In de slachtofferrol

 

"Help me! Ik kan niet meer! Het leven is te zwaar voor me! Iedereen haat me. Ik trek het echt niet meer hoor!" Voorgaande zinnetjes heb ik vaak gebruikt gedurende mijn slechte periodes in het gevecht tegen de eetstoornis en depressie die mijn leven veranderden tot een hel. Een hel op aarde. Gedurende het gevecht voelde ik geen andere uitweg dan dergelijke hulpkreten uitslaan. Deze gaf ik aan naar mijn vriend, vriendinnen, mijn begeleider op school en mijn hulpverleners. Altijd via e-mail of Whatsapp, want praten? Nee, dat kon ik niet. Ik kon op geen andere manier duidelijk maken dat ik niet wist wat ik moest doen dan een hulpkreet uitslaan.

De reactie op dergelijke hulpkreet was eigenlijk nooit goed genoeg. Degene die probeerde begrip op te brengen begreep me toch niet en degene die juist wat weerstand gaf, vond ik gemeen. Geringe tijd hield ik dit vol en beriep ik me op dergelijke uitspraken als het niet meer ging.

eva vera

Tot het moment dat mijn hulpverlener dit benoemde en me vroeg wat ik nou wilde. Dat kwam hard aan. "Ik kies hier toch niet voor?''. Inderdaad, ik koos er niet voor om me zo te voelen, maar ergens koos ik wel voor de manier waarop ik hiermee om ging. Begrijp me niet verkeerd, een eetstoornis en depressie zijn daadwerkelijk ziektes waar je niet voor kiest, maar als je uiteindelijk leert kiezen om de weg naar genezing aan te gaan, dan zul je jezelf uit moeten dagen en de sleutel niet in de handen van anderen moeten leggen. Jijzelf bent namelijk de enige die je kan helpen.

Jij hebt de sleutel in handen, of in ieder geval binnen bereik. Misschien kun je hem nog niet vinden, maar als je hard genoeg zoekt, jezelf leert kennen en leert met je emoties om te gaan, dan zul je hem vinden en beetje bij beetje leren deze sleutel om te draaien en daadwerkelijk het gevecht aan durven gaan. En dat doe jijzelf. Want je probleem zit ‘m in je ervaringen, in je cognities, in jezelf met de daarop uitwerkende kracht van de omgeving. Echter heb jijzelf die sleutel tot verandering en niemand anders. Want hoe hard mensen om je heen ook zullen trekken, als jij jezelf de moeite niet waard vindt, is het als trekken aan een dood paard.

Ik vroeg me af: Hoe dan? Hoe moet ik dit doen? Hoe moet ik dit zelf doen? Langzaamaan leerde ik dat ik dergelijke kreten niet bij mijn omgeving neer moest leggen. Het loste namelijk niets op dergelijke kreten uit te slaan, het legde alleen maar druk op de omgeving terwijl men er niets aan kon doen en er ontstond door reacties vanuit de omgeving of juist het uitblijven hiervan frustratie bij mij. Veel frustratie en onbegrip, waardoor de negatieve cirkel eigenlijk nog ronder werd dan die al was. Ik leerde daarentegen omgaan met mijn problemen, de confrontatie met ze aan te gaan. En natuurlijk vroeg ik steun aan mijn omgeving, maar niet meer door hulpkreten. Ik leerde aangeven dat ik het moeilijk had en bijvoorbeeld een knuffel nodig had. Ik vertelde mijn omgeving dat ik niet van ze verwachte dat ze mijn problemen voor me oplosten, dat ik niet verwachte dat ze er altijd voor me waren, maar dat ik af en toe gewoon een knuffel nodig had. En wat denk je?

