Het is woensdagmiddag en ik ben samen met een vriendin in de kantine van de universiteit. We hebben allebei een sapje gehaald, en zij neemt daar nog een muffin bij. Terwijl zij alvast naar de kassa loopt om af te rekenen vindt er in mijn hoofd een discussie plaats:

"Hmmm, eigenlijk lust ik ook wel iets. Nee, die muffins zijn niet voor jou. Maar ze zien er zo lekker uit, en ik heb stiekem best wel zin in een muffin. Wat heb jij dan gedaan om zoiets lekkers te verdienen? Nou, ... Ik... Dat dacht ik al, niets. Jij verdient die muffin niet. Muffins zijn voor andere mensen, en niet voor jou."

Wellicht zijn dit soort gedachten voor velen van jullie bekend terrein? Aan de ene kant is er een rationele stem die zegt dat het heel normaal is om af en toe iets lekkers te eten, en dat je jezelf af en toe moet kunnen verwennen met een koek of iets dergelijks: andere mensen doen het immers ook, toch? Maar aan de andere kant is er de stem van de eetstoornis, die je continu dingen verbiedt en gemene opmerkingen maakt:

"Chocolade? Wat is daar het praktisch nut van?! Het is alleen maar suiker en vet, daar heeft je lichaam niets aan, en je wordt er alleen maar dik van. Chocolade is voor andere mensen, neem jij maar een appel."

Een tijdje geleden had ik het met mijn therapeute over deze gesprekjes die zich in mijn hoofd afspelen, waarbij "mevrouw anorexia" mij elke keer weer vertelt dat ik al die traktaties niet waard ben en dat ik niet het recht heb om van mijn eten te genieten. "Maar," vroeg ze, "waarom verdien jij die traktaties dan niet, terwijl andere mensen daar ook gewoon van kunnen genieten zonder zich schuldig te voelen?" En toen viel ik even stil: ik wist het eigenlijk ook niet zo goed... Het voelde gewoon als een vanzelfsprekend iets dat ik mijn eten moest "verdienen" en mezelf moest straffen door niet te eten wanneer er dingen misgingen in mijn leven.

De woorden van mijn therapeute hadden me aan het denken gezet: ik neem het iemand anders niet kwalijk wanneer hij of zij zichzelf trakteert op iets lekkers, waarom kan ik mezelf dan niet toestaan om af en toe ook van iets lekkers te genieten zonder me daar direct schuldig over te voelen? Ik veroordeel mijn vriendin toch ook niet voor het feit dat zij een muffin eet? Waarom doe ik dat bij mezelf dan wel?

I made up my mind: ik ga wat liever zijn voor mezelf, en proberen mezelf op dezelfde manier behandelen als de mensen van wie ik houd.

Love your friends, love yourself, en gun jezelf af en toe te genieten van een traktatie! As for me, I will keep telling myself that chocolate is a basic human right, and not something which I have to earn.

Wat gun jij jezelf?