Mijn eetstoornis. Wanneer het me allemaal te veel werd kon ik daar altijd op terugvallen. Niks anders telde meer mee. Natuurlijk was ik niet gelukkig, maar ik durfde ook niet zo goed afstand te nemen van mijn eetstoornis. Een tijd lang was het mijn veilige haven...

Grote kans dat jij jezelf in mijn verhaal herkent. Een eetstoornis heb je immers niet zonder reden. De redenen waarom mensen een eetstoornis ontwikkelen is vaak complex. Het hangt nooit af van slechts 1 oorzaak, maar van meerdere factoren. Één ding, wat de meeste mensen met een eetstoornis met elkaar gemeen hebben, is dat een eetstoornis een bepaalde vorm van veiligheid met zich meebrengt. Veiligheid, wat betekent dat eigenlijk? Is een eetstoornis wel veilig?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Een eetstoornis is niet veilig. Dat kon je waarschijnlijk zelf ook wel bedenken, maar waarom is het soms dan toch zo onwijs lastig om dat ook te voelen? Gevoel en verstand lopen niet altijd op één lijn en dat is lastig. Een eetstoornis is verraderlijk, het rommelt met je gevoelens. Het bespeelt je, bedriegt je en liegt je voor. Een eetstoornis doet je voor als je vriend, maar is in werkelijkheid je vijand. Het belooft je vanalles, maar alles komt met een prijs.

♦ Niks anders meer hoeven of niks anders meer kunnen?
Lange tijd heb ik het gevoel gehad in vanalles tekort te schieten, maar mijn eetstoornis, daar bleek ik goed in te zijn. Ik begon met afvallen en dit lukte me onwijs goed. Het gaf me een kick om elke keer weer een lager getal op de weegschaal te zien, maar ten koste van wat? Ik ontwikkelde anorexia. Al snel was mijn eetstoornis nog het enige dat mij bezig hield. Van anorexia schoot ik door naar BED en van BED viel ik in boulimia. Ik had er niet echt meer een goed gevoel over, maar ik hoefde in ieder geval ook niet meer aan al die andere dingen te voldoen die ik voor mezelf bedacht had. Veilig of schijnveilig?

In de eerste instantie voelt een eetstoornis misschien veilig en als een goede oplossing, maar je moet zoveel inleveren voor iets dat niet daadwerkelijk goed voor je is. Mijn eetstoornis hield mij voor de gek door mij te laten denken dat dit beter voor me was. Nee, veel dingen die ik lastig vond hoefden even niet meer, maar in de tussentijd maakte ik mijn lichaam kapot en ontwikkelde ik geen stap verder. In werkelijkheid ging ik alleen maar verder en verder achteruit. Mijn leven stond stil en mijn eetstoornis had me de grond ingetrapt. Wat oneerlijk, nu ik het schrijf maakt het me boos. Waar had ik dat aan verdiend?

Waar heb jij het aan verdiend? De lat hoeft echt niet zo torenhoog te liggen. Het hoeft niet allemaal perfect. We maken allemaal fouten en niemand is perfect. Bovendien durf ik er een hoop op te wedden dat jij jezelf onderschat. Een eetstoornis houdt je klein, maar je kan en bent zo veel meer dan je denkt. Schudt die eetstoornis van je af, leer jezelf kennen, ontdek je talenten en interesses. Je zal zien hoeveel ruimte er voor leuke dingen en ontwikkeling is zonder die eetstoornis. Herstellen, het is echt de moeite waard. 

♦ Hulpbehoevend of voor jezelf kunnen zorgen?
In de eerste instantie vond ik het niet leuk om in behandeling te gaan. Ze wilden mijn eetstoornis van me afnemen. Dat zou ik niet laten gebeuren. Toch vond ik het ergens ook wel fijn dat er voor me gezorgd werd. Naarmate mijn behandeling vorderde begon ik te wennen aan het feit dat ik in therapie was. Zo kon ik nog wel even doorgaan, dacht ik, zonder daadwerkelijk te herstellen. Therapie was zwaar en niet altijd leuk, maar er werd wel voor me gezorgd en aandacht aan me besteed. Ik werd eindelijk gezien en voelde me bijzonder. Al vond ik het lastig om te erkennen, omdat ik ook vond dat ik geen hulp verdiende, toch vond ik het ergens wel fijn.

Het is misschien een rare uitspraak en ik vind het niet leuk om te zeggen, maar op sommige momenten had ik graag opgenomen willen worden. Het leek me zo fijn als ik me nergens meer druk om hoefde te maken en anderen mijn dag indeelden. Dan kon ik zelf tenminste geen fouten meer maken en hoefde ik mijn hoofd niet te breken over de toekomst. Het leek me wel veilig.