Mijn omgeving waardeerde het, vond het prettig dat ik juist op die manier aangaf dat het even niet ging en ik misschien even een duwtje in de rug nodig had. Het verschil met de eerder genoemde hulpkreten was echter dat ik de sleutel tot het oplossen van mijn problemen in mijn eigen handen hield, waar die hoorde. Dat neemt niet weg dat ik het niet vreselijk lastig vond. Ik wilde namelijk niets liever dan dat iemand me optilde en me de weg wees naar geluk, niet wetend hoe ik die weg moest bewandelen. Maar dat kon niet, hoe graag ik dat ook wilde.

verantwoordelijkheid

Naarmate therapie vorderde en ik uit het aller diepste dal kwam, leerde ik die sleutel beetje bij beetje vinden. Ik leerde mezelf kennen, leerde wat mijn sterke kanten en minder sterke kanten zijn. Het inzicht in mezelf zorgde ervoor dat ik gedurende de tijd leerde, waarom óók ík de moeite waard ben. Waarom ik het leven verdien en aan mag gaan. En daarmee nam ik die sleutel alleen nog maar sterker in mijn hand.

Drie tips om uit de slachtofferrol te kruipen & de touwtjes in handen te nemen:

Leer op andere manieren aangeven wat je voelt en wat je nodig hebt. Zo kun je die knuffel krijgen wanneer je die nodig hebt, de hulp met bijvoorbeeld eten krijgen als het even niet lukt of juist een grote schop onder je kont krijgen als je niet meer vooruit komt.

Leg de controle of aanzet tot oplossen van je proberen niet in de handen van anderen, maar bedenk wat jij zelf eraan kunt doen om je beter te voelen en hoe je dit aan kunt pakken. Natuurlijk kan dit met hulp, maar het is goed om te beseffen dat jij zelf in de hand hebt of je de confrontatie met je problemen aan gaat of dat je ze probeert in de handen van een ander te leggen die er niets mee kan.

Het is oké om je rot te voelen, maar probeer anderen er niet op zodanige manier mee te belasten dat ze zich machteloos voelen.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

M. - Donderdag 30 oktober 2014 13:19
Wat een waardevolle blog. Ik heb hier echt wat aan, want ik herval nogal in de slachtofferrol. De tips die je geeft kan ik wat mee. Dank je voor het spiegelen.
Koffie - Donderdag 30 oktober 2014 13:33
Knappe blog!
Bedankt voor je verhaal.
Ik vind dit erg herkenbaar, en ik ben me er wel al van bewust en zoek naar hoe ik anders kan doen. Goede tips :)
Janneke24 - Donderdag 30 oktober 2014 13:50
Wat herkenbaar!!
Ook ik wordt hier vaak op gewezen door mijn therapeute
Just - Donderdag 30 oktober 2014 13:52
Wow, ik was gisteren nog aan het zoeken op internet over dit onderwerp. En nu staat het hier. Komt op het goede moment dus, bedankt!
nijn - Donderdag 30 oktober 2014 13:54
wow herkenbaar
bedankt voor delen van dit verhaal :)
onlymy - Donderdag 30 oktober 2014 14:24
ik zit momenteel middenin de slachtofferrol en een heftige depressie, precies het goede moment en enorm herkenbaar! dankjewel!!
ballerinatje - Donderdag 30 oktober 2014 14:40
Herkenbaar
Waardevol
Thanx
Maanmeisje - Donderdag 30 oktober 2014 15:07
Wat een goede blog en heel mooi geschreven!
marleen2502 - Donderdag 30 oktober 2014 16:43
hmmm
ik vind dit altijd heel moeilijk, want ik ben ZO Bang om in de slachtofferrol te kruipen dat ik mezelf altijd al 'verman' nog voor ik zelfs maar durf te doorvoelen dat ik iets echt heel moeilijk vind. Ik vind dat ik het juist niet mag aangeven als het niet gaat, en ik krijg juist de tip om me wél weer slachtoffer te voelen van bepaalde situaties (terwijl ik mezelf altijd beschuldigde en dus meer als dader of medeplichtige zag, ook al was ik dat 'objectief' niet). Ik heb een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en blokkeer al snel alle negatieve gevoelens vanuit een angst om in zelfmedelijden te belanden. Maar door die angst voor zelfmedelijden ben ik wat te ver doorgeschoten en moet ik nu "zelfcompassie' beginnen aanleren. Moet ik leren dat het oke is om je eens rot te voelen, dat het oke is om boos te zijn op de omstandigheden of op anderen ipv alleen op mezelf...
dus voor mij is dit soort blogs wel wat gevaarlijk, maar ik denk dat er inderdaad wel mensen mee geholpen kunnen zijn. Als we nu allemaal een beetje van mekaar leren dan komen we mekaar op de gulden middenweg wel tegen :)
Vera - Donderdag 30 oktober 2014 17:25
Bedankt voor jullie lieve, waardevolle reacties.

