Ik schaam me voor mijn eetstoornis
Schamen of van de daken schreeuwen? Een eetstoornis kent vaak veel tegenstrijdigheden. Je hebt honger maar eet niet, je lichaamsbeeld is heel anders dan de werkelijkheid, je moet afvallen maar kan niet stoppen met eten. Soms schaam ik me voor mijn eetstoornis. Door mijn eetstoornis is mijn lichaam aardig kapot van binnen en ben ik 100 procent afgekeurd. Hierdoor kan ik niet werken en ben dan ook de huisman. Wat zal de buurt van mij vinden? Een jonge man die altijd thuis zit...
In de supermarkt een doos pizza's door het gangpad weggooien omdat het zoveel spanning geeft. Wat schaam ik me dan. Kan ik niet een keer normaal doen? Waarom is het allemaal zo lastig? Ja, soms schaam ik me voor mijn eetstoornis. Maar soms, soms zou ik het van de daken willen schreeuwen. IK HEB EEN EETSTOORNIS!
Opgenomen in een kliniek kreeg ik elke week heel veel kaarten. Wat gaf dat een fijn gevoel. Mensen die aan je denken en je steunen met bemoedigende woorden. Maar eenmaal ontslagen uit de kliniek wordt het stil. De kaarten blijven weg en de lieve woorden vervagen. Zolang ik opgenomen was zagen mensen dat ik ziek was/ben. Nu ik thuis ben, wordt er gedacht dat ik weer beter ben. Dat alles weer gegeten kan worden en dat ik gewoon weer aan het werk kan. Moeten uitleggen waarom ik nog altijd thuis zit is soms heel frustrerend en lastig.
Vaak komt de vraag hoe ik mijn week invul, of ik me niet verveel. Deze vraag maakt mij soms boos. Als ik met griep mijn dagen doorbreng in bed, vraagt niemand zoiets. Helaas is een eetstoornis een lastige ziekte om te begrijpen. De vragen zijn lief en goed bedoeld, maar het steeds moeten verantwoorden waarom ik thuis zit is soms heel vervelend. IK HEB EEN EETSTOORNIS! PUNT!
Dan zie ik mezelf ineens weer langs de kant van het zwembad zitten. Te bang om mijn shirt uit te doen. Wat schaam ik me dan! De ene keer wil ik foto's van mijn eten op Instagram posten, omdat ik trots ben wat ik eet. soms durf ik tijden geen foto van mezelf te plaatsen omdat ik mezelf weer eens te dik vind. Een eetstoornis kent veel tegenstrijdigheden.
Soms ben ik zelfs trots op mijn eetstoornis. Dit klinkt heel ziek, I know. Laat het me uitleggen. Mijn eetstoornis heeft hele diepe dalen gekend. Te diep. Ik kan mijn eetstoornis niet loslaten, maar er is op dit moment goed mee te leven. Mijn eetstoornis is leefbaar! ...en ja, daar ben ik trots op. Niet op die stomme stem in mijn hoofd die alleen maar negatief is. Wel op de stem in mijn hoofd die zegt dat het goed is zoals het nu is. Ik kan mezelf stabiel houden. YEAH! Een eetstoornis kent veel tegenstrijdigheden.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Wat goed dat je er nu mee kunt leven, dat vind ik erg knap!
Heel veel geluk!
Bedankt voor het delen van je verhaal. Fijn om te weten dat ik niet alleen ben hierin... Sterkte met alles!
Proud2bme: Ik heb dezelfde vraag als anoniem...
En ook precies dezelfde vraag; het blijft zo vermoeiend om je steeds maar weer te verantwoorden voor het feit dat je 'niks' doet, hoe moet/kan je daar mee omgaan?
Dat je NU bent afgekeurd of werkloos bent, betekent niet dat je dat tot je 100ste bent. Wat is je perspectief? Hoe wil je je dagen in de toekomst invullen? Vrijwilligerswerk, school, werk (voor 4-40uur, dat verschilt ook per persoon).
Wat kun je nog wél? Dat klinkt veel positiever dan je focussen op wat niet goed gaat.
Tegenwoorig is het ook een 'hype' bijna om te moeten denken. Wat kun je nog WEL? Ik denk dat het voor meesten met een een eetstoornis niet in de planning lag om werkloos, ziek of in de wao veel thuis te zitten of de dingen die je nu doet MET eetstoornis, misschien wel de moeite waard lijken (voor een ander), maar jij zelf heel wat anders van oorsprong in gedachten had met je leven. Zoals bij iedereen loopt een leven vaak anders dan gepland. Maar een eetstoornis geeft je zo'n oneerlijke achterstand of stilstand in je leven, die je iig niet zou hebben zonder eetstoornis. Als er DAN wat van je evt. plannen niet was gelukt, had je iig van je zelf geweten dat je het evt. wel had geprobeerd of wist je van jezelf dat je prioriteiten ergens anders kwamen te liggen door de omstandigheden. Maar door een eetstoornis kom je vaak niet eens aan proberen toe en zie je je leven en de jaren voorbij gaan en ben je maar weinig, niet of maar een beetje opgeschoten in het zijn of het verder worden van 'jezelf'. Mooie blog btw. Sterkte ook!
Ik schreef mijn reactie ook uit mijn eigen ervaring - ik heb zelf een WiA en werk gedeeltelijk. Daar heb ik heel wat jaren over gedaan en ook over mijn herstel. Ben ik er? Nee, maar ik ben verder dan ik ooit had durven dromen.
Wat betreft de vraag over wat je wel en niet tegen mensen zegt: ik was ook altijd bang voor het oordeel, maar heb wel geleerd dat (voor mij in ieder geval) het grootste over mijzelf van mijzelf kwam. Ik “moest” vanalles en soms nog, wat mij helpt is om te kijken waar ik vandaan kom. Elke stap, elk stapje is er 1 die mij weer En wat andere mensen betreft: je voelt ook wanneer het goed is om wel/niet meer over jezelf te vertellen, niet iedereen hoeft alles van je te weten!
Arjen: succes met alles en ik hoop dat dat werk je gaat lukken :-)
Een gebroken been is een goed voorbeeld: het is zichtbaar, duurt geen jaren, en mensen kunnne verwachten dat je er weer bovenop komt.
Er zijn talloze onzichtbare / minderzichtbare ziektes, of die nou lichamelijk of psychisch zijn....zolang je jong bent en er niet al te ziek of gehandicapt uit ziet, dan snappen mensen het al snel niet...
P
Reactie op Arjen: knap dat je dit zo geschreven hebt! Benoemen van gevoelens is al een grote eerste stap... het is dan wel geen kaartje maar ik hoop dat je al reacties ook als positief zal ervaren...
Ik ken je niet persoonlijk, maar uit deze blog......
Je bent een prachtmens, waarvan ik zou willen dat er meer mensen zoals jou waren. (in ieder geval in mijn buurt :D)
Liefs
Gigi
Misschien kan je daar je werk van maken en het vak van meubelmaker los laten...kijken naar de dingen die je wel nog kan.
Positief denken en vooruit denken!
Suc6