Ik ben over het algemeen een vrolijk persoon, maar ik heb ook een gevoelige kant. Die gevoelige kant is er - vergeleken met de tijd dat ik een eetstoornis had - minder, maar het zit er nog wel. Deze blog schrijf ik dan ook vanuit mijn ervaringen uit het verleden. Vroeger was ik namelijk enorm snel geraakt door dingen en trok ik me veel dingen ook erg persoonlijk aan. Het ergste van mijn gevoelige kant vond ik nog dat ik zo snel moest huilen.

Als ik terugkijk op de tijd dat ik snel moest huilen, dan zie ik wel dat daar een patroon in zat. Ik moest namelijk vaak huilen als ik gefrustreerd was en onmacht voelde. En aangezien ik zo gevoelig was, ervoer ik nogal snel de frustratie en onmacht. Het waren dan situaties waarin ik voor mezelf op moest komen of mijn grenzen aan moest geven. Dit vond (en vind) ik soms vrij lastig en spannend om te doen. De spanningen liepen hierdoor vaak zo erg op dat ik ervan moest huilen.

Een voorbeeld hiervan is een gesprek dat ik ooit heb moeten voeren op stage. Ik voelde me niet op mijn plek en er werd over mij geroddeld door mijn begeleider. Ik voelde me hier onwijs rot en onzeker door en ik wilde dat hier wat aan werd gedaan. Ik maakte daarom een afspraak met de teamleider om dit aan te kaarten. In dat gesprek moest ik dus eigenlijk voor mezelf opkomen en het voelde dan ook wel goed dat ik dat deed, maar tegelijkertijd vond ik het echt ontzettend lastig om dit te doen. De hele dag zag ik al tegen dat gesprek op en voelde ik de spanningen door mijn lijf gieren. En jawel, toen ik in dat gesprek zat kwamen de tranen eruit. Op dat moment vond ik dat heel erg en onprofessioneel van mezelf.

Dit is dus een voorbeeld van een situatie waarin ik moest huilen terwijl ik dat liever niet zou willen. Een ander voorbeeld is dat ik moest huilen als ik ruzie had met iemand. Met mijn ex-vriend had ik bijvoorbeeld geregeld ruzies. Als ik dan boos was, uitte zich dat bij mij eigenlijk vrijwel altijd in een hoop tranen. Mijn ex vond dit altijd heel vervelend, maar ik ook. Ik wilde helemaal niet huilen. Ik wilde gewoon mijn boosheid uiten.

Ik heb ook vaak zat moeten huilen als ik van iemand kritische feedback kreeg. Dit was dan weer een situatie waarin ik gefrustreerd was en onmacht voelde. Had ik zó mijn best gedaan op iets en dan was het blijkbaar alsnog niet goed genoeg. In zo’n situatie kwamen de tranen dan ook gauw. Ik vond dat vervelend, want ik wilde niet huilen. Ik was bang dan overkomen als een overgevoelige pieperd die niks kon hebben en dat wilde ik niet.

Het is ook vaak zat voorgekomen dat ik moest huilen terwijl ik niet eens echt precies wist waarom ik moest huilen. Ik wist dan echt wel dat ik niet zou hoeven te huilen en dat de situatie nou ook weer niet zo erg was, maar toch kwamen dan de tranen. Ik heb bijvoorbeeld weleens gehad met mijn vriend dat wij een discussie hadden over iets en dat ik opeens in tranen uitbarstte terwijl dat niet hoefde. Mijn vriend was niet boos, ik was niet boos, we deden ook allebei niks verkeerd, maar toch kwamen de tranen.

Bij sommige situaties wist ik van tevoren gewoon al dat ik zou moeten huilen. De angst om te moeten huilen is dan ook best groot geweest. Soms ben ik ook situaties expres uit de weggegaan, omdat bang was voor het huilen. In sommige situaties wilde ik gewoon echt niet. Ik probeerde dat dan krampachtig te voorkomen, maar juist omdat ik er zoveel mee bezig was, gebeurde het huilen alsnog.

Zoals ik aan het begin van de blog al zei, huil ik tegenwoordig al veel minder snel dan vroeger. Dit komt denk ik door verschillende dingen. Door de jaren heen ben ik sterker in mijn schoenen komen te staan. Ik weet veel beter wat ik waard ben en kan hierdoor makkelijker voor mezelf opkomen. De spanningen tijdens zulk soort momenten zijn dan ook veel minder waardoor ik dus ook minder hoef te huilen.

Wat mij ook heeft geholpen, is dat ik bepaalde spannende situaties ben gaan oefenen. Ik heb natuurlijk nog steeds weleens dat ik een moeilijk gesprek moet voeren en dat ik dat spannend vind om te doen. Wat mij dan helpt is dat ik dit bespreek met iemand die ik vertrouw en mij hierbij kan helpen. Sommige mensen hebben al ervaring met zo’n situatie en kunnen jou daarom ook alles hierover vertellen. Op die manier bereid je jezelf als het ware een beetje voor op het gesprek. Ook helpt het mij dan om een aantal scenario’s te oefenen, zodat ik weet wat ik moet zeggen en niet voor onverwachte situaties kom te staan. Ik ga hierdoor zelfverzekerder en rustiger gesprekken in waardoor de kans op huilen wat minder groot is.

Wat mij ook helpt, is dat ik een flinke hap lucht neem en het langzaam uitblaas. Op die manier probeer ik mijn emoties onder controle te houden. Door de lucht langzaam uit te blazen, word ik wat rustiger. Ook helpt het mij om me te concentreren op waar ik mee bezig ben. Dit biedt dan afleiding waardoor ik niet meer alleen maar bezig ben met mijn opkomende tranen. Tot slot kan ik het ook beter accepteren als ik een keer moet huilen. Ik ben nu eenmaal gevoelig en ik ben nu eenmaal emotioneel. Ik probeer dat niet als een last te zien en het vooral te accepteren. Huilen is geen schande.

Huil jij snel?

Fotografie: Laura Smith & Chiara Stevani