Als jullie meer willen lezen, kunnen jullie mij altijd pb'en op naam van xChanel.

With love
Birdy - Donderdag 30 oktober 2014 18:05
Goeie blog, dapper ook dat je zo open bent. Die laatste tip is heel belangrijk vind ik! Daar zijn veel eetstoornismeiden (onderling) heel goed in, weet ik uit ervaring.

Het is voor mij soms wel lastig om het onderscheid te maken tussen in de slachtofferrol te kruipen, en je kwetsbaar op te stellen/hulp te vragen. Uit angst om een slachtoffer gevonden te worden, doe ik juist veel te stoer en loop ik mezelf voorbij, zegt mijn behandelaar. En daardoor vraag ik vaak te weinig hulp. Een middenweg zou goed zijn :)
Birdy - Donderdag 30 oktober 2014 18:06
O Marleen, jij hebt blijkbaar hetzelfde. Ik herken goed wat je schrijft...
Nina - Donderdag 30 oktober 2014 18:43
@ Marleen bij mij werkt dat inderdaad net zo. Ik ga ook altijd door en zeg dat het goed gaat. Terwijl het dan helemaal niet goed gaat. Heel herkenbaar van dat verantwoordelijkheidsgevoel. Dat maakt dan ook dat ik bijvoorbeeld mijzelf en mijn gevoelens altijd op de tweede plaats zet en mijzelf niet rot mag voelen.
Ik snap inderdaad wel dat het voor sommige mensen een hele waardevolle blog kan zijn. Dit soort berichten zie je namelijk ook regelmatig op het forum verschijnen.
Liz - Vrijdag 31 oktober 2014 08:59
Wat een fijne blog! Ik ben momenteel met dit thema bezig en kom er langzaam achter dat het idd niet helpt om in de slachtofferrol te kruipen, maar dat je gewoon om hulp mag vragen. Denk dat er ook een stukje acceptatie in zit: accepteren dat je je ook weleens niet goed mag voelen.
Sanne - Vrijdag 31 oktober 2014 17:16
Ik heb een burnout. Wat er in dit artikel staat is helemaal waar, en aan de andere kant wil ik er ook wel bijvoegen dat de hulpkreten en de slachtoffer rol soms wel nodig zijn.
Mensen om je heen kunnen het onderschatten, en soms kan je je ook wel beter gaan voelen door goed je hart te luchten.
Natuurlijk moet je wel stapje voor stapje daaruit komen, je kan er niet in blijven hangen daar ben ik het mee eens.
Anoniem - Vrijdag 31 oktober 2014 21:53
Ik zou juist wat meer moeten hebben van de slachtoffer rol.
Ik ben hard voor mezelf, het gaat altijd goed tja voor de buitenwereld wel. Ik kan maar moeilijk toegeven dat het niet goed gaat. En moet me vooral niet aanstellen, wat ik wel leer in therapie is dat ik meer moet gaan praten over hoe ik me voel en dat ik me best rot mag voelen over m'n verleden, leerpuntje acceptatie en kwetsbaar opstellen