Toen ik nog een eetstoornis had, voelde ik me vaak anders dan anderen. Soms leek het wel alsof de problemen zich bij mij opstapelden terwijl ieder ander vrolijk door leven fietste. Ik vond dit oneerlijk. Waarom moest nou juist mij die ellende overkomen? Waar had ik dat aan verdiend? Waarom kon ik niet ook gewoon normaal zijn, net als iedereen?

Ik heb ontzettend van mezelf gebaald in die tijd. Vol jaloezie kon ik kijken naar vriendinnen. Het leven leek hen allemaal zo makkelijk af te gaan. Niemand leek problemen te hebben. Niemand leek last te hebben van zichzelf. Stuk voor stuk leken ze het leven leuk te vinden en te genieten. Iedereen was goed in het leven behalve ik. Ik voelde me zo abnormaal en vervreemd van de rest. 

Soms leek het zo alsof de problemen mij aan kwamen waaien. Natuurlijk zijn sommige problemen mij ook overkomen, maar lang niet allemaal. Soms voelde voor mij ook iets als een probleem terwijl het eigenlijk helemaal geen probleem was. Ik ben een ster in het van een mug een olifant maken. Het leek daardoor alsof ik meer problemen had dan iemand anders terwijl dit helemaal niet zo was.

Ik heb heel lang rondgelopen met het idee dat ik niet helemaal normaal was. Ook toen ik al hersteld was van mijn eetstoornis voelde ik me nog steeds niet helemaal 'normaal'. Vriendinnen leken zich nog steeds om heel andere dingen druk te maken dan ik. In mijn ogen waren dat vaak veel oppervlakkige dingen. Ik weet niet zo goed waar het vandaan kwam, maar ik had ook het idee dat ik soms minder genoot van het leven dan dat de rest deed. Als ik een keer iets had ondernomen, vertelden vriendinnen hoe 'super gezellig' ze het wel niet vonden en hoe ze ervan hadden 'genoten'. Ik maakte me dan zorgen om mezelf. Ik vond het ook wel gezellig, maar zó super gezellig? Had ik er wel echt van genoten? Hoe weet ik überhaupt of ik van iets geniet? Vervolgens ging ik weer twijfelen aan mezelf, want hoe kan je nou weer niet weten of je aan het genieten bent? Ben ik wel normaal?

Ik vroeg me af of dit iets was wat echt aan mij lag of dat meer mensen hier last van hadden. Ik ben hier toen een keer het gesprek over aangegaan met de jongen met wie ik toen een relatie had. Ik vertelde hem dat ik het idee had dat ik niet helemaal normaal was, omdat ik voor mijn gevoel soms minder genoot van het leven. Dat ik me niet alleen maar druk kon maken om oppervlakkige dingen. Ik vertelde hem dat ik het idee had dat ik het leven soms veel zwaarder nam dan iemand anders en dat ik me afvroeg of dat wel normaal was.

Hij reageerde hier heel verrassend op en zei dat hij precies hetzelfde had. Hij zei ook dat iedereen volgens hem het idee had minder te genieten van het leven dan de ander. Bovendien weet je niet in hoeverre de ander een showtje aan het opvoeren is. We leven in een maatschappij waarin we heel druk zijn met aan anderen laten zien hoe leuk leven we hebben. Dus wellicht overdrijven mensen ook sneller om op die manier de ander ervan te overtuigen 'hoe leuke tijd ze wel niet hebben gehad'. Ik kon me best vinden in deze woorden.

Door de jaren heen heb ik geleerd dat iedereen problemen heeft. De één heeft natuurlijk wel meer en grotere problemen dan de ander, maar problemen zijn voor iedereen vervelend. Het leven verloopt voor niemand vlekkeloos. We zitten allemaal wel eens met onze handen in het haar, maar dat betekent niet dat we niet normaal zijn. Dit besef heeft mij wel geholpen om me wat normaler te voelen.

Ik denk dat ik door mijn eetstoornis verleden een beeld het ontwikkeld van wat een ideale wereld voor mij zou zijn. Tijdens mijn eetstoornis heb ik zoveel negatieve emoties ervaren. Ik liep tegen zo ontzettend veel problemen aan. Ik wilde dit anders. Een ideale wereld zou voor mij een wereld zijn zonder problemen en zonder angsten. Dat je altijd zorgeloos door het leven zou gaan en weet wat je moet doen mocht er toch een keer een probleem zijn.

De waarheid is echter dat dit niet het geval is. Je hele leven lang zal je tegen dingen aanlopen. Soms zal je gewoon niet weten hoe je met bepaalde situaties om moet gaan. Soms heb je het gevoel dat jou alles tegelijk overkomt. Het belangrijkste is om te beseffen dat dat ook oké is. Dit hoort bij het leven. Het hoeft en kan niet altijd goed met je gaan. Soms zit het leven gewoon even tegen. Dat betekent niet dat je niet normaal bent. Je bent juist normaal. Elke keer weer dat jij een angst of probleem overwint, ben je weer een ervaring rijker. Niemand is perfect. Je bent juist normaal als jouw leven niet vlekkeloos verloopt.

Fotografie: Sara Dungo