Soms weet je eigenlijk heel goed wat je zou moeten doen en toch doe je het niet. Ik heb dit ook vaak gehad en natuurlijk heb ik het nog steeds weleens in mijn dagelijks leven. Maar tijdens het herstel van mijn eetstoornis vond ik dit soms enorm vervelend. En anderen ook trouwens. Want waarom deed ik het niet, terwijl ik het allemaal zo goed wist?

Als je dit herkent is het heel goed om te onderzoeken waarom je het niet doet. Soms heb je geen flauw idee waarom je toch steeds weer voor die eetstoornis blijft kiezen, terwijl je heel goed beter weet. Kijk daarom eens naar de kopjes hieronder. Misschien herken je een oorzaak van het vastlopen of herken je er meerdere. Dit is een eerste stapje om te gaan kijken hoe je dat stuk aan kunt pakken, zodat je toch echt stappen gaat zetten.

Faalangst
‘'Ik weet heel goed dat ik moet ontbijten, maar toch lukt het niet. Het is zo'n gevecht in mijn kop en ik kom er gewoon niet doorheen. Ik kan het niet. Ik ben niet sterk genoeg.''

Ik denk dat een van de redenen is dat ik soms niet deed wat nodig was, te maken had mijn mijn faalangst. Ik dacht dat het me toch niet zou lukken. Ik kon tenslotte niets, dus ook vechten tegen een eetstoornis zou ik niet kunnen. Daar was ik vast niet sterk genoeg voor. In ieder geval, zo dacht ik er lange tijd achter. Ik durfde niet, omdat ik bang was.

Angst
‘'Ik ben zo bang voor wat er komen gaat. Ik wil die controle niet verliezen, dat kan ik niet aan. Ik wil niet dik worden, ik wil niet gaan voelen. Ik durf het niet.''

Ik was doodsbang voor wat er zou gebeuren als ik beter zou gaan eten. Want wat dan? Dan zou ik andere dingen gaan voelen dan die ik nu voel. Ik zou de controle verliezen en dat durfde ik niet. De stap waarvan ik wist dat ik hem moest nemen, maakte ik niet omdat ik mezelf klemzette in angst. Want als ik dit doe, dan gebeurt er dat... en daar was ik ontzettend bang voor.

Afhankelijkheid
‘'Ik ben helemaal alleen. Als ik de stap ga zetten en voor behandeling ga kiezen, moet ik het aan anderen gaan vertellen. Dat vergeven ze me nooit. Ik wil ze niet tot last zijn.''

Misschien zit jij er ook wel zo in. Op een gegeven moment wist ik dat er iets moest gebeuren en wilde ik weer gelukkig leren zijn. En toch durfde ik het absoluut niet te vertellen aan mijn ouders. Ik heb dat nog heel lang uitgesteld. Te lang achteraf. Neem dus de stap en leg een brief op het bed van je ouders, bel ze op of vertel het aan een vertrouwenspersoon op school. Je verdient het niet om ongelukkig te zijn.

‘'Niemand begrijpt me. Als ik ze vertel wat er speelt, krijg ik toch geen steun. Ik weet al lang wat ze gaan zeggen. Ik weet heus wel dat het beter is om te praten, maar ik ben bang voor hun reactie.''

Ook deze heeft hiermee te maken. Bang zijn voor een oordeel, een mening van een ander. En toch moet je kiezen voor jezelf. Jij bent niet afhankelijk van je omgeving. Wat ze er ook van vinden, op de lange termijn ga je er heel veel aan hebben dat je de stappen hebt gezet die je nodig had. Beter worden en gelukkig zijn is iets wat voor iedereen beter is.

Ambivalentie
‘'Ik weet niet of ik dit wel wil. Natuurlijk weet ik dat het nodig is om beter te eten, maar kan het niet op een andere manier? Mijn manier? Is dit echt wel nodig en wil ik die eetstoornis eigenlijk wel loslaten?''

Ik stond eigenlijk heel dubbel tegenover herstellen van mijn eetstoornis. Natuurlijk wist ik dat het goed was, dat ik gelukkiger zou worden en dat ik mezelf kapot aan het maken was. Maar toch deed ik het niet. Ergens wilde ik het niet. Ik wilde het oude vertrouwde niet loslaten, het leverde me nog teveel op. Ik wilde wel en niet tegelijk. Iets typerends voor eetstoornissen, maar iets waar je op een gegeven moment toch echt moet gaan beslissen. Wat wil je?

Niet het juiste moment
''Misschien ben ik er nog niet klaar voor. Het valt ook allemaal nog wel mee. Ergens weet ik wel dat ik niet gelukkig ben, maar ik doe er niets mee omdat het wel meevalt. Ik ga nu nog niet aan de bel trekken.''

Natuurlijk kun je altijd vinden dat je nog niet op het goede punt bent om stappen te nemen. Of dat het nog niet ernstig genoeg is om hulp te vragen. Maar dat soort excuses zijn echt zo zonde. Je gaat enkel meer achteruit. Je mag ook hulp vragen als je nog geen (ernstige) eetstoornis hebt. Het is rot genoeg dat je ongelukkig bent met jezelf of je leventje. Daar kun je wat aan doen en daar is geen juist moment voor. Ongelukkig zijn is het moment. En dat is nu.  

‘'Ik weet het wel, maar ik doe het niet.''
Dit denk je misschien niet zo letterlijk, maar dit is wel wat er bij veel meiden met een eetstoornis tussen de regels door gezegd of geschreven wordt in dagboekjes. Er wordt veel ‘Ja, maar' gebruikt en die woorden kun je eigenlijk meteen vertalen in 'Nee, want...' Ook ik heb enorm veel 'gemaard'. Ik had altijd wel een reden waarom het moeilijk was, niet lukte, onmogelijk leek of toch weer terug kwam.

Stop met ‘Ja, maar'. Maak er van; ''Ja en ik vind het eng.'' Of ''Ja, en ik vind het moeilijk.'' Want dat is het ook. Het is inderdaad eng, zwaar en rot. Maar als je hier doorheen gaat krijg je een vrijheid terug die helpt om weer gelukkig te zijn. En dat is het helemaal waard, geloof me!