Is het werkelijk veilig als je hulpbehoevend bent en niet voor jezelf kan zorgen? Nee. Het lijkt veilig, maar ondertussen leer je nooit om aan te geven hoe het nou werkelijk met je gaat. Het is belangrijk om te leren je emoties en gedachten te delen, er met anderen over te praten en hulp te kunnen vragen zonder daarvoor een eetstoornis te hoeven inzetten. Je hoeft niet alles alleen te doen, je mag om hulp vragen. Het is zo veel effectiever en beter voor je als je om hulp kan vragen zonder eerst je lichaam en leven zoveel schade aan te doen. Zet je liever 1 stap achteruit en daarna 2 vooruit of eerst 10 achteruit waarna iemand je weer een klein beetje naar voren kan helpen?

♦ Minder voelen of minder leven?
Gevoelens, ik wist er geen raad mee. Als kind leek alles zo simpel. Ik was blij, boos, bang of verdrietig, maar dat gold altijd alleen voor dat moment. Ik was niet bang voor dingen in de toekomst of boos over dingen uit het verleden. Ik was gewoon. Hoe ouder ik werd hoe complexer mijn gevoelens leken te worden. Ze konden door elkaar heen lopen, te maken hebben met verschillende tijdsbestekken en ik was me bewust van eventuele gevolgen die mijn gevoelens konden hebben.

Hoe dieper ik in mijn eetstoornis zat, hoe minder ik hoefde te voelen. Rust. Dacht ik. Ik hoefde me niet druk te maken over ingewikkelde dingen als gevoelens. Ik was niet blij, maar tenminste ook niet bang, boos of verdrietig. Op sommige momenten bracht mij dit heel erg veel rust. Ik kon het leven aan, maar je kan je af vragen over welk leven ik het dan heb?

Ik leefde namelijk niet echt meer. Ik stond zo ver weg van mijn gevoelens dat ik eigenlijk niet meer leefde. Ik was niet gelukkig, ik was niet ongelukkig, ik was helemaal niks meer. Een lege huls. Gevoelens weer leren toelaten is eng, maar oh zo waardevol. Elk gevoel heeft een functie en mag er zijn. Ik heb tijdens therapie kunnen leren hoe ik deze gevoelens kan uiten en kan accepteren. Nu ik dat kan kan ik ook weer oprecht gelukkig zijn en mijn leven leven.

♦ Controle of controle verliezen?
Ik was een erg onzeker meisje. Ik voelde me niet thuis in mijn lichaam en was onzeker over prestaties die ik leverde en de persoon die ik was. Ik tilde overal erg zwaar aan. Soms had ik het gevoel alles fout te doen en nergens controle over te hebben. Het leven ging voor mijn gevoel maar aan me voorbij terwijl ik er met alle macht achteraan probeerde te rennen zonder daadwerkelijk ergens grip op te krijgen. Hoe ouder ik werd, hoe sneller de tijd leek te gaan en ik wilde gewoon weten waar ik aan toe was. Zekerheid.

Deze houvast dacht ik te kunnen vinden in mijn eetstoornis. Hierin kon ik mijn perfectionisme en innerlijke controlfreak de vrije loop laten gaan, maar tegen welke prijs? Hoe dieper en dieper ik in mijn eetstoornis belandde, hoe slechter het met me ging. Ik maakte mezelf wijs dat als ik de doelen die mijn eetstoornis me oplegde behaalde het beter zou gaan. "Als ik nou nog een paar kilo af zou vallen, dan was ik echt gelukkig, dan was mijn leven perfect, dan zou alles goed gaan." Een leugen.

Een eetstoornis biedt geen controle. Een eetstoornis heeft controle over jou terwijl jij in werkelijkheid de controle verliest. Het is niet waar dat een eetstoornis jouw leven beter gaat maken, dat een eetstoornis jou wel controle gaat bieden. We maken keuzes in het leven die kansen bieden, maar werkelijke controle hebben we niet. Dit klinkt misschien eng, maar je kan het ook zien als een bepaalde vrijheid. Sta open voor wat er allemaal op je pad kan komen en leef het leven met open armen. Wie weet wat een mooie dingen het leven jou nog te bieden hebt die je nooit had durven verwachten. Zonder eetstoornis, kan je die kansen pakken.

♦ Vertrouwd of verstikkend?
Ik heb jarenlang een eetstoornis gehad en ik moet zeggen, op gegeven moment begon het een beetje vertrouwd te voelen. Ik wist niet goed wie ik nog was zonder eetstoornis en dat vond ik een eng idee. Wat nou als er helemaal niets van mij overbleef? Nee, mijn eetstoornis behouden was dan een veel veiligere optie, of leek dat maar zo?

Een eetstoornis kan op gegeven moment misschien als bekend terrein voelen, maar dat maakt het absoluut geen veilig terrein. Een nieuw gebied verkennen is eng, maar ik kan je beloven dat er nog zo veel moois ligt achter de horizon. Een veiligere plek, weg van de eetstoornis. Een plek waar jij op je eigen benen kan staan. Een plek waar je om hulp mag vragen. Een plek waar kansen in het verschiet liggen. Een plek waar je samen bent, niet alleen. Een plek waar je mag lachen en huilen. Een plek waar je liefde mag voelen. Een plek om te ademen, vrij van de verstikking van de eetstoornis. 

♥

Bron foto's: Pexels