiterlijk als mijn innerlijk, maar er bestaat geen twijfel meer dat ik daar mijzelf voor zou moeten straffen. Ik voel namelijk dat ik gelukkiger ben dan toen. Ik ben sterker dan toen. Mijn leven zit vol liefde en geluk, mede dankzij die kilo’s. Zo’n opmerking kan behalve een beetje schrik en bewustwording niets meer teweeg brengen. 

Meteen daarna kan ik het gelukkig relativeren en denk ik terug aan de tijd waarvan ik die jongen kende. De tijd waarin ik dus dunner was, maar ik dat nooit heb gezien. De tijd waarin ik nog erg last had van mijn eetstoornis en mijn dagen voornamelijk bestonden uit eten, niet eten en mijzelf verstoppen. De tijd waarin ik echt een stuk ongelukkig was. Ineens wordt maar weer eens duidelijk hoe die eetstoornis je voor de gek houdt en dat het nooit genoeg is. Toen was ik dunner, maar het was nog lang niet goed. Nu ben ik aangekomen en het is prima zo. Niets meer aan doen. 

♥