Afgelopen weekend kreeg ik een gevoel, wat ik al een tijdje niet meer had gehad. Ik voelde me dik. Wat een rotgevoel. Ik keek naar mezelf in de spiegel, kneep een keer in mijn buik, bekeek mezelf van de zijkant. Was ik aangekomen? Verbeeldde ik me dit nou of... Wat was hier aan de hand? Op de grond lag een jurk die ik zojuist had gepast. Te klein geworden. Shit wat nu? Ik voel me dik!

Oké ik ben aangekomen. Daar kwam ik dus een paar dagen geleden achter. Het bewijs is daar, ik kan er maar moeilijk omheen. Niet heel veel of super zichtbaar, maar genoeg om een jurk die eerder als gegoten zat niet meer aan te kunnen. Mijn gewicht was altijd heel stabiel en, los daarvan, heb ik mezelf al in geen tijden meer zorgen gemaakt over mijn gewicht, omvang of kledingmaat...

Als ik heel eerlijk ben, had ik al langer het gevoel dat ik wat was aangekomen. Ik heb het afgelopen jaar namelijk behoorlijk uitbundig geleefd, vele mooie momenten meegemaakt en ontzettend genoten. Lang leve de lol, zeg maar. Hiernaast sport ik niet met regelmaat, ik ben nu eenmaal niet zo sportief.

Dus daar stond ik dan voor de spiegel, te dik om in die jurk te passen. Tja, dat is dan toch wel even confronterend. Niet super erg, maar wel een beetje vervelend en gewoon niet leuk.

Wat er toen gebeurde, verbaasde me nogal. Ik voelde me dik en was me daar behoorlijk bewust van. Dit gevoel was zo lang weggeweest en nu keerde het dan toch plots weer terug. Ik was er even niet op voorbereid. Mijn eetstoornis ligt namelijk in het verleden. Wat me verbaasde was dat ik op dat moment eigenlijk instantaan besloot dat ik mijn dikke gevoel voor mezelf wilde gaan houden.

Ik dacht dat ik hier maar beter met niemand over kon gaan praten. Ergens schaamde ik me namelijk een klein beetje voor mijn reactie op die paar kilo meer. Wat zouden mensen wel niet van me denken. Dit zou mij helemaal niet zo moeten raken. Ik ben toch hersteld van mijn eetstoornis?

Ik zag mezelf al naar mijn vriend, vrienden en familie toestappen om te melden dat ik me plotseling weer dik voelde. De reacties zouden verschrikkelijk zijn. Mensen zouden zich zorgen maken om mij, me vertellen dat ik toch helemaal niet dik was. Ze zouden me verwijten dat ik beter moest weten. Ik was immers toch genezen was van mijn eetstoornis? Wat een doemscenario, mij niet gezien, doei!

Wat zouden mijn collega's wel niet van me denken, of jullie, de bezoekers van Proud! Hoe hypocriet is het om advies te geven over herstellen van een eetstoornis terwijl ik zelf met deze gevoelens zit? Wie gaat mij dan nog serieus nemen? Daarom besloot ik in eerste instantie om mijn dikke gevoel voor mezelf te houden. Angst voor gezichtsverlies, angst om iets op te blazen wat misschien helemaal niets betekent. Een hoop angsten en onzekere gevoelens.

Zoals je leest, deel ik het nu toch. Ik voelde me weer dik, zo, het hoge woord is eruit. Waarom heb ik dan toch besloten om dit te delen? Dat heb ik gedaan omdat het niet eerlijk is om niet eerlijk te zijn. Niet naar jullie toe, niet naar mezelf toe. Wat heb ik eraan om niet de volledige waarheid te zeggen? Heb ik daar uiteindelijk niet alleen mezelf mee? Gaat mijn geloofwaardigheid echt achteruit als ik durf te doen wat ik anderen telkens weer aanraad? Mezelf kwetsbaar opstellen. 'Practice what you preach'.

Als er iets is dat ik heb geleerd van mijn eetstoornis, is dat dingen achterhouden of opkroppen niet werkt. Het houdt je terug, je wordt er niet gelukkig van. Ik ben dan wel hersteld, maar dat wil niet zeggen dat alles altijd maar over rozen gaat. Ook ik word wel eens geconfronteerd met nare gevoelens. De schijn ophouden heb ik in mijn leven al te vaak, te lang gedaan. 'Been there, done that'. Ik weiger daar naar terug te gaan.

Ik voelde me dik, maar ga ik nu ook daadwerkelijk iets aan mijn gewicht doen? Het antwoord is, 'nee', waarschijnlijk niet. Ik vond het niet prettig om te ontdekken dat ik wat was aangekomen, maar ik weet heel goed dat ik niet dik ben en dat ik me nergens zorgen over hoef te maken. Ik zie er prima uit. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier nu zo luchtig over kan denken. Ik ben dus echt zo ver gekomen, nu het puntje bij paaltje komt. Afvallen is niet de oplossing.

Het maakt me eigenlijk niet zo veel uit dat ik wat ben aangekomen. Wel vind ik het jammer dat ik die ene jurk nu niet meer aan kan. Toch ren ik niet net zoals vroeger direct naar de sportschool en ik ga er ook echt niet minder om eten. Ik kijk het liever eerst even aan. Rustig ademhalen. Misschien is dit namelijk gewoon een normale fluctuatie in mijn gewicht? Geen reden tot paniek. Bovendien wordt ik ook gewoon echt ouder en kan ik niet verwachten dat ik altijd hetzelfde lichaam als tien jaar geleden kan houden.

Het is oké, ik voelde me eventjes dik, dat was alles. Ik ben blij dat ik ervoor heb gekozen om het gewoon te zeggen. Mijn gevoel mag er toch ook gewoon zijn? Ik heb me even gerust laten stellen en blijkbaar was dat alles wat ik nodig had. Nu is het gevoel weg. Fijn. Als het weer terugkomt of ik toch nog ga twijfelen zal ik geen tweede keer aarzelen om het bespreekbaar te maken.

♥ Alles is goed, niks aan het handje.