In 2018 wil ik afvallen
Ik zie het op Instagram en Facebook en hoor het overal om me heen nu het 2018 is geworden. Mensen delen massaal hun goede voornemens en luisteren vol interesse naar die van anderen. De één wil stoppen met roken, de ander wil proberen om meer te slapen of leren om beter om te gaan met geld. Mensen willen werken aan zichzelf en het uitspreken van goede voornemens is een stok achter de deur om ook daadwerkelijk in actie te komen. Het delen van goede voornemens zorgt ervoor dat mensen niet meer om hun streven heen kunnen.
Goede voornemens vind ik prima en ik wil de mensen in mijn omgeving graag steunen als dat ze zou helpen om hun doel te bereiken. Ik vind het knap wanneer mensen gemotiveerd zijn om iets aan hun leven te veranderen en graag op een positieve manier naar een doel toe willen werken. Toch krijg ik altijd een heel dubbel gevoel bij dat ene voornemen, dat zo veel mensen weer hebben dit jaar: Het voornemen om af te vallen.
Ook dit jaar weer zijn er veel mensen in mijn omgeving die 2018 ingaan met de wens om af te vallen, gezonder te eten en meer te gaan sporten. Eigenlijk is hier niets mis mee als je geen eetstoornis hebt en graag wat af wilt vallen om je lekkerder in je vel te voelen of om wat gezonder te worden. Toch wringt er iets als ik hoor dat mensen graag af willen vallen in 2018 en ik vind het moeilijk om er de vinger op te leggen waarom precies.
Misschien komt het vreemde gevoel dat ik krijg bij het goede voornemen om af te vallen voort uit mijn eigen eetstoornis verleden. Ik ken het gevoel af te willen vallen als geen ander en bedacht me een aantal jaren geleden tijdens nieuwjaar ook altijd "dat het dit jaar wel zou gaan lukken om gewicht te verliezen", "dat dit mijn jaar zou gaan worden" en "dat vanaf nu alles anders zou zijn."
De volgende alinea's heb ik voor jou geschreven, voor als jij je hebt voorgenomen om af te vallen in 2018:
Het gevoel dat ik krijg als jij je wens uitspreekt om af te vallen is er een van verdriet en boosheid. Ik word er zo verdrietig van, dat jij jezelf niet goed genoeg vindt, niet dun genoeg, niet mooi genoeg. Dat jij vindt dat je jezelf met kerst hebt volgevreten en nu maar iets aan die 'kerstkilo's' moet gaan doen. Ik word verdrietig als ik me bedenk dat 2018 voor jou begint met een voornemen dat voortkomt uit een gevoel van ontevredenheid over je lichaam.
Ik ben boos, omdat ik niet weet of jij wilt afvallen om de juiste redenen en omdat ik niet wil dat jij überhaupt het gevoel hebt dat je moet afvallen of dat je uiterlijk niet goed genoeg is. Ik wil je door elkaar schudden en je vertellen dat je niet dunner hoeft te worden om gelukkig te mogen zijn met wie je bent. Ik ben boos omdat ik niet weet of jij op en gezonde manier gaat afvallen of nu aan één of ander schadelijk crash-dieet zal beginnen. Boos omdat ik geen grip heb op jouw psyche en ik nu met een gevoel van onmacht achterblijf.
Misschien reageer ik wat heftig en emotioneel vanuit mijn eetstoornis verleden, maar dat neemt niet weg dat ik me zorgen om je maak als jij 'before-foto's' van jezelf op social media plaatst en daarbij je gewicht noemt. Ik begrijp dat het ter motivatie is, maar ben tegelijk bang dat jij je te druk maakt om de mening van anderen, maar misschien zit ik ernaast. Misschien heb jij helemaal geen eetstoornis, misschien is het voor jou allemaal geen 'big deal' en slaap je er niet minder om. Ik hoop het maar.
Als ik hoor dat iemand 2018 in gaat met de wens om af te vallen schrik ik altijd nog een klein beetje. mijn eetstoornis is namelijk begonnen met deze, ogenschijnlijke, onschuldige wens en destijds wist ik ook niet hoe desastreus de gevolgen zouden zijn. Een eetstoornis wens ik niemand toe en het liefst zou ik iedereen behoeden voor deze verraderlijke valkuil.
Ik hoop dat iedereen die dit leest in plaats van "ik wil afvallen in 2018" zal denken "ik wil mezelf leren accepteren zoals ik ben in 2018". Is dat niet een veel prettiger voornemen?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Thanks voor deze blog!
Dat ze anderen gunt gelukkig te zijn met zichzelf.
En absoluut anderen het niet gunt door te slaan in afvallen op welke wijze dan ook.
Bovendien heb ik ook duidelijk gezien dat meiden of vrouwen zonder eetstoornis een soort voortdurende strijd met zichzelf kunnen leveren omdat ze 'die 3 kilo er zo graag af willen hebben'.
Nooit lijkt het gewoon goed. Nooit zijn ze blij met wij ZIJ zijn.
Zelfacceptatie is zo een mooi iets.
Ik gun het ook iedereen.
Vind het heel goed dat je weet dat veel gevoelens die naar boven komen voortkomen uit jou eigen ervaringen en eetstoornis.
Afvallen hoeft in mijn ogen niet altijd voort te komen uit ontevredenheid voor je lichaam of omdat je jezelf niet accepteerd maar kan ook juist vanuit zelfzorg zijn.
Ook ik heb een eetstoornis en ook ik heb de hoop dat andere mensen hier niet in vervallen zou het niemand gunnen.
Het grote voordeel dat mensen voornemens als afvallen delen is dat het gesprek hierover aangegaan kan worden in tegenstelling tot geheimzinnigheid.
Liefde en mildheid voor jezelf, goed voor jezelf zorgen en je energie steken in dingen die er over 50 jaar nog toe doen: dat lijken me veel mooiere voornemens voor een nieuw jaar.
De bezorgdheid in de blog snap ik. Maar misschien is er verwarring omdat je dit als boosheid omschrijft. Misschien iets te extreme vorm van bezorgdheid.